هدیه‌ای برای بهره‌وری بیشتر

چند وقت پیش یک صندلی گذاشتم رو تختم خواهرم و صدا زدم گفتم بیا پایه صندلی رو بگیر چهار تا پونس به دندون گرفتم و یدونه برگه با هزار زخمت و به وسیله چونه زیر گردنم نگه داشتم رفتم بالا نزدیک سقف شدم
و با هزار ترس و لرز بعد نیم ساعت کاغذ و زدم به سقف درست رو به روی جایی که متکام رو گذاشته بودم می دونید روی کاغذ با رنگ سیاه بزرگ و خوانا نوشته بودم این یک تهدید است بنویس …
انگار عید امسال وقتی بود برای تصمیم هایی که باید می گرفته بودم که نگرفته بودم که اما بالاخره گرفتم
ارزو کنید پاش بمونم
می دونید ادم فضای مجازی رو باید به یک جایزه تبدیل کنه روزی خورده ای ساعت تو خورده ای اندازه گیگ جایزه میگیری باید بری نهایت استفاده مفید رو از اون ببرید

شاهین. این عادتی است که من از حدود دو هفته پیش از شروع سال جدید آغاز کرده ام و تا به امروز ادامه داشته است.
من قبلا بلافاصله بعد از بیدار شدن از خواب گوشی موبایل ام رو چک می کردم و با روشن کردن لپ‌تاپم اولین کاری که می‌کردم چک کردن اتصال اون به وای‌فای بود. اما توی همین سه چهار هفته به خودم گفتم اول سه چهارتا کار روتین که هر روز صبح توی برنامه ام هست رو انجام بدم بعد وصل شم به این تارِ عنکبوت!
هرچند تغییر چندان بزرگی به نظر نمی یاد ولی در عمل خیلی روی منظم شدن افکارم تاثیر گذاشته.
ارادت

سلام شاهین عزیز
دیروز این پست رو خوندم و چه طرح مسئله و راه حل خوبی!
چون همیشه از بی برنامه بودن نوشته های صبحگاهی ام شاکیم، که ای فلانی خاک بر سرت این اسمش نوشته های صبحگاهی است و باید حداقل قبل از ساعت ۹ صبح نوشته شود تا از دهن نیافتد اما نمی شد که بشود، می نوشتم هر روز هم می نوشتم،اما هر وقت که دست و دلم به کار،قلم و کاغذ می رفت، دیروز که این پست را خواندم تصمیمی گرفتم.با خود گفتم؛سارا قسم به قلمت فردا صبح زود که از خواب بیدار شدی به سراغش نرو (گوشی و اینترنت)حتی نرم و آهسته!!! از شب قبل آن کاغذهای حفاظت شده را با یک قلم و کتاب ظلم و جهل و برزخیان زمین را کنار بالشم گذاشتم،تا یادم باشد اگر چه سالهاست ظلمی بر من از جهلم حاکم است و برزخی برای خود ساختم اما می شود با قلم و کاغذ راه خوارج را در پیش گرفت،پس باید سحر خیز بود تا با قلم و کاغذ و نوشته های صبحگاهی کامروا شد.
امروز من نوشته های صبحگاهی ام را با راه حل شما قبل از ساعت هفت صبح نوشته ام،و سرخوش برایت کامنت می گذارم و سپاسگزارم از راه حلی که دادی.
پ.ن: البته ما برزخیان عادتی داریم که چند روزی جو زده هستیم!!! بارخدایا همتم بدرقه راه کن که دراز است ره مقصد ومن تنبلم.