به درخواست شما از اصول نوشتن کتاب می‌گویم.
با این سؤال شروع می‌کنم که اصلاً چرا در عصر فراگیر شدن محتوای الکترونیکی باید همچنان کتاب بنویسیم و این کار چه لزومی دارد.
در ادامه به این می‌پردازم که کتاب‌نویسی چرا مهم است. یک جنبۀ این اهمیت به این دلیل است که نفس نوشتن کتاب، به خاطر ویژگی‌های خاص این قالب، ما را در مسیر بهتر و دقیق‌تر و عمیق‌تر اندیشیدن قرار می‌دهد…
بارها برایم پیش آمده که برخی از درخشان‌ترین آثار ادبی را به برخی معرفی کرده‌ام و پس از چند روز-در صورت باز کردن لای کتاب- با چنین بازخوردی مواجه شده‌ام: «وای خیلی سخت بود. نمیدونم چرا نویسنده الکی حرفشو پیچونده. حوصله‌م سر رفت. نمیشد ساده‌تر بنویسه.»
برای پندنویسی لازم نیست تا حکیمی سالدار باشیم، حتی نوشتن اندرزهای درزمند(!) هم تمرین خوبیست برای شفاف کردن پاره‌ای از باورهایمان.
البته که پندنویسی لزوماً به این صورت نیست که لزوماً دیگران را خطاب کنیم…
در این مطلب از ایده‌ای صحبت می‌کنم که زندگی نویسندگی مرا برای همیشه دگرگون کرد. این ایده فقط یک جملۀ ساده است؛ اما همین یک جمله باعث شده که طی سالیان گذشته من حتی یک روز هم از نوشتن دور نیفتم…
هایدگر می‌گوید: «انسان در خانۀ زبان زندگی می‌کند.» میزان درک و فهم هر انسانی از جهان هستی، برابر با دامنۀ واژگان او افزایش می‌یابد. برای نویسنده که اصلی‌ترین ابزار کارش واژه است؛ افزایش دایره لغات، اولویتی همیشگی به نظر می‌رسد. نوشتن، خصوصاً خوب و موثر نوشتن بدونِ تسلط کلامی بالا تقریباً محال به نظر می‌رسد….
می‌نشینی پشت میز و می‌خواهی نوشتن را آغاز کنی؛ اما می‌ببینی از تمام آن شور و انگیزه‌ای که گهگاهی سراغت می‌‌آید خبری نیست. چه اتفاقی افتاده؟ چرا چیزی تو را برای نوشتن تحریک نمی‌کند. چرا از آن همه موضوع جذابی که تو را به نوشتن واداشته‌اند خبری نیست؟
اولین کتاب منتشر شدۀ یک نویسنده لزوماً بنا نیست اولین کتاب نوشته شدۀ او باشد. همان‌طور که اولین تابلوی یک نقاش قرار نیست در اولین نمایشگاهش نمایش داده شود…
به تجربه دریافته‌ام که آن حس انباشته که جویای دست و قلم است تا بر صفحۀ کاغذ جاری شود در کوتاه مدت از بین نمی‌رود تا در حال و هوای تصویر کردن آن فضا هستی یک روز، یک ماه، یک فصل منتظر می‌ماند، بستگی به کار تو دارد…
یایید روراست باشیم؛ نوشتن یک متن بد، موضوعی زجز آور است؛ می‌نشینی تا با نهایت مغز و از صمیم قلب چیزی بنویسی و می‌بینی حتی از شکل دادن به دو سه تا جملۀ ساده ناتوانی؛ یا هیچکدام از تمام چیزهایی را که توی ذهنت داری نمی‌توانی روی کاغذ بیاوری…
به گمانم زمستان سال ۹۳ بود که خیلی اتفاقی گوشۀ یکی از قفسه‌های کتابفروشی جیحون کتاب لاغری پیدا کردم که بعد از آن چند تا چند وقت با خودم تکرار می‌کردم: اگر این کتاب را نمی‌خواندم ۷۵ درصد از عمرم بر فنا بود!
