مترجم کتاب «بزرگان فرهنگ محتضر» در مقدمه‌ی این کتاب درباره‌ی نویسنده‌ی کتاب، کریستوفر کادول می‌نویسد: «کادول در ۱۹۳۴ دوره‌ی پریشانکاری خود را آزاد کرد و در زمینه‌های گوناگون از داستان‌های پلیسی گرفته تا روانشناسی و شعر به فعالیت پرداخت.» پریشانکاری. بَه بَه، چه کلمه‌ی قشنگی. من برای خوشحال شدن به یک کلمه‌ی تازه هم راضی‌ام….
از میان شعرهای کلاسیک فارسی این شعر سنایی را هم خیلی دوست دارم: خلق جز مکر و بند و پیچ نیند همه را آزمودم ایچ نیند گر همه در برت فرو ریزد مرد عاقل درو نیاویزد گر نه‌ای همچو مه به نور گرو همچو خورشید باش تنها رو مهر پیوسته یکسواره بود ماه باشد که…
رمز و راز قیل و قال تار و مار راز و نیاز هیچ و پوچ خز و خیل مات و مبهوت تیپ و تاپ گیج و ویج زارت و زورت پرت و پلا چرت و پرت چرند و پرند هارت و پورت زخم و زیل گور و گم گرد و غبار باعث و بانی زر…
رصد کردن پایِ کار/پاکار خاله‌زنکی گعده سیگاری می‌گیرانم/گیراندم/گیراندی و… حال دلت چطوره؟ قطع به یقین ضِرسِ قاطع از حَیّزِ انتفاع ساقط شدن گاهاً (گاهن) جوابه/جوابه؟/این خیلی جوابه ته‌بندی ناموساً (ناموسن) ناموساً (ناموسن) ناموس غیرت/باغیرت/بی‌غیرت داف مراقبت کن (به جای مراقب خودت باش) و خیلی چیزهای دیگر… پی‌نوشت: برخی از این موارد نیاز به توضیح…
پاره‌‌های بی‌ربط: به قول رضا قاسمی مدتی این وب‌نویس تبخیر شد. البته هر روز به ایده‌‌های تازه‌ای برای اینجا فکر می‌کردم اما تمرکزم روی راه‌اندازی وبلاگ تأملات بود. سروسامانی هم به کانال تلگرام دادم. فیلمساز محبوبم، میشاییل هانکه در مصاحبه‌ای گفته بود: «نویسندگی را با نوشتن یاد می‌گیری… همه‌ی هنرها با تمرین به بار می‌نشینند.»…
وقتی می‌توانی بگویی کارشناس هستی که در یک زمینۀ بسیار محدود و مشخص، بتوانی فهرستی از عمیق‌ترین و بدترین اشتباهاتی که ممکن است روی دهد را تنظیم و ارائه کنی…
برای من «نوشتن» و «تدریس» هر دو بی‌اندازه جذابند و تقریبن هر کاری که در طول روز انجام می‌‌دهم مستقیم و غیرمستقیم به این دو مربوط است. تدریس و نوشتن را همزمان با هم از ۱۵ سالگی آغازیدم و هر دو در ابتدا در زمینه‌ی هنرِ «کارتون و کاریکاتور» بود؛ در فرهنگسراها کاریکاتور درس می‌دادم…
«هر روز ما نمونه‌ی کوچکی از کل زندگی ماست.» ماجرای گاهشمار از جایی شروع شد که دلم خواست در هر ساعت از روز حداقل چند لحظه بنویسم. به چند دلیل: یک) ذهنم گرم نوشتن بماند. یعنی عادت کند به مکتوب کردن احوالات مختلف و این برای کاستن از فاصله‌ی مغز و دست مفید است. دو)…
تمرین «۵ تا ۵ دقیقه» مامانِ «نردبان نویسندگی» است. من دیدم ۵ تا ۵ دقیقه نوشتن برایم کافی نیست، تصمیم گرفتم ۱۰ تا ۱۰ دقیقه را جایگزین آن کنم. در نوع علامت زدن جدول هم تغییری ایجاد کردم که لذت و انگیزه‌ی پرادختن به تمرین را چند برابر می‌کند، اینبار حرکت از پایین به بالاست….
