نوشتن، همیشه برای من یک چالش است. چالشی جدی و صد البته لذت‌بخش.
طی سال‌های گذشته، وبلاگ‌نویسی روزانه دغدغۀ اصلی من بود. هنوز هم این کار را به همۀ دوستان خلاق و مستعدم پیشنهاد می‌کنم و معتقدم نوشتن و انتشار روزانه نوشته‌ها بهترین راه برای یادگیری و توسعۀ فردی است…
این صفحه را برای اطلاع‌رسانی منسجم و دقیق فعالیت‌هایم هوا کرده‌ام! حس می‌کنم گزارش کوتاهی از فعالیت‌هایم لایه‌های دیگری را به رابطۀ من و شما اضافه کند…
نه‌تنها ابزارهای مختلف روی نوشته‌های ما تأثیر می‌گذارند؛ بلکه وضعیت جسمی ما هم روی کم و کیف آثارمان مؤثر است. نوشتن یک ایده، در حال لمیده روی کاناپه، با نوشتن همان ایده در پشت میز و با حالتی شق‌ورق، ممکن است به نتایج کاملاً متفاوتی منجر شود…
وقتی بیایی به دنیای ادبیات و نوشتن، غصه‌ای هم بر غصه‌هایت اضافه می‌شود. داستان قوز بالا قوز را که می‌دانید. اما مملکتِ ادبیات با همۀ تلخی‌ها و تاریکی‌هایش، زیبایی‌ها و لذت‌های خودش را هم دارد…
دوستی از من پرسیده بود، بیشتر به چه چیزهایی فکر می‌کنم. می‌شد از زندگی روزمره گفت. اما راستش من به روزمرگی‌ها هم با خیال‌پردازی دربارۀ دوران بدویت بشر می‌اندیشم…
یکی از تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاقات زندگی هر نویسنده، زمانی‌ست که حس می‌کند به پایان خط رسیده؛ و دیگر حرف تازهای برای گفتن ندارد…
مترسک را گرفته بودم روی شانه‌ام، دوربین و قمقمۀ آب و سناریو هم توی کوله‌پشتی‌ام بود. آفتاب مستقیم می‌خورد روی صورتم. خودم را مثل عکس معروف بونوئل می‌دیدم. اما به‌جای صلیب…
چشمم را باز می‌کنم، گربه را می‌بینم که مثل بقچۀ نان مادربزرگم، روی میز تلویزیون جا خوش کرده. باز چشمم را می‌بندم. جستجو می‌کنم. توی ذهنم مثل سالن فشن است، ایده‌ها می آیند، چند قدم آهسته راه می‌روند، لبخندی می‌زنند و می‌روند.نه، نه، نه…
یک روز فاصله کافی بود تا کمال‌گرایی‌ام عود کند. بله، نه یک هفته و یک ماه؛ بیست‌وچهار ساعت فاصله کافی است تا دوباره به چنگ هیولای بی‌نقص‌گرایی بیفتی.
قلم از دستم لغزیده بود و دریای روزمرگی چرک‌تر و طوفانی‌تر از آن بود که برای قلم قلاب بیندازم…
در اولین سال‌های گام نهادن به مسیر نویسندگی، یکی از سرگرمی‌های الهام‌بخش، مطالعۀ آرا و اقوال نویسندگان بزرگ است، به خصوص آن‌ها که به طور مستقیم به نوشتن و نویسندگی پرداخته‌اند…
