نوشتن از عقاید نفرت‌انگیز
نوشتن هم مثل زندگی مشترک، ممکن است در اثر روزمرگی، پس از مدتی تکراری و ملال‌آور بشود.
چه باید کرد؟ وفاداری یا خیانت؟
به‌جای خیانت به نوشتن می‌توان…
وقتی لذت نوشتن دو برابر می‌شود
اگر الآن گرم ایدۀ یک کتاب هستی، یا ولولۀ نوشتن داستان خاصی به ذهنت افتاده، ممکن است یکی دو روز فاصله، برای همیشه آن داستان را در تو بکشد.
البته ممکن است یک ایده را چند ماه بعد بنویسی و حس خوبی هم به آن داشته باشی؛ اما…
کی به استعداد می‌رسیم؟
اگر مسیر یادگیری یک هنر و مهارت جدید را به یک چک لیست تشبیه کنیم، استعداد فقط یکی از گزینه‌هاست که که بعد از تیک زدن بسیاری از موارد مهم دیگر به آن می‌رسیم…
چرا داستان‌های ما نیمه‌کاره می‌مانند؟
به‌محض اینکه خیال‌بافی دربارۀ نتایج و حواشی کار، بیش از اصل داستان ذهن تو را گرفت، باید فاتحۀ خلق اثر را بخوانی.
نتیجه‌گرایی در آفریدن داستان و هر اثر هنری دیگری محکوم به شکست است.
چون اثر هنری بر خلاف ظاهرش مثل زندگی نیست که شوخی شوخی پیش برود…
جنازه‌ای که همیشه با خودمان حمل می‌کنیم
تصور کنید جنازه‌ای هست که مجبوریم هر روز با خودمان حمل کنیم؛ از پله‌ها بالا ببریم، کنار خودمان بخوابانیم، کنار میز صبحانه، بغل دست خودمان بنشانیم و حتی توی مترو و اتوبوس هم او را روی دوش خودمان بکشانیم…
احوالپرسی اهل خواندن و نوشتن
فرد حرفهای کسی است که محوریت زیست هنری و زیست غیر هنری‌اش؛ نوشتن باشد و لاغیر. نه که تمام هفته بنشیند و بنویسد، بلکه روزها فکرش این باشد و همه شب سخنش!
من فکر می‌کنم، پس خرم!
در جامعۀ رو به انحطاط، فرهنگ و هنرِ اصیل نه‌تنها نادیده گرفته می‌شود بلکه پس از مرحله‌ای به مایۀ تمسخر تبدیل می‌شود: پایکوبی روی سطح برای خفه کردن صدایی که از عمق به گوش می‌رسد.
در این یادداشت از خطری می‌گویم که حس می‌کنم من و هم‌نسل‌هایم را بیش از هر چیز دیگری تهدید می‌کند…
از تلخی نوشتن تا شیرینی آفریدن
تلخی نوشتن را زمانی می‌چشی که می‌بینی روی کاغذ آن آدم جالبی که خیال می‌کردی، نیستی.
نوشتن، سوزن خوبی برای ترکاندن بادکنک جهل و توهم آدم‌های پرمدعاست. فقط کافی است قلم دست بگیری و بفهمی تمام آن حرفهای شفاهی فریبنده‌ات، روی کاغذ جز مشتی مهمل بی‌سر و ته و سطحی نیستند…
ما این‌گونه هدر می‌رویم:
تحقیقات نشان می‌دهد بسیاری از افراد وقتی به مرحلۀ نهایی تصمیم‌گیری می‌رسند ترجیح می‌دهند فعلاً طرف ابتذال و کار راحتتر را بگیرند. مثلاً در تعطیلی آخر هفته، به‌جای تماشای یک شاهکار هنریِ سینما که مدت‌هاست تمنای دیدن آن را دارند، ترجیح می‌دهند…
یک شخصیت بسازید
زمانی که گوستاو فلوبر خالق رمان بزرگ مادام بوواری، گفت که «مادام بوواری منم»، شاید نمی‌دانست که یکی از بزرگ‌ترین درس‌های داستان‌نویسی را در یک جمله گفته است.
یک مرد چاق و سبیلو! چگونه می‌تواند مادام بوواری باشد؟