قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی

[…] قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

خیلی خوب بود

به نظر من کامنت گذاشتن،نوعی صحه گذاشتن بر اهمیت وجود تک تک افرادی است که با یک محتوا مواجه می شوند،هر چه تعداد این افراد بیشتر باشد،کمک می کند هم افزایی بیشتری برای ترویج ایده موجود در محتوا به وجود بیاید.کامنت گذاشتن نوعی روی هم گذاشتن همه عقلهاست.

[…] قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

[…] دربارۀ کامنت‌نویسی: قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

سلام استاد کلانتری عزیز
من چند روزی میشه با سایت شما آشنا شدم و توی این مدت تعدادی از مطالب شما رو خوندم و لذت بردم . این اولین کامنت عمرم هست که می نویسم . البته در نوشتن حرفه ای نیستم و تازه در حال مطالعه و آموزش هستم ولی وقتی این سی نکته رو خوندم این جرات رو پیدا کردم که اولین گام رو بر دارم و بنوسیم و البته سعی کردم تعدادی از نکات فوق رو بهش عمل کنم (از جمله نکات شماره های ۲ ، ۳، ۱۷، ۲۲، ۲۴، ۲۶ ، ۲۸ و ۲۹ ) البته ببخشید که مطلبی که نوشتم با توجه به کمبود مهارت و تازه کار بودن بنده فاقد ارزش آفرینی و اظهار نظر حرفه ای هست که از این بابت که وقت شما و دوستان فرهیخته رو گرفتم پوزش می طلبم . امیدوارم در آینده با کسب تجربه و مهارت ، نظرات حرفه ای و مفیدی ثبت کنم .
پاینده باشید .

[…] دربارۀ کامنت‌نویسی: قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

[…] قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

[…] قدرت کامنت‌نویسی را گسترش شبکۀ ارتباطی‌تان دست کم نگیرید. […]

این سی نکته جرئت نوشتن کامنت های بیشتری رو بهم داد وچقدر خوب!ممنونم به خاطر این مورد
واما یک سوال که البته ربطی هم به این پست نداره،از نظرشما کارگاه های نویسندگی چقدرتاثیر دارند دربهتر نوشتن واینکه اکتفا کنم به گوگل و جمع اوری مطالب از اینترت یا کارگاه ها مفیدتر اند؟
ممنون میشم جواب بدین.

سلام شاهین عزیز
من اولین قدم رو برداشتم و طبق توصیۀ شمارۀ ۱۷ با اسم و فامیل اومدم تا حق «سعید»های باسواد و عزیزمون ضایع نشه! در خدمتیم و روز خوش!

[…] از این نوشته از نوشته های شاهین کلانتری الهام گرفته شده […]

سلام سلام سلام. دو تو موضوع رو می خواستم بهش اشاره کنم.
اولی اش این بود که بعد از خوندن این مطلب، یه کم ناراحت شدم که این موارد در فضاهای مجازی و کامیونیتی های بزرگ ما ایرانی ها خیلی کم رعایت میشه. البته نمیشه به فضاهایی مثل اینستاگرام و فیس بوک و کاربرهاش خرده گرفت چون اساسا این محیط ها نه برای اشتراک گذاری دانسته ها بلکه برای اشتراک گذاری احساسات و لحظه هاست؛ یعنی یه ایموجی توی این فضاها می تونه خیلی برای فرد مقابل تاثیرگذارتر باشه تا یه کامنت “مقدمه-بدنه-نتیجه”ای؛ اما باز هم، استانداردهای “اینستاگرامی” هم رعایت نمیشه یا خیلی کم رعایت میشه. باید درک کرد که به تعداد جمعیت کره زمین، کامنت و به همون تعداد کامنت “خوب” وجود داره؛ اما اینکه نظر و کامنت من “برتر” هستش، اساسا دیدگاه اشتباهیه.
البته بعد از مدتی فکر کردن، ناراحتی ام به شادی تبدیل شد؛ چون یاد متمم افتادم. واقعا با خوندن این متن، متوجه شدم که کامنت های متمم چقدر خوب و مفید هستن. تنها جایی که دیدم کیفیت کامنت ها از خود مطلب، کمتر نیستش، بی شک متمم ـه. خوشحال شدم که به جای اینکه از اعضای اینستاگرام و توییتر باشم، عضو متمم هستم و اوقات فراغتم رو اونجا می گذرونم.

موضوع دومی که می خواستم درباره ش صحبت کنم، اینه که به نظرم نمیشه کامنت ها و این دستورات رو تنها به “پیام های دیجیتال” منحصر کرد بلکه ما توی دنیای واقعی هم کامنت می ذاریم و مثل دنیای مجازی، این کامنت ها متاثر از محیط “اشتراک احساسات” یا “اشتراک دانسته ها” هستند. شاید یکی از مهم ترین موضوعات، اینه که نباید این محیط ها رو با هم قاطی یا یکی کرد؛ چه در مجازی چه در حقیقی. یه کم شبیه صحبت های ادوارد دوبونو و شش کلاه تفکر هستش. کامنت های ما در یه جلسه کاری، نباید یه کامنت “اینستاگرامی” بلکه باید یه کامنت “متممی” باشه. اما شاید بد نشه که در رابطه های احساسی، از کلاه قرمز یا کلاه اینستاگرامی استفاده کنیم. البته نباید کامنت اینستاگرامی رو با کامنت های متداول امروزه (دست کم در بین ما ایرانیان) یکی دونست، قطعا کامنت گذاری در اینستاگرام هم استانداردهای نانوشته خودش رو داره و منظور من، اونها هستن.

“وبسایت خوبی داری به من هم سر بزن!”
“خیلی خوب بود، به من هم سر بزن!”
“سلام وبلاگ خوبی داری. معلومه واسش زحمت کشیدی. اگه از بازدید کم وبلاگت ناراضی هستی به وب ما سر بزن. یه پیشنهاد خوب واست دارم!”
“سلام وبلاگ خیلی خوبی داری . در صورتی که دوست داشتی به سایت منم سر بزن . اگه از سایت منم خوشت اومد منو با نام ” فلان!” لینک کن و بعد لینک وبلاگ خودتو هم به صورت اتوماتیک تو http://www.com ثبت کن.دوست دار شما فلانی!”
“سلام علیکم، وبلاگ زیبایی دارید، خوشحال میشوم تبادل لینک داشته باشیم”
“سلام خوبی؟ چند روز پیش یکی از دوستانم سایت زیر رو بهم معرفی کرد که باهاش تبادل لینک کنم من فکر کردم تاثیری نداره ، ولی بعد از این که وبلاگم رو توی این سایت و سایت های شبیهش لینک کردم هر روز بازدید وبلاگم زیاد میشه. خواستم این سایت رو به تو هم معرفی کنم . حتما تبادل لینک کن چون لذت وبلاگ نویسی توی آمار بالاست.”
“سلام خوبی؟از لحاظ مطلب وبلاگت خیلی خوبه ولی چرا وبلاگت را به دیگران معرفی نمی کنی؟من یه آدرس بهت معرفی می کنم که همه وبلاگ نویس های ایرانی در آن هستند و همه وبلاگ هاشون را به یکدیگر معرفی می کنند بیا وبلاگ را به این آدرس ثبت کن تا بقیه وبلاگ نویس ها هم بهت سر بزنند.”
“سلام وبلاگ توپی دارید راستی من هم یه سایت فلان دارم اگه ممکنه به منم سر بزنید . اگه موافقی منو با نام فلان لینک کن و بهم خبر بده تا لینکت کنم مرسی عزیز منتظرم”

اینها نمونه‌ای از کامنت‌هاییه که هیچ‌وقت ربطی به مطلب نداره و همیشه هم وجود داره. وقتی مطلبت رو خوندم یاد اینچنین کامنت‌هایی افتادم. ایده نوشتن مطلبی با عنوان: “چند نکته پراکنده درباره کامنت ننویسی” به ذهنم رسید. اما بنا به دلایل امنیتی!! این پیشنهاد نوشتن چنین مطلبی رو به خود شما میدم ؛).

برای اولین بار با وبسایت شما آشنا شدم، و مطالب شما اونقد خوب و گیرا بود که منو مجبور به نظر دادن کرد. مطالبی در راستای انتشار محتوای بکر و دست اول.
تلاش می‌کنم مطالب بیشتری ازتون یاد بگیرم ؛)

نکته:
“۱۷. با نام و نام خانوادگی کامل خودمان کامنت بگذاریم، در این صورت با دقت و سختگیری بیشتری می‌نویسیم.”
می‌بخشی این نکته رو در کامنت اولم رعایت نمی‌کنم ؛)
و می‌بخشی اگه کتابی نمی‌نویسم ؛)

[…] در همین رابطه: قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

البته با پوزش متوجه شدم توصیه ۱۲ را آنچنان هم خوب اجرا نکردم.

شاهین جان سلام این اولین مطلب که در وبلاگ تو خواندم و اینچنین با وبلاگ تو آشنا شدم . و طبق توصیه ات اولین کامنت را برایت مینویسم.
موضوعی ذهنم را به خودش مشغول کرده است که با خواندن مطلبت بیان کردنش را باتو بی مناسبت ندانستم.
به نظر تو الزام کردن خود برای اینکه حتما برای مطلبی کامنت بگذاریم از حالت ابراز عقیده ی مثبت و کارساز به این تبدیل نخواهد شد که “بلاخره یه چیزی بگم چون باید یه چیزی بگم…”؟
میدانی به نظر من ، کامنت گذاشتن برای کسانی که از نوشتن لذت میبرند میتواند خیلی جذاب تر باشد تا کسانی که نمیبرند.
از طرفی سکوت همیشه به معنای بی طرف بودن یا نظری نداشتن نیست. (نگفتم به نظر من چون یقینا همینطور است البته بنظر من 🙂 )
پ ن : برای نوشتن این کامنت ذر حد بضاعت از توصیه هایت استفاده کردم.مخصوصا توصیه ۱۲
ممنونم

[…] عزیزمان شاهین کلانتری، در وبلاگش مطلبی تحت عنوان قدرت کامنت گذاری منتشر کرده است که البته بخشی از یک راهنمای بزرگتر برای […]

راستی این دو تا نکته هم در مورد کامنت‌گذاری جالبه:
۱ – خیلی از سیستم‌های کامنت‌گذاری از Gravatar برای تشخیص عکس و مشخصات کسی که کامنت گذاشته استفاده می‌کنند. اگه تو این سیستم ثبت‌نام کنیم، وقتی کامنت می‌زاریم به جای یه تصویر پیش‌فرض، تصویر شخصی خودمون کنار نوشته‌مون میاد(درست مثل همین وبلاگ(در تاریخ ۲ اردیبهشت ۱۳۹۶) و عکس خوشتیپانه‌ی من که می‌بینیند.

۲ – باز در فضای وبلاگ‌های جدی و پرکامنت، عموما جایی برای پیگیری کامنت‌ها (مثل ستون کناری همین وبلاگ و وبلاگ روزنوشته‌های شعبانعلی) در نظر گرفته شده. اگه اسم‌مون خاص‌ باشه، امکان پیگیری کامنت‌هامون برای افراد مختلف راحت‌تره. مثلا «سعید»ی که من استفاده کردم افراد خیلی زیاد دیگه‌ای هم استفاده می‌کنند، ولی اسمی مثل جادی در همه‌ی اذهان کسایی که این اسم رو شنیدن لینک داره به شخصی در دنیای واقعی به اسم امیر میرمیرانی با اون قیافه‌ی خندون و ذهن باز و شخصیت جالبش.

۳- اگه کامنت‌مون سوالی بود یا واکنش بقیه بهش جالب بود، بهتره دو سه باری به مطلب با فاصله‌های زمانی سربزنیم که شاید کسی در جوابمون چیزی گفته بود، یا حتی نویسنده‌ی اون مطلب در کامنت‌ها چیزای جالبی نوشته بود.

این کامنت ارزش‌افزوده‌دار من(: :
شاهین کلانتری رو میشه جزو طیف افراد پیگیر و درگیر با محمدرضاشعبانعلی(و متمم) در نظر گرفت. این مطلب هم در همون فضا بهتر فهمیده میشه. در فضایی که با وبلاگ‌ها و مطالب جدی و علمی طرفیم. مطالبی که داده‌های زیادی توشون دارن.
وگرنه از فضای کامنت‌های وبلاگ‌های شخصی بلاگفایی(یا منشن‌های توییتری اگه در نظر بگیریم) دوره.
مثلا همین که کامنت می‌شه مفیدتر از اصل پست باشه، احتمالش در فضایی که اشاره کردم بسیار بیشتره تا فضای بلاگفایی.
و البته کامنت گذاشتن و رعایت اینا اتفاقا تو فضای مرتبطش بسیار به پیشرفت کاری و بهبود شخصی کمک می‌کنه. مخصوصا که خود محمدرضا هم تو وبلاگش مستقیما این مطلب رو آورده.
——
من طی حدود ۱۰ سالی که وبلاگ/سایت داشتم، حتی از این که کامنت‌های کوچیکی مثل «خوب بود» و «خوشم اومد» بگیرم هم حس خوب کوچیکی پیدا می‌کردم.
من اگه بخوام تشبیه کنم، بازدیدکننده‌ها رو به کسایی که رد میشه، نظر کوتاه دهنده‌ها رو به اونایی که لبخند می‌زنند تشبیه می‌کردم. از این جهت که چقدر لبخند خالی با ارزشه.
——
در ضمن شاهین گرام، موضوعی که باعث شد از حس خوب به این پست دور بشم، تاکید بر روی قطعی نظر ندادن همزمان با ۵ بار استفاده از «باید/نباید» و ۲ تا «فقط» بود.

[…] قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

[…] گام ششم: قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

سلام 🙂

مطلب مفیدی بود…
۱٫ یکی از دغدغه های من همیشه عدم کامنت مناسب در زیر مطالب هستش. فرهنگ کامنت گذاری باعث پیشرفت در تمام ابعاد زندگی می شود ( که در این مطلب تا حدود خیلی خوبی اشاره شد). به عنوان مثال به سایت https://www.trustpilot.com سر بزنید. اسم یک سایت را جستجو کنید و منتظر نظرات مردم باشید. چقدر با حوصله کامنت گذاشته اند ؛ برخی دیگر چقدر طولانی مطالب مفیدی را بسط و شرح داده اند.

۲٫ به عنوان یک بلاگر تازه کار چندی پیش مطلبی را تحت عنوان “کامنت مناسب بگذاریم” در بلاگم قرار دادم.
http://sete.ir/2016/07/29/%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%86%D8%AA-%D9%85%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A8-%D8%A8%DA%AF%D8%B0%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%85/
که خب در اینجا شرح بهتری از آن را یافتم.

۳٫ نوشتن با نام اصلی یک ذره سخت است. من اکثر جاها با نام مستعارم عضو هستم، کامنت می گذارم و …. :/

۴٫ شکسته ننوشتن چقدر سخت تر است :))))) عادت کلی من، نوشتن به این صورت است. الان متوجه شدم که چقدر خواندن متن شکسته طاقت فرساست ( یاد کتاب “راهنمای کهکشان برای اتواستاپ زن ها” افتادم.)

[…] گام ششم: قدرت کامنت‌نویسی: ۳۰ نکته کاربردی […]

کامنت نویسی به نکته ی خوبی اشاره کردین ؛ طرف فکر می کنه که تنها نیست یک نفر نوشته هاشو می خونه و براشون ارزش و احترام قائله .یادم میاد وبلاگ دوستم که خیلی خوب می نوشت و از نویسنده های خوب بود ؛یادمه یکبار بهش گفتم عالی می نویسی .گفتش یعنی واقعا مطالب من رو می خونی و عین سایه میای و ميري .دیگه خیلی دیر شده طیبه جان؛ومن دیگه وبلاگ رو به فراموشی سپردم .برای من خیلی غم انگيزبود وبلاگی به این خوبی حیفم اومد . آره من باید می نوشتم …..

ممنون
اتفاقا من چندوقتی توی ذهنم بود که به دلایلی کامنت گذاری رو کنار بگذارم. حس می کردم وقتی می خوام برای متنی کامنت بگذارم، به جای اینکه توجه م به متن و مقصود نویسنده منعطف بشه به چیزی که می خوام بنویسم فکر می کنم و گاهی اوقات متن رو اونطور که باید متوجه نمی شم. بعد تصمیم گرفتم کمی فاصله ایجاد کنم بین خوندن متن و کامنت گذاشتن رو به بعدتر موکول کنم. حس بهتری داشت اما باز چیزی بهم می گفت که آیا واقعا مهمه که اینجا نظرتو بگی؟
که فقط بعضی اوقات براش جواب دارم

به نظرم بعضی از این گام ها که معرفی می کنید، می تونه میکرواکشن های خوبی برای یادگرفتن مهارت ارتباطی باشه. البته شاید هم به این دلیله که من این روزها خیلی به این مساله فکر می کنم! به هرصورت من در دفترم یادداشت می کنم که یادم بمونه:)
پ.ن : حالا نه به خاطر این مطلب، اما همیشه از نوشته هاتون یک نکته ای رو یاد می گیرم. مرسی:)

شاهین جان با دقت “گام ها” رو پیگیری میکنم . نتونستم طاقت بیارم و دو روز برای نوشتن کامنت صبر کنم😉… ازت ممنونم . من از نوشته هات الهام هایی برای زندگیم میگیرم. علاوه بر نوشتن های صبحگاهی که ازت یاد گرفتم ، چند وقتی هست نوشتن آخر شب رو هم شروع کردم که بیشتر روی درس هایی هست که اونروز از زندگی گرفته ام یا مسایلی که برام پیش اومده و حل مساله کردم .