آن‌ها که از عشق می‌ترسند

سلام ب شما شاهین عزیز:
با تاخیر مطلب بسیار پرکاربردتون رو خوندم اما همیشه ارزش نظر دادن رو داره و کهنه نمیشه .
احساس میکنم عشق به تنهایی کاری از پیش نمیبره و اینکه صرفا کسی رو دوست داشته باشیم یا دیوانه وار ستایشش کنیم و در عین حال خودخواهانه موجب اذیت و محدود کردن معشوق شویم بی ارزش است و چنین درک کردم که عشق واقعی سرشار از احترام و خالی از منیت است چرا که عشقی واقعی و ماندگارو پسندیده ب معشوق هم سرایت میکند و ترس از از دست دادنش همیشه مونس خواهد بود و. انگار میتوان یک درد شیرین مزمن را عشق نامید..

شاهین عزیزممنونم از مطالب خوبت.کامنت گذاشتم نمیدونم چرا نیست.
من خواستم بگم عشق از دیدگاه استرنبرگ در روان شناسی خیلی کامل تر از فرویده.استرنبرگ نظریه مثلث عشقی رو مطرح کرد که خیلی خوب و کامل توضیح داده.سه ضلع مثلث یکیش تعهد.یکیش صمیمیت.یکیش تمایل میل داشتن .هر کدام از اینها نباشه عشق هست اما عشق کامل نیست.و کاملا مقاله شما اینو تصدیق میکنه.تو مثلث عشقی هر کدام از اضلاع که نیس یک نوعی از عشق تعریف شده.و نوع آخر که کامل ترین عشقه عشق .زیر مجموعه عشقه ایده ال و کامله.که اکثرا گفته خیلی کم پیش میاد مردم به اون حد برسن.

متنِ درخشانی بود، مرا به یادِ سیاه‌مشقی انداخت که به شاگردیِ شما جرأتِ نوشتنش را پیدا کردم.

این کتاب با همین موضوع آغاز شده و من در فصل آغازین، عشق را از دایره‌ی واژگانم به کل مطرود کردم.

اما چرا؟

زیرا ما هیچ از عشق نمی‌دانیم.
اما بدتر از ندانستن، ندانستن ِِ ندانستن است.
اینکه ندانم و ندانم که ندانم بی‌شک نتیجه‌اش جز این نیست که، در جهل مرکب ابدالدهر بمانم.

تفسیر و تحلیل عشق همان‌قدر کشنده است که قوانین.
اصلا هر جا که قانون دارد بی‌شک همه مرده‌ایم.

لابد اغلب کسانی‌که این جمله را می‌خوانند به عقلم شک می‌کنند.
پس وقت ارزشمندت را به من بده تا واضح‌تر بیان کنم. بگذار با یک مثال شروع کنیم.

پرنده، پرنده است تا وقتی قوانین بال و پر او را نچیده‌اند و در قفس به بند نکشیده‌اند. غیر از این، از پرنده‌ی غمین چیزی نمی‌ماند جز ویترین.

البته که قوانین می‌گویند، هر چه زیباست و دوست داشتنی محصور باشد و مغبون، که خدای ناکرده فریبندگی‌اش عقل‌گسیختگان را نسپارد به فساد و جنون.

‌آدمی از زمانی قوانین را وضع کرد که تصمیم گرفت، به هر چیزی تن در دهد جز انسانیت. پس از آن‌جا که قدرتش مافوقِ مخلوقات دیگر بود، آهسته و آرام بدونِ این‌که آگاه باشد، در بندِ قوانین مُرد و آرزوی آزادی را به گور برد.

وقتی اراده نباشد، حکم این است که به اجبار عادت کنی. بعد عادت جایش را به لذت می‌دهد و قواعد وارونه برای اهالیِ وارونگی وضع می‌شوند.

عشق سال‌هاست که در قفسِ قوانین جان سپرده و ما هر وهمی را به عشق نسبت می‌دهیم. چرا که عشق زیباست و ستودنی. چرا که عشق قادر است هر غلطی را توجیه کرده و هر زشتی را بیاراید.

ما در قلب‌های کوچکمان، بچه مهرهای کوچکی داریم که برای لحظه‌ای از قلبهایمان عبور می‌کنند و حتی قادر نیستیم، برای مدت کوتاهی در جانمان نگهشان داریم.

در واقع عشقی نیست که بمیرد یا بماند و این را تنها کسی می‌داند که بداند از عشق هیچ نمی‌داند.

در پایان باید در وصف عشق گفت:
بگذار به وهمِ تو من آرام بگیرم

ممنون که افکار درخشانتان را سخاوتمندانه با ما تقسیم می‌کنید، قطعا شما دنیا را به اندازه‌ی فرصت و قدرتتان جای بهتری برای زیستن خواهید کرد.

قلب و قلم و روزگارتان درخشان‌تر از خورشید تابان

بعضی وقتا ما آدما دنبال رازهایی می‌ریم که وجود ندارن و بعضی وقتا راه‌های کشف رازها رو باهم قاتی می‌کنیم. انگار برای پیدا کردن چاه آب یا قنات بشینی و نجوم کار کنی ببینی اگر وضعیت زمین نسبت به این صورت فلکی اونطوری شد پس ممکنه اینجا آب باشه. در حالی که اگر زمین کنده بود ۴ سال قبل قنات که هیچ، یه آبادی هم کنارش به وجود اومده بود.
یا برای پیش بینی وضع هوا زیست شناسی مولکولی می‌خوانیم تا ببینم مولکولهای آب چطور رفتار می‌کنن. بعد بگیم آیا باران می‌آید یا نه؟

کارای برعکس ما نتیجه‌ها خودش رو میدهد. یه چیزی پیدا می‌کنیم دیوانه‌وار تا فیهاخالدون آفرینش بسط می‌دیم. بلاخره کشفی بزرگ کردیم. فقط مشکل اینجاست که بیشتر مواقع داریم برای فرضیات نظریه صادر می‌کنیم و برای نظریات، فرضیه.

همه اینا به کنار. مشکل دیگه که هست اینه ما فرق فهمیدن و درک کردن رو نمیدونیم و بیشتر مواقع هم دنبال فهمیدن هستیم. بعضی وقتا بهتره که درک کنیم. نمیخواد هیدروژن و اکسیژن رو بفهمیم تا سیرآب بشیم. فقط کافی جرعه جرعه بنویشم تا سیرآب بشیم. همین.
توی عشق ممکنه س. ک . س باشه ممکنه نباشه ممکنه هورمونت ترشح کنه ممکنه موتور غدد گیر کنه. ممکنه با سگی رابطه عاطفی برقرار کنه و ممکنه به جاش طوطی باشه. همه اینا هست اما همه اینا تک تک عشق نیست. همونطور که اکسیژن و هیدروژن تک تک آب نیستند.

برای درک کردن نیاز به زور زدن نیست. باید نوشید یا بقول تو وزیدن رو احساس کرد. کافیه دستانمون رو باز کنیم و توی مسیر باد قرار بگیریم.
فرقی نمی‌کنه جابجای جبهه هوای سرد و گرم باشه یا از درون اقیانوس بیاد یا مسایل هیدرولوژیکی باشه هرچه دلیلش بود بود. الان دیگر باد است و می‌وزد. می‌تونی لذت ببری، می‌تونی غوطه‌ور باشی. فقط کافیست درک کنیم.

نکته خوبی بود. ممنون

بسیاری از کتب هستند که مدام از “عشق” سخن گفتند بدون اینکه توضیح دهند: عشق چیست؟ فرق آن با دوست داشتن چیست؟
و من هنوز نمی‌دانم که “عشق” چیست.

آیا واقعا میتوان بیرحمانه ازدواج را به بند کشیدن عشق نامید درصورتی که دو فرد خلوت امن تر ووقت بیشتری با هم میخواهند وتنها درجستجوی همین مقصود سر درگریبان ازدواج میگذارند؟

واقعا نمی شود عشق راتعریف کرد ولی شاید اگر بخواهیم آن را کمی ملموس بیان کنیم :

عشق یعنی دیگر “من” وجود ندارد هر چه هست اوست .

عشق ورزیدن را یاد نگرفته ایم. عشق تابوی نا مقدسی بود از تصویر یک عروس و داماد در مجلس عروسی که باید شب هنگام در هاله ای از ابهام به فعلیت می رسید. براستی عشق همین است؟ این سوال برایمان همچنان نا شناخته باقی ماند تا به رازی بدل گشت که گشودن آن را در ترانه های عاشقانه جستجو کردیم با آن ترانه ها خواندیم و رقصیدیم و عشق را در سر زنگ هندسه و رسیدن دل به دلدار در زنگ تفریح، یافتیم. سالیان زیادی گذشت تا بزرگ شدیم و نا شناخته های این واژه را کشف کردیم و راز درونش را بیرون کشیدیم اینکه باید عاشق شویم و چاره ای جز این نیست و هر که به این صیغه و سیاق عاشق نشود ننگ ترشیدگی را تا آخر عمر به دوش خواهد کشید. ما از عشق ورزی هیچ نمی دانیم و هیچ یاد نگرفتیم با اصل و بنای خود ناسازگار و بیگانه ایم. بی دلیل نیست که بی آنکه بدانیم همیشه دل نگران و سرخورده ایم. کاش در مدرسه ها واحدی به نام عشق ورزی بود و رشته ای در دانشگاه. کاش شرط پدر و مادر شدن، معلم و استاد دانشگاه شدن، کارمند و مدیر شدن داشتن گواهینامه قبولی در دوره ی عشق ورزی بود. و من هنوز از عشق می ترسم …

سلام شاهین جان .ممنون بخاطر سایت ارزشمندت و مطالب گیرا.میان مطالبی در خصوص تولید محتوا و نویسندگی و…جای واژه نابی به نام عشق خالی بود.مرسی به خاطر انتخابت.
یه نکته میخواستم خدمتت عرض کنم یه نحو دیگه ای از صحبت فروید که همه چیز رو تو غریزه جنسی و خشم خلاصه میدید، هست که نظریه مثلث عشق استرنبرگ هست که خیلی جامع مطرحش کرده.که عشق کامل شامل تعهد /کشش جنسی / و صمیمیت است.هر کدام از اینها به تنهایی و یا دوتا از اونها بدون اون یکی نام های مختلفی رو میگیرند.از نظر استرنبرگ عشق کامل فقط و فقط باید در زمره این سه تا اونم به یک میزان باشه.بازم مرسی به خاطر مطالب خوبت.منم خواستم این و اضافه کنم.البته شما خودت استادی.تشکر.

دل انگیزترین توصیف از عشق و دوست داشتن رو در رمان آتش بدون دود نادر ابراهیمی خوندم که گفته بود:
” از عشق سخن باید گفت، همیشه از عشق سخن باید گفت.
“عشق” در لحظه پدید می آید ، ” دوست داشتن ” در امتداد زمان. این ، اساسی ترین تفاوت میاد عشق و دوست داشتن است. عشق، معیارها را در هم میریزد؛ دوست داشتن بر پایه ی معیارها بنا میشود… عشق قانون نمیشناسد، دوست داشتن ، اوج احترام به مجموعه ای از قوانین عاطفی ست…
عشق در وهله ی پیدایی ، دوست داشتن را نفی می کند ، نادیده میگیرد ، پس می زند ، له میکند و می گذرد. دوست داشتن نیز ، ناگزیر ، در امتداد زمان ، عشق را دود می کند ، به اسمان می فرستد ، و چون خاطره ای حرام ، فرشته ی نگهبانی بر آن میگمارد. عشق سِحر است؛ دوست داشتن باطل السحر. عشق و دوست داشتن در پی هم می آیند ؛ اما هرگز در یک خانه منزل نمی کنند. عشق انقلاب است؛ دوست داشتن اصلاح. میان عشق و دوست داشتن ، هیچ نقطه ی مشترکی نیست. از دوست داشتن به عشق می توان رسید ، و از عشق به دوست داشتن ؛ اما به هر حال ؛ این حرکت از خود به خود نیست؛ از نوعی به نوعی ست ، از خمیره یی به خمیره یی.. و فاصله ایست ابدی میان عشق و دوست داشتن، که برای پیمودن این فاصله ، یا باید پرید ، یا باید فرو چکید…”