آیا شما هر روز می‌نویسید؟ آیا به‌صورت مداوم دامنۀ واژگان فعال خودتان را افزایش می‌دهید؟ آیا همیشه رمانی در دست خواندن دارید؟ آیا برای تقویت نثر خودتان شعر می‌خوانید؟

کتاب «چرا باید زیادتر حرف بزنیم؟» ابتدای سال جاری منتشر شد. این کتاب طی مدت کوتاهی با استقبال فراوان علاقه‌مندان مواجه شد. به طور مثال می توان به ده‌ها پست اینستاگرامی اشاره کرد که خوانندگان کتاب در ستایش آن نوشته‌اند...

جان لاک زمانی گفته بود: هیچ‌چیز به لطافت «تمثیل» بر ژرفنای ذهن آدمی تأثیرگذار نیست. از وقتی به اهمیت تمثیل و استعاره‌ در نوشتن، آموزش و سخنرانی پی بردم، پیوسته از آن‌ها بهره‌ برده‌ام و دفترچه‌ای را به ثبت بهترین استعاره‌ای که می‌بینیم اختصاص داده‌ام...

«در زندگی زخم‌هايی هست كه مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.» و ننوشتن یکی از این ز‌خم‌هاست. نویسنده‌شدن مثل بسیاری از رؤیاها و اهداف خلاقانۀ ما، در صورت عملی‌نشدن می‌تواند مایه رنج و حسرت باشد...

اگر بخواهی به طور منظم وبلاگ‌نویسی کنی یا در توییتر و ایسنتاگرام بنویسی، باید نسبت به یک موضوع مهم آگاه‌تر بشوی. اینکه در این طیف بیشتر در کدام طرف هستی...

به زعم من استراتژی محتوا چیزی فراتر از پاسخ دادن به این نوع سوال‌هاست: ویدیو تولید کنیم یا پادکست؟ بیشتر در تلگرام و اینستاگرام فعال باشیم یا در سایت؟ یا چگونه مطالبمان را سئو کنیم تا در گوگل دیده شود؟

این روزها به خاطر وضعیت اسف‌بار اینترنت مدام دندان‌هایم را به هم می‌فشارم. تا جایی که فکم درد می‌کند. البته با فک خرد شده هم کماکان می‌توان به نوشتن ادامه داد...

چند سال پیش یکی از سازندگان برنامه‌های تلویزیونی در  پاسخ به نظری دربارۀ یکی از ساخته‌هایش گفته بود: «ما این آشغالایی که میسازیم خودمونم نمی‌بینیم.»

تقریباً توی 50 درصد کامنت‌ها و ایمیل‌هایی که می‌گیرم جملاتی شبیه به این هست: «از خودم راضی نیستم.» برای بهبود اوضاع باید به سوال مهمی پاسخ بدهیم...

به گمان من اصلی‌ترین و مهلک‌ترین رنج و نگرانی ما، انجام ندادن کارهایی است که عمیقاً به لزوم انجام آن‌ها پی برده‌ایم. اهداف ابتدای سال نمونه‌ای از این کارها هستند. کارها و برنامه‌هایی که به‌جای عملی‌شدن، سال‌به‌سال کم‌رنگ‌تر می‌شوند...