تمرین افزایش دایره لغات-۱۰

سلام و درود برشما آقای کلانتری سالها پیش وقتی نوجوان بودم بسیار ذوق نوشتن داشتم و حتی چندین رمان هم نوشتم برای خودم الان بعد از سالها دوس دارم ک بازم بنویسم اما نمیتونم نمی دونم چرا، وقتی سراغ نوشته های قدیمی میرم باورم نمیشه که اونها رو من نوشتم احساس میکنم نقطه ی تخیل و خلاقیتم کور شده

تمرین ۱۰
افزایش دایره لغات
تا چشمش به من خورد. مسلسل واربه شلیک کلمات‌مشغول شد. حتی فرصت نفس کشیدن به خودش نمیداد. دیگر از دستش کلافه شدم‌. این بار دیگر قابل تحمل هم نبود. ترکیب های مسخره وبی معنی درست میکردو آنها را پرت کرد میان سفره ی حیرت‌جمع. یک لیوان آب را برداشت و گفت می خواهم برایتان از دهان های نوشان و وصداهای خروشان بگویم پریدم وسط حرفش گفتم اول سوال مرا جواب بده. بعد اسباب روده دل روحی ما را فراهم‌کن. گفت اصلا شوخی قشنگی نکردی. خیلی ها هستند که سرگشته ی دلباخته ی جدا بافته کلام نغز من هستند . گاه هفته ها در پشت در منتظر می مانند تا من در به رویشان بگشایم و با اشعار من دل برنا شوند. من دیگر نثرم نیز مسجع شده است. اگر چشم وگوشی بدهکار ودل پذیرا باشد . با حضور من دست به قلم میشود. به اینجا که رسید با تبسمی که بر پوزه نشانده بود؛گفت ای عزیز همین روزهاست که به اختلاس هویت من در مجماع ادبی بپردازند چون از خودشان کلامی ندارند. گفتم تو فکر میکنی با این خودنخودهر آش کردنها،بزرگ‌ میشوی ؟ دیگر جمع دوستان حاضر ،در محفل داشتند از خستگی قبض روح می شدند. با تبسمی که بر پوزه نشانده بود. گفت‌من جویندگان و پرسندگان را دوست دارم.با خودم‌گفتم مثلا خواستم راه حل موذیانه پیدا کنم این دلش له له میزده تا من پرسشی کنم واو با کلام نغزش خوش فروش شود وجمع ما را ارتقاء معنایی دهد.لعنت بردهانی که بی موقع باز شود. با سر اشاره ای به جمع کردم همه با هم بلند شدیم تا از بند این علامه ی دهر رها شویم . دوستی گفت فکر کنم‌چند وقت دیگر اینطور پیش برود باید برود تیمارستلن وبستری شود..

۲۰۲۰/۰۹/۱۴ ۱۱:۴۹:۰۶
((من و نوشته هایم))
نسیم خنجری ((هاویر ))
وقتی کتاب‌هایی را که به میل و
تمنا یم است را می‌خوانم چراغ تخیلم برای شکل دادن به یک داستان روشن می شود .
شخصیتِ داستان هایم را در مرداب ها می کاوم، و یا مردی از فراق عشق که، درونش شعله‌ور است، را روی پل وسط شهر می کشانم تا نور چراغها را بشمارد .
وقتی کلمه ها در ذهنم می چرخند،و روی زبانم می آیند و بر صفحه ی دفترم جان می گیرند ،قند در دلم آب می شود.
اینجاست که همه چیز مهیایِ ساختن می‌شود، تاکسی، یا شئی ای و یا زندگی ای را با قلم و دفترم جان بدهم، زنده شود ،راه برود، نفس بکشد.
و در داستان کوتاه یا داستانکم زندگی کند.
شخصیتی که خلق می کنم گاه ، از ، خستگی، روزمره گی، عاشقی فقر،قضاوت، سیاست،
به جان کندن می افتد، و گاه چنان بی خیال دل خستگی هایش
می شود که زیر درختِ بید مجنون لم می دهد ،و حرکتِ تکه ابر ها را نگاه می کند.
و هر لحظه به خودم گوشزد می‌کنم، تذکر می دهم ،که تو رسالت داری، رسالت نوشتن ،
نوشتن و گفتن از جامعه ای که ،مداد رنگی آدمهاست.
پس خوب نگاه کن ،خوب گوش کن ، آنگاه برای همگان بنویس.

((بساط بی خیالی))
نسیم خنجری((هاویر ))

مخالفت‌های پدر اثری نداشت، و مادربانو بر دُهُل زد ، که فردا می‌خواهد، مهمانی بگیرد، حرفش را به کرسی نشاند . و امروز، جمعه دورهمیِ خاله ها، شوهر و بچه هایشان ،که ۲۰ نفر می شویم در خانه یمان به ، راه است.
ناهار که به دستور مادر بانو، چلوگوشت از آب درآمد ،به ذائقه حاضرین چسبیدو ناهار چرب و چیلی، شوهر خاله ها و پدر را در ایوان ،روی بالش هایِ لوله ایه، قرمز گلی، ولو کرده است و بچه ،کوچک هایمان،را جلوی تلویزیون ساکت نشان ایم .
خاله ها که همگی از مادربانو کوچکتر هستند، به دور از چشم مرد ها و بساط نقل و نبات بررسی، زشتی و چاقی زنهای فامیل را راه انداختند و اداره ی جلسه بر عهده ی مادربانو است، من هم به قول آقا سعید ،کوچک مردِ بزرگ جمع یکی در دو ماه مانده که سرم را کچل کنم و به خدمت سربازی بروم .
ساعت ۱۴ نیمروز شد ،پدر رادیو را روشن کرد ،سرخط اولین خبر ،بحث داغ و ترسان هر روز این چند ماه بود ،بیماری کرونا .
رشته ی کلام، از مجری به سخنگوی وزارت بهداشت داده شد، گفت :در ۲۴ ساعت گذشته طبق آمار وزارت بهداشت بیماری کووید۱۹ تعداد……مبتلا…….. درمان…… فوتی داشته‌ایم.
آقا سعید شوهرخاله دوم، که در مورد هر بحثی به وسط ماجرا می پرد، و تمام سعی اش را جمع می کند تا باجناق هایش را که به حق جویندگان آگهی نیستند را آگاه کند، امروز هم به محض شنیدن سر خط خبر با پوزه ی جلو آمده اش تبسمی به قول پدر که بیشتر خنده ی موذیانه ای بود را بر لب نشاند ،و گفت : پرهام صدای این رادیو رو قطع کن می خوام یه چیزی رو بگم .
من هم به گوشه ی بالش پدر رفتم و
صدای رادیو را که کم کردم ،آقا سعید گفت: دیروز تو اداره، از یک منبع موثق و درست شنیدم که، دانشمند های خودمون واکسن این مرز را کشف کردند،ۀ همین روزها به بازار تزریقش می‌کنند.
شوهرخاله ی چهارم، بعد از اینکه با لبهای پر گوشتش لیوان آب را نوش جان کرد، گفت :خدا پدرت رو بیامرزه اگه درستش کردن پس این همه ، چپ و راست مردن چیه؟
باجناق سوم ،گفت: تا برسه به دست ماها، هفت کفن رو پوسوندیم.
آقا سعید که بساط خوش فروشیِ امیدش به راه بود،گفت: همه چی بستگی به خودمون داره ،دست آلوده را نکنیم تو چشممون و گوشا مون هم شنوا باشه، تا به محض اودن واکسن به بازار ، جانمونیم.
پدر که چلوگوشت خستگی را به چشمانش آورده بود نیمه چرت گفت :آقا سعید ،گیرم این حرف درست باشه ،به بازارم اومد، میتونی بخریش؟
باجناقها ریز،ریز، برای حرف پدر سر تکان دادند .
ا قا سعید که برای پرستندگان هر سوال جوابی داشت، در جواب پدر گفت :یک طوری میشیم دیگه، بهتر می بینم آقایون که این دلای پیر تون رو یک کم برنا کنید، البته ،اگه ،با ساز من همراه بشید و تکونی به این شکم های آویزون بدید.
شوهرخاله ی آخر آخری، که به قول خودش سیس بگ هایش نمایان بود بود گفت: اینجا رو ببین ،خان داداش ،یک گرم اضافه نداره .
بقیه باجناق ها روی بالش هایشان جابجا شدند ،تا خودشان را با ساز آقا سعید کوک کنند.
من هم که دلباخته ی این لحظه ها بودم ،قابلمه را که ابزار کار آقا سعید را برایش آوردم .
آقا سعید گفت: آقایان فاصله اجتماعی را رعایت کنید .
جمع که تا حالا سر سفره ،پنجه در پنجه هم روی دیسک های غذا سانت به سانت شانه هایشان به هم چسبیده بود کم کم از هم زیادتر دور، دورتر شدند.
با ضربه‌های دست آقا سعید ،مادر در چهارچوب در ظاهر شد دایره و تمبک آقا سعید هیچ وقت به مذاقش خوش
نمی آمد و می گفت :که آقا سعید از شخصیت آدم اختلاس می‌کند.
گفتم مادربانو، اختلاس شخصیت را چطور ساختی؟ دست به دامنه ی لغات ادبیات فارسی برده
گفت :تو یکی حرف زیادی نزن ،اگه ادبیات فارسی بلد بودی، تو این ۱۲ سال یک بار بیشتر از ۱۳ میشدی.
چشم غره های مادر افاقی نکرد ،و تسلط اوضاع به دستش نیفتاد ، برگشت داخل هال.
آهنگ ،نمی دانم از مال چند ده سال پیش بود،که پشت سر هم ،کلماتش در دهان آقا سعید قطار شد ،تا حاضرین به دور از کرونا و با رعایت فاصله اجتماعی در کنار هم شاد باشند، من هم کنار نرده های ایوان سرم را با ضربه آهنگ به چپ و راست چرخاندم ،و چشم و ابرو های باجناق ها بالا و پایین شد و با هر ضربه ی آقا سعید دستهایشان را به هم می کوبیدند، خاله ها و مادر که جلسه‌ی زشتی و چاقی زنهای فامیل به زیبایی صورت و کم کردن وزن خودشان رسیده بود و خاله ی کوچک به نوبت صورتشان را اصلاح می کرد ، دایره ی زیبایی ایشان را رها کردند و بیش از زیر لب خواندن ، با کلمات آقا سعید به کمرهایشان قر دادند .

بامداد سحری خبر از بیداری من میدهد روزها تکرار ی میشوند تنها با این تفاوت که تاریخشان روز به روز افزوده و تجربه ی تنهاي مرا بیشتر میسازد…
گرفتار حصاری بی پایان و بند طولانی شده ام!!!
که نميدانم چطور و چگونه از پس آن بر بیایم و به ازادگی پناه ببرم!
آری ازادگی که اکنون شده است جمعی از آرزوی محالم!
رویای در خیالم!!!
میگویند این روزها را سپری کن تا بگذرد خواه بخواهی و چه نخواهی!!!
سرنوشت حکمت است؟ روزگار گذر است؟
اما سخت است که این روزگار بگذرد، و گذر از این دوران، دلی سخت می خواهد و ذهنی آرام!!!
اما با این حال، بازهم نمیتوان گفت که چه کسب میتوارد و نميتواند؟!
مشکل توانستن نیست! مشکل امید از دست رفته است!!!
مشکل زحمتی بی پایان است!
مشکل خستگی از سر بی خوابی است!
اما در این روز ها بازهم نمیتوان کم آورد!
نمیتوان پشت یکدیگر را خالی کرد!
نمیتوان سر بر بالین گذاشت و چشم ها را بست!
باید برخاست، برای آماده ی قیام و آماده ی یک جنگ!
جنگی همراه پشتوانه ی صداقت،
جنگی همراه کمی محبت کمی عدالت، میتوان پیروز شد،
میتوانیم شکست دهیم دشمن را!!!
به اميد آن روز منتظريم…
با تشکر و عرض خسته نباشید به تمامی مدافعان سلامت و تلاشگر.
میدانم سخت است! اما باید چه کرد؟ تنها راهش، “مقابله “و” صبر “است…
# به مدد الهی کرونا را شکست میدهیم…

سلام استاد واقعا ممنون ازتون خیلی عالیه این تمارین واقعا کمک بزرگی میکنین بهمون (:
مخصوصا آدمو مجبور میکنید به نوشتن خودم تا حالا صد تا متن نوشتم از این جملات.. قدر دانتون هستیم 🙏

همیشه فکر میکردم که آدمها از ترس قبض روح میشوند اما من و ترس و مرگ و خستگی را یکجا در صورت کارگران معدن دیدم دردل منطقه ای بکر که کمتر پای انسان به آنجا راه یافته بود به نام کوه نوری در قسمت میانی کوهی بزرگتر در اطراف روستای آبشتران در غرب ایران ،میبینی حتی اسمش هم سخت است چه برسد به رفتنش،کارگران هرروز از چادرهای فرسوده و نخ نماشده شان که هوا از لابلای درز و دورز ها به خوبی سوت میکشد بیرون میآیند قبل از دیدن خورشید راهیپیمایشان را شروع میکنند مهندسان بیرون کوه ایستاده گاهی سیگار دود میکنند و مدام درمورد مواد استخراجی از معدن بحث میکنند حتی گاهی دعوایشان میشود اما این کارگرانند که مجبورند راه بروند چکش بزنند و تا فرق خاک فرو بروند اما ساکت باشند و هیچ نگویند تا سیاهه ی غروب که جیرجیرک ها برایشان آواز بخوانند دیگر چهره هایشان با شب فرقی ندارد نمیشود شناختشان من آن روز دیدم که کارگران معدن از خستگی قبض روح شده بودند و مانند مردگانی ازگور برخاسته نشسته دقایقی مات میشدند به کوهها نگاه میکردندو بعد خیلی آرام در چادرهایشان به عمیق ترین خواب مرگ فرو میرفتند

سلام.
متوجه نشدم چرا نظر منو پاک کردین.
نه که پاک شدنش مهم باشه ولی تعجب کردم، من که چیز بدی ننوشته بودم.

سرگشته ی دلباخته ی جدا بافته ای بودم روی لبه ی لندینگ کرافتی که از جزیره برمیگرداندم ، موقع رفتن کشتی نوح مینمود اما حالا قبرستانی متحرک بر روی آب بود پر از مردمانی با دهان های نوشان و صداهای خروشان اما من در تابوت خلوت و تنهاییم تکه های کیکی که در دستم بود را توی دریا میریختم تا ماهی ها با تبسمی که بر پوزه نشانده بودند به سطح آب بیایند و مثل اسیری که دلش له له میزند تا دمی آزاد شود و کیک ها را بقاپند ، اگر خواهر شوهرم آن شب خود نخود هر آشش را وسط دعوای ما ننداخته بود و مسلسل وار به شلیک کلماتی که فقط خودش لیاقتشان را داشت نپرداخته بود ، الان من هم با همسرم کنار دریا صفحه ی جدیدی از زندگیمان را ورق میزدیم و روزهای خوشی را به آلبوم خاطراتمان میافزودیم

بعضی وقت ها به حرف دلتان گوش دهید او گاهی میتواند بهتر از عقلتان تصمیم بگیرد
این جمله رو خودم نوشتم و فقط حرف نیست واقعا بهش اعتقاد دارم
من هنوز نویسندگی رو شروع نکردم ولی امیدوارم بتونم ایده های نابی پیدا کنم

هرکس در این دنیا وظیفه ای دارد. فراهم کردن اسباب رودل روحی من هم به عهده ی اوست.
خودش داوطلبانه این وظیفه ی خطیر را بر عهده گرفته. اصلا خودش مرا متوجه ضرورت این مسئله کرد. که هر انسانی باید روزی یکبار رودل شود وگرنه می ترکد. و او شد مسهل این رودل روحی. با اسلحه ی زبان و تیر کلمات.
کمی از این مامور مهربان و فرشته ی مرگم برایتان بگویم از شخصیت شخیص خودشیفته اش. 
افتخار می‌کرد که همیشه نخودی است منظورم همان نخود هر آشی است. استدلالش هم این بود که توی این دوره باید همه جا خودی نشان بدی تا ناخود و بیخود نشوی و توی چشم باشی و در قلوب بمانی. 
از این دلیل آبکیش رودل میشدم. جهت اینکه نخودباشیِ خوبی باشد سعی می‌کرد در همه جور آشی نقشش را خوب و تمیز اجرا کند و حسابی بترکاند مثلا در حرف زدن مسلسل‌وار به شلیک کلمات مشغول می شد. 
اگر در تیررس ضرباتش بودی تلفات زیادی می دادی یا رودل روحی می کردی، یا می خواستی او را مثل روباه با راه حل های موذیانه دور بزنی. یا از خستگی، چیزی نمانده که روحت قبض شود و به مقام رفیع شهادت در راه مبارزه با نخودی های وراج و مسرف و مفرط در استفاده از کلمات نائل شوی. 

سرگشتهِ دلباختهِ تافته جدابافته ی بلغور کردن بود. انگار واژه های بیچاره در دهانش خورت خورت ناشیانه و ظالمانه و با شکنجه آسیاب میشد که صدای خروشان اعتراض شان را به گوش می شنیدی. 

سخنانش شروع طوفانی داشت. با تبسمی که بر پوزه می نشاند تا چشمش به من می افتاد شروع می کرد با کلمات غریبی که فقط خودش می فهمید و مثل چهارده صیغه افعال عربی موزون صرف می‌کرد و از روی معده می‌خواند:
برنادل برنادلا برنادلوا برنادلت برنادلتا برنادلن
 برنادلتَ برنادلتما برنادلتم … برنادلتُ برنادلانا. 

چنین بلغورهایی به گوشم می‌رسید اما نمیدانم واقعا چه ادا میکرد شاید گوشهایم به شنیدن صدای کشدارش ٱلرژی گرفته بود و اینها را می شنیدم. 

روزی از او پرسیدم چرا هی در آغاز و اوسط و پایان بی پایان حرف هایت بر قله چهارده صیغه برنادل سُر میخوری؟ 
دوباره مسلسل وار شروع کرد:
 برنادل باش برنادل هستم برنادل باشیم برنادل باشید برنادل…. 
گفتم چرا نگفتم صیغه صرف کن. 
گفت خب دارم می گویم؛ تو گوش نمیدهی من کی صیغه صرف کردم؟ 
اصلا برنادل چی هست؟ من این واژه را اصلا نشنیدم و نگفتم تا حالا.
گفتم واقعا؟ جدی میگی؟
گفت آره
با این انکارش خودش را میان سفره ی حیرتم پرت کرد
 پس گوش های من مشکل دارد؟
انگار واقعا نگفته بود پس آن دورِ کلمات پشت هم چه بود من می شنیدم. یعنی اینقدر رودلم شدید میشود در مقابلش که توهمم میزند؟ 

جدای از طرز فکرش ذاتا آدم برون‌گرایی بود رفته بودیم پارچه برای چادر عروس بخریم و وقت تنگ بود اما او از فروشنده خوش فروش در کسری از ثانیه تا فیها خالدون ش را پرسید و زنده و مرده ی ایل و تبارش را درآورد. 

در گل فروشی هم حواسم بود چانه اش گرم نشود ولی تا حس زیبایی شناختی ام متوجه گل شد دیدم با فروشنده زدوبند می‌کند حالا با چه راه حل موذیانه ای دهان نوشانش را بی نوش کنم خدا می‌داند به راستی که حرف زدن را مثل شربت عسل می نوشید. هر چقدر هم که حرف بزند باز هم دلش له له می زند برای خوردن سرهای دیگران. 

انگار اگر این بند ناف را از خودش بکند هویتش را اختلاس کردند. یا اگر از جایگاه نخودی استعفا دهد بی هویت می شود و همیشه این ترس با او هست که اختلاس گران در کمین اند تا او غفلت کند و به ربایش هویت حراف و جایگاه نخودی بیخودی او و آن حس محبوبیت و مقبولیت کاذب ناشی از آن بپردازند و او را خلع سلاح و بی هویت کنند. به همین خاطر این ترس او را به سمت دو چیز می کشاند:

-حرف زدن مسلسل وار
-تقویت نقش نخودی در آش های جدید و جورواجور.

کاش به او بگویم که نخود باش ولی نخودی نباش. یا لااقل نخود آش های به انتظار نشسته وجود خودت باش، و نخودی فعال درون خودت باش. 

و کاش چشم و گوشش اندکی بدهکار گردد و دلش پذیرا شود
که جویندگان و پرسندگان بعد از عمری جد و جهد سرلوحه کرده اند که:
 کم گوی و گزیده گوی چون در. تا زاندک تو جهان شود پر.
 و پیران برنادل و خضرهای راه هم گویند که سکوت حکمت می آورد و محبت. 

با این که ما آدم های فقیری نبودیم، پدر و مادرم هردو کار می کردند. درست مثل جویندگان راه حقیقی زندگی دست از تلاش بر نمی داشتند، اما هیچ گاه مثل آنان به راه حقیق زندگی دست نمی یافتند؛ فقط مبلغ اضافه کاریشان زیاد می شد.
یکبار که به اصرار فامیل هایمان دست از کار کشیدند و به اولین و آخرین مسافرت خانوادگیمان رفتیم، پدرم هوس برنا دلی به سرش زد و با اینکه سن و سالی از او گذشته بود در میان تعجب فامیل هایمان سوار بر اسب شد. اسب هم که انگار می دانست این ها همه ادعایی بیش نیست، با تبسمی که بر پوزه نشانده بود، او را با جفتکی پرت کرد میان سفره حیرت جمع. آنقدر این اتفاق با مزده بود که همه خندیدند چه رسد به من که کودک بودم و حتی یک افتادن معمولی مرا به خنده می انداخت، اما پدرم از خندیدن من ناراحت شد و گفت که بخاطر خنده من دست او شکسته است.
بعد از این ماجرا ما دیگر جایی نرفتیم و با اینکه آدم های فقری نبودیم پدر و مادرم هردو کار می کردند و وقتی به خانه می رسیدند از خستگی قبض روح می شدند. من شش سال بیشتر نداشتم و این را درک نمی کردم. هر شب با راه حل های ومذیانه ای سعی داشتم پدر و مادرم را راضی کنم تا با من بازی کنند. البته که نمی کردند؛ فقط از عالم مردگان به دنیای زندگان باز می گشتند و چون اصرارهای مداوم من اسباب روددل روحیشان میشد، همه را بر سر روح بی گناه من بالا می آوردند.
خوب به یاد دارم، یک شب که پدرم بسیار خسته شده بود_البته که از اصرار های من_ با عصبانیت از جا بلند شد و مسلسل وار به شلیک کلمات مشغول شد. من شش ساله که هیچ از کلماتش نمی فهمیدم، در گوشه ای می نشستم و به سرنوشت سرگشته دلباخته جدابافته خود فکر می کردم و مطمئن بودم که به هیچ عنوان کودک خوبی نیستم. مادرم نیز که کم حرف تر از پدرم بود در خلوت دو نفره اشان گفته بود که دلش له له می زده تا مرا کمی کتک بزند. من می دانستم فالگوش ایستادن کار بدی است، اما من هم کودک بدی بودم. آن روز ها نمی دانستم، اما حالا می دانم که چه چیز باعث اختلاس هویتم شده است. این را هم من نگفتم روانشناسم می گوید. آدم خوشفروشی است؛ حرف های خوبش را می فروشد. همین باعث می شود تا مطمئن شوم دروغ می گوید.
ما آدمهای فقری نبودیم. پدر و مادرم هر دو کار می کردند. تا اینکه خود نخود هر آش کردنهای پدرم کار دستش داد و اخراج شد. من خوش حال شدم. پدرم هر روز در خانه می ماند و می توانستم با او بازی کنم اما این اتفاق نیافتاد. کار دیگری پیدا کرد که دیگر شبها هم خانه نمی آمد مگر اندک روز هایی درسال. پدرم زیاد کار می کرد اما روح بزرگی داشت چون آسایش من را می خواست. همیشه در جواب نق نق کردن های من همین را می گفت. آن روز ها نمی فهمیدم، اما حالا می فهمم. اگر چشم و گوش بدهکار و دل پذیرا باشد، آدم مطالب را خوب می فهمد، اما من که در شش سالگی از عالم و آدم طلبکار بودم؛ نمی فهمیدم که پدرم درست می گوید.
من آدم فقری نیستم. زندگی خوبی دارم. از صبح تاشب کار می کنم و شب همان را با کودکم می کنم که پدرم با من کرد. می خوابم و دوباره… .

استاد نتوستم جلوی وسوسه فرستادنش مقاوت نشون بدم.
راستش عبارت دهان های نوشان و صدهای خروشان رو درست متوجه نشدم.