از برخی مصاحبه‌ها ایده‌های درخشانی گرفته‌ام. به خاطر همین یکی از سرگرمی‌های لذت‌بخشم، دیدن و شنیدن و خواندن گفت‌وگوهاست.
از بعضی رفتگان هم، یکی از بهترین یادگاری‌ها همین مصاحبه‌هاست. داشتم کتاب «کارنامۀ ناتمام» را می‌خواندم که به تکه‌های درخشانی رسیدم…
این صفحه را برای اطلاع‌رسانی منسجم و دقیق فعالیت‌هایم هوا کرده‌ام. حس می‌کنم گزارش کوتاهی از فعالیت‌هایم لایه‌های دیگری را به رابطۀ من و شما اضافه کند…
وقتی بیایی به دنیای ادبیات و نوشتن، غصه‌ای هم بر غصه‌هایت اضافه می‌شود. داستان قوز بالا قوز را که می‌دانید. اما مملکتِ ادبیات با همۀ تلخی‌ها و تاریکی‌هایش، زیبایی‌ها و لذت‌های خودش را هم دارد…
دوستی از من پرسیده بود، بیشتر به چه چیزهایی فکر می‌کنم. می‌شد از زندگی روزمره گفت. اما راستش من به روزمرگی‌ها هم با خیال‌پردازی دربارۀ دوران بدویت بشر می‌اندیشم…
یکی از تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاقات زندگی هر نویسنده، زمانی‌ست که حس می‌کند به پایان خط رسیده؛ و دیگر حرف تازهای برای گفتن ندارد…
مترسک را گرفته بودم روی شانه‌ام، دوربین و قمقمۀ آب و سناریو هم توی کوله‌پشتی‌ام بود. آفتاب مستقیم می‌خورد روی صورتم. خودم را مثل عکس معروف بونوئل می‌دیدم. اما به‌جای صلیب…
چشمم را باز می‌کنم، گربه را می‌بینم که مثل بقچۀ نان مادربزرگم، روی میز تلویزیون جا خوش کرده. باز چشمم را می‌بندم. جستجو می‌کنم. توی ذهنم مثل سالن فشن است، ایده‌ها می آیند، چند قدم آهسته راه می‌روند، لبخندی می‌زنند و می‌روند.نه، نه، نه…
یک روز فاصله کافی بود تا کمال‌گرایی‌ام عود کند. بله، نه یک هفته و یک ماه؛ بیست‌وچهار ساعت فاصله کافی است تا دوباره به چنگ هیولای بی‌نقص‌گرایی بیفتی.
قلم از دستم لغزیده بود و دریای روزمرگی چرک‌تر و طوفانی‌تر از آن بود که برای قلم قلاب بیندازم…
اگر موبایل بودم، دوست نداشتم دم به دقیقه چشمت به من باشد.
اگر موبایل بودم شب‌ها-زودتر از تو-خاموش می‌شدم.
اگر موبایل بودم، دوست داشتم گاهی اوقات توی خانه بمانم، و تو تنها بیرون بروی…
