وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود | دربارۀ ذهنی‌نویسی

سلام به استاد خلاق و نوآور شاهین خان جان
در باره “وکیلی که می‌خواهد نویسنده بشود” به نظرم توضیحی آمد
که تقدیم می کنم.
یکی از اساتید بزرگ حقوق در کتاب فلسفه حقوق نوشته جالبی دارد
که نقل به مضمون می کنم
ایشان می فرمایند : در هر رابطه ، اعم از اقتصادی ، اجتماعی ،
داخلی یا بین المللی زمانی که دو طرف رابطه وجود دارد
برای هر کدام از آنها حقوقی بوجود می آید و همزمان برای هر کدام هم تکالیفی بار میشود .
مثلا وقتی نویسنده با نوشتن رابطه ایجاد می کند
هم برای نویسنده ، حق و هم تکلیف بار می شود و هم برای نوشتن .

زمانی که نویسنده حق و حقوق نوشتن را رعایت می کند
و در این رابطه دو طرفه برای نوشتن به اندازه کافی زمان
و لوازم تحریر و قلم ها و کاغذ های خوب به شکل دفاتر و سررسید ها
و لپ تاپ و سایر لوازمی که برای نوشتن به عنوان یک طرف رابطه
لازم است فراهم می کند
آنوقت برای نوشتن هم که حق و حقوقش فراهم شده
تعهدات ، تکالیف ، مسئولیتها و الزاماتی بار می شود

الهه نوشتن سخاوتمند است
و من شخصا تجربه کرده ام زمانی که خدمتی به وی می کنم
ایشان هم به تعهد و تکلیف خود عمل می کنند
و محتوایی در خور ، در قالب و فرمی شایسته
برای نوشتن به نویسنده عطا می کنند .

هر قدر بیشتر برای الهه نوشتن کار کنیم ( بخوانیم ، بنویسیم ، فکر کنیم و… )
او هم بیشتر از مقدار کار ما ، به ما الهام های نویسندگی می فرستد .

رابطه نویسنده و نوشتن یک رابطه دو طرفه سالم و عاشقانه است
در این رابطه هر کدام از طرفیت هم حق و حقوقی دارند
و هم وظایف و تعهدات و مسئولیت هایی .

اگر الهه نویسندگی به ما مطالب و الهامات زیادی داد
این حق برای وی ایجاد می شود که ما در مقابل این الهامات وی
ما در کسوت نویسنده به تکالیف ، وظایف و مسئولیتهای خودمان که نوشتن بیتشر است عمل کنیم .

وقتی به این تکالیف و مسئولیت ها عمل نکنیم
او می تواند مطالبه حق کند و ما را به محضر مراجع نظارتی و قضاوتی
بکشاند و در نهایت رای بر علیه ما بگیرد و ما را از الهامات محروم کند
یا اینکه به زندان عذاب وجدان بیاندازد

این ها را گفتم که یک موقعی به فکر نیفتیم که
حق و حقوق الهه نویسندگی را ندهیم و کمتر از آنچه به ما می دهد
برایش کار نکنیم
درست مثل موکلی که حق الوکاله ما را تمام و کمال می دهد
ما هم بعنوان وکیل باید برایش تمام و کمال کار کنیم
در غیر اینصورت می تواند بر علیه ما لایحه شکایت تنظیم کند
و یا از ما قهر کند و برود سراغ نویسنده دیگر .

می پرسید می تواند ؟

البته که می تواند او تکالیفش را انجام داده و مطالبه حقش را می کند
و یادمان نرود او الهه است و قدرتش از ما بیشتر است .

( صرفا جهت دفاع از منافع و حق و حقوق الهه نویسندگی )

از شاهین عزیز ممنونم که با طرح این موضوعات ، فرصت نوشتن را برای علاقمندان فراهم می کند.
( توضیح : فکر می کنم اگر نوشتن را یک شخصیت حقوقی مستقل از خودمان در نظر بگیریم و خودمان را در مقابل این شخصیت به عنوان طرفین یک رابطه در نظر بگیریم و در مقابل انتظاراتی که از او داریم انتظارات او را هم در نظر داشته باشیم ، آنوقت می توانیم بصورت متوازن از همدیگر انتظار داشته باشیم . )

اصلا بخشی از لذت نوشتن مربوط به این میشه که طرف باتمام سختی ها و گرفتاری ها و کارهای عقب موندش ،
می نویسه و توی هر شرایطی علاقه اش رو دنبال می کنه.

اینکه فرد با هر سختی ای هم که شده بنویسه ، مهمه.
چون همه مشغول انجام کار های روز مره ان . . .
اصلا اگه هزار جور کارو گرفتاری نداشته باشیم قراره دقیقا از چی بنویسیم؟!
راستی سلام : )

ذهنی نویسی! فوق العاده ایده ی جدید و جذابی‌است.
یاد حرفی که قبلا توی وبلاگ یکی از بلاگفایی ها خوندم افتادم.
” من توی ذهنم همه چیز رو مینویسم. بعد روی کاغذ میارمشون تا منتشر شن. این کار رو فقط با تصویر سازی میکنم.”
جالب بود.

خیلی ایده ی خوب و جذابیه…
و به نظرم بعد از مدتی این کار باعث میشه که بیشتر به اتاق مرموز و رنگ و وارنگ “ناخودآگاه ” خودمون سر بزنیم و قفل درهای بیشتری رو باز کنیم…
ممنون از شما آقای کلانتری…

سلام، خداقوت آقایِ شاهینِ پرکار،
چه عبارت جالبی برای این شیوه انتخاب کردید؛ “ذهنی‌نویسی”! جالبه که من هم زیاد مرتکبش می‌شم؛ به خصوص توی مترو و اتوبوس، توی پیاده‌رو، وقتی که به آدما، قیافه‌ها، مغازه‌ها، کتابا، درختا و … نگاه می‌کنم. اما وقتی میام که چیزایی که توی ذهنم گذشته را بنویسم یه متن دیگه از آب درمیاد! به نظرم ذهنی‌نویسی علاوه بر تمرین توی آزادنویسی، به یه حافظه نسبتاً خوب هم نیاز داره. بعضی عبارتا را که توی ذهنم نوشتم، موقع پیاده کردن هرگز یادم نمیاد و برای همیشه به فراق موجودات قشنگی که توی ذهنم دیدمشون دچار میشم!

سلام. پاسخی نوشتم فکر کنم ارسال نشد. مطالب شما خیلی انگیزه میدهد به هر مشتاق نوشتنی، امیدوارم روز به روز موفق تر باشید.
ممنون از اینکه راهنمایی بدون چشم داشت برای همه هستید.

سلام و هزاران درود شاهین عزیز و بزرگوار
“تصور من این است که آن‌که جز نوشتن، مشغله‌‌هایی دیگری نیز دارد، می‌تواند بهتر و پویاتر و زنده‌‌تر بنویسد. چرا که مدام در بستر مشاهده و تجربه قرار دارد”….دقیقا همین طور است که می فرمایید، امان از رکود و ثابت ماندن و سکوت و در نهایت مرگ واژه ها
اما در مورد ذهنی نویسی، در طول شبانه روز ساعت ها درگیر ذهنی نویسی هستم،گاهی به اندازه نوشتن یک رمان. گرچه زمان ثبت روی کاغذ یا پاکنویس کردن در لپ تاپ به سرعت الکل از ذهنم می پرند.ولی همین که مدام ذهنی مشغول نوشتن هستم بسیار لذت میبرم.

با احترام و تشکر از مطالب مفیدتان

سلام آقای کلانتری
خوبین؟
امروز تولد یکسالگی وبلاگ شخصیم هست
خودم باورم نمیشه یکسال به صورت پیوسته تونستم مطلب بنویسم

سلام. ممنونم که وقت گذاشتید و جواب دادید. چند وقتی هست روزی یکی از مطلب های شما را میخوانم و واقعا به کسی که مشتاق نوشتن باشد انگیزه میدهد.
ذهنی نویسی اگرچه سخت به نظر میرسد ولی راه خوبی هست. شخصا در مورد لایحه نوشتن گاهی شبیه این کار را میکنم و لایحه را در ذهنم مینویسم. ذهنی نویسی داستان دشوار تر هست ولی حداقل تلاش برای رسیدن به خواسته ای با ارزش (نویسندگی) است.
ممنون. نویسندگی واقعا وسوسه کننده هست.
سربلند باشید.

عالی بود من نصفه شب ها دچار ذهنی نویسی می شوم و انقدر شدت می یابد که گاهی بلند می شوم و می نویسمشان بلکه بتوانم بخوابم
یادمه یکی روزی به من گفت می دانم چرا ما شاعرها را دوست می داریم؟ چون احساس های ما را به شکل زیبایی بیان می کنند که خودمان نمی توانیم
حالا نوشته های تو هم شبیه شعر می ماند احساس هایی از ما را بیان می کند که احساس اش کرده ایم اما هیچ گاه نگفته ایم
در اخر اینکه به خدا اسم و مشخصات من سیو نمی شود و هربار وارد می کنم اینقدرم از ادرس ایمیل وارد کردن بدم می اید که خدا می داند
مسیولین رسیدگی کنند لطفا😃🙃

من بیشتر وقت ها توی ذهنم اول یه متنو می‌نویسم و بعد تایپ می‌کنم.
گاهی وقت‌ها کمال طلبی منفی هم نمی‌گذاره که عین همون رو منتقل کنم و متن رو از ذهن به واقعیت بیارم.

خیلی خوب بود.من زیاد توی ذهنم می نویسم شاید فراموش کنم ولی وقتی یادم می آید و آنرا می نویسم حس خوبی پیدا می کنم

بله شاهين جان ، من هم با نظرت موافقم چون خود من هم با تمام مشغله هاي كاري ، دائم با نوشتن سرمشق هاي مدرسه نويسندگي مثل صفحات صبحگاهي و يا سرمشق هاي ديگه اي كه به نوعي دمبل زدن قبل از نوشتن و پرورش قدرت نويسندگي است ، خودم رو ملزم به نوشتن ميكنم ، و حتي در سخت ترين روزهايي كه سپري كردم و ميكنم باز هم از هر فرصت كوتاهي استفاده ميكنم تا دفترچه خودم را از جيبم بيرون بكشم و بي امان بنويسم
و حتي لحظه اي هم كه نمي نويسم ذهنم رو درگير ايده پردازي ميكنم
تا براي نوشتن هاي اخر شب هم موضوعي پيدا كنم براي نوشتن و يا سوژه اي براي شعر نوشتن .
خلاصه اينكه به نظرم اگه بخواهيم يه كمپين بزاريم با يه هشتگ مثلا #من فلان شغلِ سخت را دارم ولي هميشه مينويسم 😄 ، به خيلي ها بر خواهيم خورد كه با تمام سختي و مشغله هاشون دارن مينويسن