مانیفست همیشه نوشتن

نویسندۀ دیوانه نوشت:

«ما می‌نویسیم؛ همیشه می‌نویسیم. و هیچ چیزی سد راه ما نیست.

ایده‌ها ‌پایان‌ناپذیرند. ما هرگز کمبود ایده را بهانۀ ننوشتن نمی‌کنیم.

ما همیشه از همه چیز می‌نویسیم:

از گاز زدن سوسک‌ها

از کتاب‌های نمور

از عقربۀ چلاق ساعت

از همسایه‌ای که پارچ آب را برای همیشه در پشت بام جا گذاشت

از زولبیا و بامیه‌ای که علی اصغر درویشیان در رویا دید*

از مرده‌هایی که بعد از مرگ پسوورد ایمیلشان را عوض کردند

از مادری که اسم مستعارش کدو حلوایی بود

از پسر مو فرفرویی که فقط دوست داشت ناگت مرغ سرخ کند

از نان‌هایی که کپک نمی‌زدند

از دختربچه‌ای که اصرار داشت ماه باید دست‌هایش را بشوید و بیاید بغل او

از مرد لنگ‌درازی که دوست داشت همۀ کتاب‌ها را بخواند و نمی‌توانست

از شیرینی ناپلئونیِ کهنۀ توی یخچال

از  دفترچه‌هایی که پر نمی‌شدند

از ایده‌های که نباید نوشته می‌شدند…»

نویسندۀ مجنون، کماکان به نوشتن این فهرست ادامه خواهد داد.

*من خواب‌های هولناک و نازیبا بیشتر می‌بینم. اما زیباترین خوابی که دیده‌ام خوابی است که در سلول انفرادی در کمیته‌ی شهربانی در سال ۱۳۵۳ دیدم. شش ماه بود که در سلول بودم و یک شب خواب دیدم که در کنار رودخانه‌ی بزرگی ایستاده‌ام. رودخانه‌ای پُر تلاطم و خروشان. اما زلال مثل رودخانه‌ی ریژاب کرمانشاه. ناگهان دیدم که در برابرم خانه‌ای چهار طبقه قرار دارد. به آن خانه نزدیک شدم. طبقه‌ی اول پُر از زولبیا و بامیه بود. خوردم و به طبقه‌ی دوم رفتم. باز پُر از بامیه بود. (بازهم خوردم) طبقه سوم پُر از باقلواهای برشته و پُر از شهد بود. (باز هم خوردم) به طبقه‌ی چهارم که رسیدم دیدم همسرم با لباسی آبی (رنگی که دوست دارم) ایستاده است. به او نزدیک شدم که دستش را بگیرم، ناگهان کسی فریاد زد: ایست. و به یاد آوردم که باید به زندان برگردم. از خواب پریدم. (چون و چرا. ص ۲۳۹)