رسانه‌سازی: چالش ۷ روزه‌ی راه‌اندازی و توسعه‌ی‌ سایت آموزشی-۱

,سلام مجدد
من از اواخر فروردین ۱۴۰۱ سایتم رو راه انداختم و خیلی مصمم بودم و هستم برای ارایه توضیح و تفسیر بعضی از کتابها و متعاقب اون برگزاری جلسات کتابخوانی با تمرکز بر جنبه های روانشناختی کتابها و اینکه نقش کتابها رو در زندگیمون جاری و ساری کنیم.
متاسفانه این مدت با وجودیکه جلسات کتابخوانیم به صورت غیر رسمی با تعداد ۱۰ تا ۱۵ نفر برگزار میشده،هنوز نتونستم این مهم رو روی سایتم فعال کنم.هم از جنبه کمک رسانی روحی و روانی در اوضاع فعلی جامعه و هم از جنبه درآمدزایی برای خودم و شناخته شدن سایت.
لذا تقاضا میکنم که سایت لخت و کچل من رو ببینید ،تا بتونم با نظرات کارشناسانه شما کمی لباس زیبا بر تنش بنشانم و کچلیش را بپوشانم.
با تشکر از وقت و انرژی که میگذارید.
ارادتمند مهربان

با سلام و وقت بخیر
از اطلاعات مفید و کاربردیتون بسیار متشکرم.

درودها در مرحله ی اول استاپ شده ،خیلی شوق سایت رو داشتم . تشکیل سایت زمان بر شده ، واقعا نمی دونم چکار کنم ؟ درست هم پاسخگو نیستند.

آن جا که پرستوها کوچک کرده اند
آن جا که گل سرخ،سرخی خودرا ازدست داده است
آن جا که دریاچه خشک شده ودیگر لک لک ها سفر نمیکنند
آن جا که دلبران هستند ولی کسی دلبری نمیکند
آن جاکه کودکان شادی کودکانه ندارند و بزرگ شده اند
آن جا که اشک بر گونه های مادران خشکش زده
آن جاکه آدمها مات و مبهوت به هم نگاه میکنند
آن جا که فصل بهار ،پاییز شده
آن جا که عشق جای خودرا به نفرت وکینه داده
آن جا که آدمها دل و دماغ یکدیگر را ندارند
آن جاکه مهرسکوت بر آواز پرندگان زده شده
آن جا که چمنزار بیابانی برهوت شده
آن جا که پروانه های روی یاس و زنبق نمینشینند
آن جا که حوض آب خالی از ماهی های قرمز است
آن جا که فلوت و نی چوپان نفسی درآن نمیدمد
آن جا که سگ نگهبان خوابش برده و بره ها دریده شده اند
آن جا که پیرزنان نخشان گره خورده ودیگر توان ریسیدن ندارند
آن جا که زمین یخ زده ولی برفی نباریده
آن جا که چشمه ای از دل کوهسار جاری نیست
آن جا که کوهها صاف و مسطح شده اند
آن جا که آسمان آبی نیست
آن جا که پرده های پنجره افتاده ونوری در خانه ها نیست
آن جا که شومینه های گرمای مهر و محبت ندارند
من دست به دامان قلم و کلمات میشوم شاید که واژه ها بتوانند روی کاغذ همراه قلم بغلتند ودستان مرا گرما وچشمان مرا به خود مشغول کنند

لذت بردم.یعنی داخل سایت درباره‌ی من رو بنویسیم؟

بنام خداوند مهربان!
چند وقتی است که برنامه نویسندگی استاد ورجاوند شاهین کلانتری را تعقیب می کنم واقعا برنامه بسیار پر بار و ثمر بخش است برای کسانیکه می خواهند فن نویسندگی را بیاموزند. من از روزی که این برنامه را تعقیب می کنم حس و انگیزه بالای برایم خلق نموده اگر بیاری خدا و تصمیم جدی خودم بتوانم به همکاری و هدایت استاد عزیز شاهین کلانتری ادامه بدهم.
تمام جوانب در این برنامه در نظر گرفته شده و این بر می گردد به کسانیکه بتوانند از این برنامه عالی استفاده کنند.

درود بر استادجان
خیلی ممنون که در این اوضاع که به جورایی سردرگم هستیم.، ما رو و تنها نمی‌گذارید و با مطالب خو بتون در مسیر نگه مان می دارید. مدتی است در سایتم بطور مرتب و روزانه مطلب ننوشته ام و این چالش شما تلنگری بود بجا تا دوباره اقدام بعمل نمایم و بنویسم و منتشر کنم. اگر ایراد کارم رو در سایت بفرمایید ممنون میشم.

تکرار مطالب مهم، به اشکال گوناگون و در زمان‌های درست کاریه که شما خیلی خوب انجامش می‌دی.
زنده باد و ممنون

سلام استاد.
مرسی بابت راه اندازی چالش جدید. باعث شد من بالاخره یه تکونی به خودم بدم. نمیدونم چرا با وجود علاقه فراوانم به ولگردی در گوگل وقتی پای مباحث سایت و کد نویسی و مسائلی از این قبیل میاد وسط، ذهنم جفت پا میاد تو صورتم.
با اینحال شوق انجام دادن اقدامات خواسته شده در روز اول، باعث شد بالاخره «درباره من» رو ایجاد کنم و راجع به خودم توش بنویسم. یه عکس شاه وزوزک نشان هم بچسبونم بالاش. البته یادمه تو دوره نویسنده کارآفرین گفتین بهتره عکس حرفه‌ای درست درمون از خودمون بذاریم توی صفحه‌مون و همین باعث شد جدی‌ترش بگیرم و براش اقدام کنم.
موردی که خودمو داره گیج میکنه اینه که دوست دارم داستان بنویسم. برای همین تو صفحه درباره من هم داستان گفتم. به این فکر می‌کنم که به هیچ کدوم از دستاوردها یا تجربه‌هام اشاره نکردم و این می‌تونه حرفه‌ای نباشه. اما واقعن دوست ندارم مثلن از کار الانم یا کارهایی که قبلن انجام دادم بگم چون ربطی به هنر و ادبیات نداشتن هیچ کدوم.
آخرین دستاوردم در زمینه هنر، لوح تقدیر اول شدنم توی مسابقات شعر در سن چهارده‌سالگیمه. یعنی دستاوردا تازه قرار بعد از این از راه برسن.
یه سری ایده‌ها هم دائمن توی ذهنم وول می‌خورن راجع به زیبایی بصری سایت که با اقدامات کوچولوی امروز ترسم ریخت و میتونم جدی تر بگیرمش. البته بعد از ساختن صفحه اصلی و وبلاگ ذهنم گفت بسه دیگه بذار یکمیش هم بمونه واسه فردا.
و اما در مورد تدریس. آخرای شهریور مطالب بسیار جالبی در مورد یادگیری خونده بودم. زیر پستی هم که شما راجع به رابطمون با تدریس پرسیده بودین، من نوشتم روی هیچ موضوعی طولانی مدت تمرکز نداشتم و بنابراین نمیتونم ادعایی در اون حوزه داشته باشم. اما بعد خوندن پستتون با خودم فکر کردم چرا روی خود مبحث «یادگیری» و یافته های جدیدی که باعث افزایش بازدهیمون در این زمینه می‌شه تمرکز نکنم. این طوری چراغ ذهن، انگیزه و وبسایتم هم روشن میمونه.
خیلی خیلی ممنونم بابت اینکه بهمون یاد می‌دین قوه تفکرمونو مومیایی نکنیم.

سلام وقت بخیر خدا رو شکر که حالتان بهتر است.

لطفا به من کمک کنید بفهمم ایراد کارم توی این وبلاگ چیه

چه خوب که اومدید سراغ این قضیه. پس قصه‌ی منِ با سر تو دیوار رفته را هم بشنوید.
من از تابستان ۱۴۰۰ تا آبان بی وقفه صد روز نوشتم بعد مدتی پراکنده نوشتم از نیمه خرداد تا حالا هم هر روز نوشته‌ام (به استثنای یه وقفه ۲۰ روزه بابت یه ناراحتی عمیق که پیش اومد)
تقویم محتوی دارم. به قواعد سئو هم تا حدودی آشنایی دارم و تقریبا بهش پایبندم. هدف و انگیزه روشنی دارم و دقیقا اون معلم به بند کشیده‌ی درونمه که داره شیون میکنه تو وبلاگ پیداش کنم. با این همه وبلاگم رو به رشد به نظر نمی‌رسه. نمی‌فهمم گیر کارم کجاست و با اینکه هر رونویسی تقریبا برام عادت شده نمی‌فهمم چرا این عشق یه طرفه و ناکام مونده. (یحتمل خیلیا معتقدن که خاک تو سر آدمی که بی‌خیال کف خیابونه و به رونق وبلاگش فکر می‌کنه) حرفی نیست که آدم پایداری کنه تا به هدف برسه اما فکر می‌کنم یه قلقها و فوتهایی هست که مشوقان هر روزنویسی کمتر بهش اشاره میکنن . البته هر هفت پست شما را خوندم و میخوام به نکاتش توجه کنم ولی در کل اوضاع وبلاگم اصلا امیدبخش نیست و از این که هرزرفتن این همه انرژی ادامه پیدا کنه واهمه دارم

سلام استاد بزرگوارم. چقدر عالی که این موضوع رو مطرح کردید. دقیقن دغدغه‌ی من هست.
هر روز توی سایتم هستم و تمام قد ایستادم تا کشور نوپای سایتم رو آباد کنم. خاک کشورم بشدت ایده‌خیز و ایده‌پروَر هست.
چقدر این کار شیرین، جذاب و سخخخت هست. اما توی این چند وقتی که متمرکز شدم روی این کار متوجه خیلی چیزها شدم. کلن باعث شد روند این یک‌سال‌و نیمَم رو بازبینی کنم.
خیلی کارهاست که باید صورت بگیره،خیلی مهارت‌ها هست که باید یاد بگیرم و مطمئنم سرعت پیشرفت شخصی، شخصیتی و کاری و حرفه‌ای در سایت قابل قیاس با هیچ‌کدام از شبکه‌های اجتماعی و حتا نوشتن چندین کتاب هم نیست.
سایت قابلیت تولید ما رو افزایش می‌ده و عضله‌های ذهن و قلم
ما رو برای رسیدن به تولیدهای بالا، ماندگار و عمیق قدرتمند می‌کنه.
شبکه‌های اجتماعی با محدودیت‌های فراوانشون، با حواس‌پرتی‌ها و دلخوش‌کنک‌هایی مثل فالوور و لایک و این‌ها فقط یک لذت تولید آنی، سطحی و کوتاه مدت رو می‌داد.
گرچه اون‌ها هم مزایای زیادی دارند و ما رو سریع‌تر به مخاطب می‌رسوند و اگر اصولی کار می‌کردیم مزایای بی‌شماری داشت، اما از محدودیت‌هاش و حواس‌پرتی‌هاش نمیشه فاکتور گرفت.
سایت اصلن فضای متفاوت‌تر و علمی‌تر و تخصصی‌تری داره.
متشکرم از همراعی شما استاد بزرگوارم که همیشه به اقتضای هر شرایطی بهترین کمک‌ها رو به ما رسوندین.