شوق زیبایی است که مرا به نوشتن وامی‌دارد. نوشتن فرصتی برای بهتر شدن است. در درون ما همیشه صدای مزاحمی هست که مانع نوشتن می‌شود؛ این صدا فقط با نوشتن خاموش می‌شود. از هیچ چیز نباید هراسید، جز چیزهایی که مانع بروز استعدادهای ما می‌شوند. از تکرار نترس، اما به کهنگی تن نده. هر چیزی…
این‌بار یک حکایت را برای شما نقل کردهام؛ حکایتی از کتاب اندر حکایت کردن یک داستان.
و از قصه و قصه گویی گفته‌ام.
از دیدن و نوشتن زندگی حرف‌زده‌ام و به این دو جمله اشاره کردهام…
غروب یکی از روزهای مهرماه که آستین بالا زده بودم و داشتم انبوه کتاب‌ها و کاغذهای اتاقم را توی قفسه‌های کتابخانه و کمد مرتب می‌کردم، زنگ آیفون دفتر به صدا درآمد. و بی مقدمه و انتظار با مردی آشنا شدم که عشق به نوشتن و فرهنگ مکتوب در چشم‌های کنجکاوش موج می‌زد. این آغاز آشنایی…
۱ مدام به خودم می‌‌گویم: از گلایه‌هایت بکاه و بر مسئولیت‌هایت بیفزا. ۲ چهارشنبۀ این هفته دومین دورهمی محتواگران از ساعت ۱۶ تا ۲۰ برگزار می‌شود. این بار مهمان‌های ویژه‌ای داریم که برای شنیدن سخنان آن‌ها از الان هیجان‌زده‌ام. برای شرکت در محتواگران روی لینک زیر کلیک کنید: دومین گردهمایی محتواگران | تولید محتوا، کپی…
از ماجرای گم کردن یک کتاب گفته‌ام.
بعد به این اشاره کردهام که چگونه می‌توان از اتفاقات و تجربیات بد و تلخ درس گرفت و آن‌ها را به بهانه‌ای برای نوشتن تبدیل کرد
از عشقی گفته‌ام که با یادگیری و تمرین مداوم یک مهارت به آن می‌رسیم…
مسلماً انواع ادبی وجود دارد، اما کوچک‌ترین اهمیتی ندارد. بهانه‌هایی بیش نیست. با تمایل بر نگارش یک رمان بر هنر دست نمی‌یابیم. با نامگذاریِ «دیوان» بر کتابمان شاعر نمی‌شویم. آن‌گاه به هنر دست می‌یابیم که برای خود و دیگران –بی هیچ مقصود مگر خود بودن- قلم فرساییم. -ژان ماری گوستاو لوکزیو | خلسه مادی دیشب…
از جملۀ مهمی گفته‌ام که ذهنم را حسابی مشغول خودش کرده.
از خاطرات دوران نوجوانی‌ام گفته‌ام و از کوشش دیوانه‌وارم در انجام کاری که چندان آینده‌دار به نظر نمی‌رسید.
از انتخاب شغل گفته‌ام و سردرگمی میان عشق و علاقه و نیاز بازار…
هر از گاهی بعضی کامنت‌ها غافلگیرم می‌کنند، برخی هم وادارم می‌کنند به بازاندیشی دربارۀ بسیاری چیزها. بخشی از این نظرات از سوی نسل‌های جدیدتر است، مثل دهه هشتادی‌‌ها که به خاطر بعضی از پست‌های قدیمی وبلاگ از جمله مطلب «اگر هنوز گرفتار مدرسه و دانشگاه هستید…» گذرشان که به اینور می‌افتد چند خطی هم می‌نویسند….
تو این پادکست از یه چالش گروهیِ سازنده گفتم که یه روز عصر تو دفتر مدرسه نویسندگی شکل گرفت.
از شاعری گفتم که به خاطر اینکه زبان لاتین رو دیر یادگرفته، خودش رو تنبیه کرده و موهاشو از ته تراشیده.
از جملۀ مهم جیمز جویس گفتم که می‌گه: اشتباه، دروازۀ اکتشافه…
اغلب آدم‌ها فرزند مزخرفشان را صرفاً به خاطر اینکه بچۀ مزخرفی است از پنجره پرت نمی‌کنند بیرون. وگرنه الان خیابان پر بود از کودکان مزخرف و آواره! نویسنده‌ها هم شاید باید همینطور رفتار کنند. قیاس بچه و نوشته شاید چندان هم منطقی نباشد، اما این قیاسِ فرامنطقی به ما کمک می‌کند تا به جنبۀ دیگری…
