نویسندگی: اصول و مسائل
ایمیل: info@madresenevisandegi.com
Facebook
Twitter
Instagram
RSS
لوگوی شاهین کلانتری
  • وبلاگ
  • درباره‌ی من
  • وقت نویسنده
  • کانال تلگرام من
  • نظرات جدید
  • مدرسه نویسندگی
  • آموزش نویسندگی
    • اصول نویسندگی
    • تولید محتوا
    • عادت نوشتن
    • رادیو
  • کلاس‌‌ها
    • کلاس آنلاین نویسندگی
    • کلاس حضوری نویسندگی
    • کارگاه تمرین نوشتن
    • آموزش کپی‌ رایتینگ
  • رسانه‌ها
    • مدرسه نویسندگی
    • اینستاگرام شاهین کلانتری
    • اینستاگرام مدرسه نویسندگی
    • کانال تلگرام
    • کالج پول
    • جمله‌ورزی
  • نامه
  • پرسش‌و‌پاسخ

یک روایت ساده | تمرینی خوب برای نوشتن داستان کوتاه

1400-05-19شاهین کلانتریآموزش نویسندگی, از نوشتن, تمرین, داستان4 دیدگاه

این یکی از تمرین‌های ساده‌ای است که در کلاس نویسندگی خلاق انجام می‌دهیم: داستان کوتاهی که دوست داریم انتخاب می‌کنیم. سپس از روی آن می‌نویسیم اما هنگام رونویسی تک تک جملات را تفکیک می‌کنیم؛ یعنی هر جمله را در یک سطر تازه می‌نویسیم (هر جا نقطه دیدیم این کار را می‌کنیم). فرقی هم نمی‌کند جمله کوتاه است یا بلند. سپس دربارۀ تک تک جمله‌ها از خودمان سوال می‌پرسیم. «چرا نویسنده این جمله را در این جای داستان نوشته است؟». پاسخی که به این سوال می‌دهیم به‌تدریج ما را به رمز و راز نگارش داستان‌های خوب آشنا می‌کند.

حالا این پایین این تمرین را با داستانی ساده و کوتاه از کتاب «یک قصۀ قدیمی» نوشتۀ هرمز شهدادی انجام بدهیم.

اول اصل داستان را بخوانیم:

یک روایت ساده

صدای پرنده را شنیدم. صوتی شبیه جیغ. شاید صدای مرغی دریایی. پشت میز اداره نشسته بودم. پیش رویم فنجانی چای. چند پروندۀ امور اداری. یک کتاب: «منتخبی از داستان‌ها و نمایشنامه‌های چخوف». با صدای پرنده صدای موج آمد. ساحلی تهی از شیء و انسان. دریایی آرام. از جا برخاستم. نمی‌دانستم به کجا خواهم رفت. زنم تلفن زده بود بچه‌هامان را امروز به خانۀ‌ پدرش می‌برد. من هم اگر بخواهم برای خوردن ناهار می‌توانم به خانۀ پدرش بروم. من جایی،‌ ساحلی تهی از شی و انسان دیده‌ام. به کجا بروم؟
شاید پانزده سال پیش بود. حوالی بیست و پنج سالگی. نخستین بار نوشتن را تجربه کردم. در کلاس درس نشسته بودم. ناگهان برخاستم. به‌ کسی نگاه کردم. حتی از معلم اجازه نخواستم. بیرون آمدم. در دستشویی، روی کاغذپاره‌ها،‌ کلمه‌ها را ردیف کردم. کلماتی که وقتی آن‌ها را بازخواندم،‌ مطالبی را بیان می‌کردند که هیچکدام در اندیشۀ من نبود.
چندسالی می‌نوشتم. نمی‌دانم داستان بودند یا نه. در مجله‌های مختلف چاپشان می‌کردم. اندک اندک نوشتن برایم عادت شده بود. روزی از این عادت دست برداشتم که به عبث بودن آن پی بردم. تنها چند هزار خواننده هستند. آنان نیز به درستی نمی‌خوانند. همان‌گونه که من نیز به درستی نمی‌نویسم. شاید خوانندگانی حقیقی هم باشند. اما من دیگر نویسنده‌ای حقیقی نیستم. حرف‌هایم تکراری‌اند. موقعیت‌ها در داستان‌هایم تصنعی و مبتذل‌اند. نوشتن من گرهی از کار کسی باز نمی‌کند. حتی از کار خودم. دیگر مسائل بشری برایم مثل اشیا بی‌جان شده‌اند. چرا بنویسم؟
کاری در اداره‌ای پیدا کردم. زن گرفتم. به خانواده مشغول شدم. زنم دو بچه آورد. به‌تدریج تجربه‌ای در کار زندگی نکرده نماند. راحت شده بودم. روزها را به آسودگی و رفتن به اداره می‌گذرانیدم. شب‌ها به مشروب‌خوردن با دوستان و بحث و جدل می‌گذشت. به حقیقت آسوده بودم.
چند ماه پیش، صبح خواب و بیدار بودم. هنوز در رختخواب خفته بودم. ناگهان صدای پرنده را شنیدم. صدای مرغی بی‌نام. بی‌اختیار لرزیدم. حتماً‌ رنگم هم پریده بود. زنم گفت به احتمال زیاد،‌ دیشب سرماخورده‌ای. وادارم کرد بخوابم. برایم دم‌کردۀ‌ گل‌گاوزبان آورد. قوری را که دیدم برخلاف همیشه همه یادبودهایم پیش چشمم آمد. هنگام خوردن گل‌گاوزبان،‌ همه گل‌هایی که می‌شناختم،‌ همه حیواناتی که دیده بودم و همه کسانی که با من سخن گفته بودند، به یک لحظه به یادم آمدند. روز به اضطراب گذشت. هر شیء، هر حرکت و هر صدا مرا به نوشتن برمی‌انگیخت. شوق نوشتن، دستهام را می‌لرزانید. شب که دوستی به بالینم آمد و بستنی به دستم داد،‌ همه اضطراب و شوق فرور مرد. خفتم. خفتم.
مدتی بعد صدا تکرار شد. این‌بار در خیابان بودم. عصر بود. می‌شد در میخانه گیلاسی زد. با هم پیاله‌ها  از ادبیات سخن گفتیم. مستی همه چیز را از یادم برد.
صدا گاه و بیگاه تکرار شد. من کوشیدم که بنویسم. راست می‌گویم. نشد. نتوانستم کلمه‌ای بر کاغذ بیاورم. از کدام تجربه سخن بگویم. ناچار:
موج از پس موج می‌آید. انبوه آب بر شن یکدست ساحل فرو می‌ریزد. کناره‌های شنی پوشیده از صدف ریز است. ساحل به جنگلی در دوردست می‌پیوندد. بر دریا، مرغی بزرگ‌جثه و سپید پر می‌کشد. گاهی بر آب می‌نشیند. گاهی برمی‌خیزد. هیچ جنبشی در زمین و آسمان نیست. بر آب‌ها حرکت و جنبش است. من از جایی در جنگل پا بر ساحل می‌گذارم. پیش می‌روم. مرغ بال می‌کشد. از آب بدر می‌آید. بر فراز سر من پرواز می‌کند. جیغ می‌کشد. موج‌ها بر ساحل فرمی‌ریزند. صدای دریا و صدای پرنده در هم می‌آمیزد. بر ماسه زانو می‌زنم. اندک اندک در لابلای شن فرو می‌روم. ته‌نشین می‌شوم.
شاید یک ساعت است که قرص‌ها را خورده‌ام. بسته‌ای قرص خواب‌آور که می‌دانم زنده‌ام نخواهد گذاشت. روایت معمول را تکرار کرده‌ام. می‌دانم. اما مگر من جز فردی معمولی بوده‌ام.

و حالا مرحلۀ اول تمرین تفکیک جمله‌ها:

  1. صدای پرنده را شنیدم.
  2. صوتی شبیه جیغ.
  3. شاید صدای مرغی دریایی.
  4. پشت میز اداره نشسته بودم.
  5. پیش رویم فنجانی چای.
  6. چند پروندۀ امور اداری.
  7. یک کتاب: «منتخبی از داستان‌ها و نمایشنامه‌های چخوف».
  8. با صدای پرنده صدای موج آمد.
  9. ساحلی تهی از شیء و انسان.
  10. دریایی آرام.
  11. از جا برخاستم.
  12. نمی‌دانستم به کجا خواهم رفت.
  13. زنم تلفن زده بود بچه‌هامان را امروز به خانۀ‌ پدرش می‌برد.
  14. من هم اگر بخواهم برای خوردن ناهار می‌توانم به خانۀ پدرش بروم.
  15. من جایی،‌ ساحلی تهی از شی و انسان دیده‌ام.
  16. به کجا بروم؟
  17. شاید پانزده سال پیش بود.
  18. حوالی بیست و پنج سالگی.
  19. نخستین بار نوشتن را تجربه کردم.
  20. در کلاس درس نشسته بودم.
  21. ناگهان برخاستم.
  22. به‌ کسی نگاه کردم.
  23. حتی از معلم اجازه نخواستم.
  24. بیرون آمدم.
  25. در دستشویی، روی کاغذپاره‌ها،‌ کلمه‌ها را ردیف کردم.
  26. کلماتی که وقتی آن‌ها را بازخواندم،‌ مطالبی را بیان می‌کردند که هیچکدام در اندیشۀ من نبود.
  27. چندسالی می‌نوشتم.
  28. نمی‌دانم داستان بودند یا نه.
  29. در مجله‌های مختلف چاپشان می‌کردم.
  30. اندک اندک نوشتن برایم عادت شده بود.
  31. روزی از این عادت دست برداشتم که به عبث بودن آن پی بردم.
  32. تنها چند هزار خواننده هستند.
  33. آنان نیز به درستی نمی‌خوانند.
  34. همان‌گونه که من نیز به درستی نمی‌نویسم.
  35. شاید خوانندگانی حقیقی هم باشند.
  36. اما من دیگر نویسنده‌ای حقیقی نیستم.
  37. حرف‌هایم تکراری‌اند.
  38. موقعیت‌ها در داستان‌هایم تصنعی و مبتذل‌اند.
  39. نوشتن من گرهی از کار کسی باز نمی‌کند.
  40. حتی از کار خودم.
  41. دیگر مسائل بشری برایم مثل اشیا بی‌جان شده‌اند.
  42. چرا بنویسم؟
  43. کاری در اداره‌ای پیدا کردم.
  44. زن گرفتم.
  45. به خانواده مشغول شدم.
  46. زنم دو بچه آورد.
  47. به‌تدریج تجربه‌ای در کار زندگی نکرده نماند.
  48. راحت شده بودم.
  49. روزها را به آسودگی و رفتن به اداره می‌گذرانیدم.
  50. شب‌ها به مشروب‌خوردن با دوستان و بحث و جدل می‌گذشت.
  51. به حقیقت آسوده بودم.
  52. چند ماه پیش، صبح خواب و بیدار بودم.
  53. هنوز در رختخواب خفته بودم.
  54. ناگهان صدای پرنده را شنیدم.
  55. صدای مرغی بی‌نام. بی‌اختیار لرزیدم.
  56. حتماً‌ رنگم هم پریده بود.
  57. زنم گفت به احتمال زیاد،‌ دیشب سرماخورده‌ای.
  58. وادارم کرد بخوابم.
  59. برایم دم‌کردۀ‌ گل‌گاوزبان آورد.
  60. قوری را که دیدم برخلاف همیشه همه یادبودهایم پیش چشمم آمد.
  61. هنگام خوردن گل‌گاوزبان،‌ همه گل‌هایی که می‌شناختم،‌ همه حیواناتی که دیده بودم و همه کسانی که با من سخن گفته بودند، به یک لحظه به یادم آمدند.
  62. روز به اضطراب گذشت.
  63. هر شیء، هر حرکت و هر صدا مرا به نوشتن برمی‌انگیخت.
  64. شوق نوشتن، دستهام را می‌لرزانید.
  65. شب که دوستی به بالینم آمد و بستنی به دستم داد،‌ همه اضطراب و شوق فرور مرد.
  66. خفتم.
  67. خفتم.
  68. مدتی بعد صدا تکرار شد.
  69. این‌بار در خیابان بودم.
  70. عصر بود.
  71. می‌شد در میخانه گیلاسی زد.
  72. با هم پیاله‌ها  از ادبیات سخن گفتیم.
  73. مستی همه چیز را از یادم برد.
  74. صدا گاه و بیگاه تکرار شد.
  75. من کوشیدم که بنویسم.
  76. راست می‌گویم.
  77. نشد.
  78. نتوانستم کلمه‌ای بر کاغذ بیاورم.
  79. از کدام تجربه سخن بگویم.
  80. ناچار:
  81. موج از پس موج می‌آید.
  82. انبوه آب بر شن یکدست ساحل فرو می‌ریزد.
  83. کناره‌های شنی پوشیده از صدف ریز است.
  84. ساحل به جنگلی در دوردست می‌پیوندد.
  85. بر دریا، مرغی بزرگ‌جثه و سپید پر می‌کشد.
  86. گاهی بر آب می‌نشیند.
  87. گاهی برمی‌خیزد.
  88. هیچ جنبشی در زمین و آسمان نیست.
  89. بر آب‌ها حرکت و جنبش است.
  90. من از جایی در جنگل پا بر ساحل می‌گذارم.
  91. پیش می‌روم.
  92. مرغ بال می‌کشد.
  93. از آب بدر می‌آید.
  94. بر فراز سر من پرواز می‌کند.
  95. جیغ می‌کشد.
  96. موج‌ها بر ساحل فرمی‌ریزند.
  97. صدای دریا و صدای پرنده در هم می‌آمیزد.
  98. بر ماسه زانو می‌زنم.
  99. اندک اندک در لابلای شن فرو می‌روم. ته‌نشین می‌شوم.
  100. شاید یک ساعت است که قرص‌ها را خورده‌ام.
  101. بسته‌ای قرص خواب‌آور که می‌دانم زنده‌ام نخواهد گذاشت.
  102. روایت معمول را تکرار کرده‌ام.
  103. می‌دانم.
  104. اما مگر من جز فردی معمولی بوده‌ام.

مرحلۀ دوم طرح این پرسش پس از خواندن هر جمله است:

چرا نویسنده این جمله را در این جای داستان نوشته است؟

برچسب ها: آموزش نوستن داستان کوتاه, تمرین نوشتن داستان, داستان کوتاه, داستان نویسی, هرمز شهدادی, یک روایت ساده, یک قصه قدیمی
پست قبلی چگونه یک کتاب را چند بار بخوانیم؟ پست بعدی هنر ظریف شفاف‌ نوشتن

مطالب پیشنهادی

سال کلمه، کلمه سال

سال کلمه، کلمه سال

1397-12-28شاهین کلانتری
چرا داستان‌های ما نیمه‌کاره می‌مانند؟

چرا داستان‌های ما نیمه‌کاره می‌مانند؟

1397-11-21شاهین کلانتری

ماجرای سه نویسندۀ روس در یک رستوران

1398-04-29شاهین کلانتری

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

4 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید

مریم
1400-05-20 1:51 ق.ظ

نفسم بند شد.
اول که متن الصاقی اصلی را خواندم، واژه ها برایم چیز های دیگری تداعی می‌کردند. فکر می‌کردم جملات به این دلیل کوتاه هستند، که نشانگر منطق مرد باشند و در ذهنش چنین بگذرد، که فقط کافیست پرسش را برطرف کند و کلی باشد. ولی بعد از خواندن شماره ها، ناگهان متوجه شدم که این تنها بیانگر عاطفه است. او گم شده و راهی نمی‌بیند. تمام دورش را مه گرفته. تنها به این امید دارد که با شفاف کردن گفتار، حقیقت پشت ذهنیت و افکارش هم برای خودش آشکار شود.
بعد که به خودم آمدم از خودم پرسیدم: چرا صدای مرغ دریایی؟ صدایی نیست که همیشه بشود شنیدش.
صدایی نیست که همیشه بشود شنیدش. نه. واقعا چنین صدایی نیست.
شوق بیست و پنج سالگی اش چطور؟ مگر آن نیز چنین نیست؟
مرا به گریه می‌اندازد.
چرا چخوف؟ چرا چیزی راجع به هنر نباشد؟ چرا راجع به تورینگ نباشد؟ چرا تاریخچه موسیقی نباشد؟
چطور ناخودآگاهش هنوز پس می‌زند و پیش می‌کشد؟ چطور؟
حرف هایش تکراری‌ست؟ چرا بنویسد؟
یعنی چند بار این پرسش را از خودش کرده؟ وحشتناک است.
آن‌قدر از خودش راجع به باطن نوشتن پرسیده، که حال حتی ظاهرش ‌را هم نمی‌تواند تشخیص بدهد. از خودش ناامید است که به جای واضح کردن مشکلات، بدتر از پیش، گنگ ترشان کرده. همه‌ی زندگی را برای خودش گنگ تر کرده.
چرا اداره؟ چرا زن؟ چرا دو بچه؟ دو تا؟ چرا دو تا؟
او دیگر حتی درکی از آرزویش ندارد. حس می‌کند در وجودش ایرادی نهفته است. سعی می‌کند فرد دیگری باشد. رویای دیگری را می‌جوید. چیزی را که هر فردی روزی می‌خواهد، بدست می‌آورد. اداره. زن. دو تا بچه. آسودگی.
ولی این هیچ وقت چیزی نبود که او می‌خواست. آزار دهنده است.
سعی می‌کند فراموشش کند. چرا مشروب؟ چرا دوستان؟ هر لحظه می‌خواهد خودش را از یاد ببرد. به هر نحوی که شده.
چرا این صدای مرغ دریایی بی فایده از بین نمی‌رود؟ چرا؟
چرا در عین حال او عاشق این صوت شده است؟ چرا مرغ دریایی همیشه جیغ نمی‌کشد؟
اگر جیغ می‌کشید، بستنی کار می کرد؟ خواب اثر می‌کرد؟
خواب اثر می‌کرد؟
او افسوس می‌خورد. تلاش کرد که بنویسد. نشد. لحظه‌ی پرشوق فرصت همیشه از دستش در می‌رود و تنها حسرت باقی می‌گذارد. او از ذره‌ذره‌ی وجودش متنفر است.
چرا جنگل؟ چرا ساحل؟ چرا دریا؟ چرا تهی از انسان و اشیا؟
او توانست جنگل پرپیچ و خمی را که هیچ انسان و شی‌ءای رد نکرده بود را بگذراند. او جرئتش را داشت که به آرزوی های عادی پشت کند و به ساحل ساکت برسد. ساحلی که هیچ انسان و شیءای درونش باقی نمانده بود و دل به دریا زده بود. پس چرا اون جرئت این کار را نداشت؟ چرا جرئت نداشت همان‌طور که از آرزوی های عادی گذشته بود، از زندگی عادی هم بگذرد؟
چرا… چرا باید وقتی دریا هست، کسی در شن های ساحل غرق شود؟ چرا او؟
هیچ وقت نتوانست به دریا برود. باید با این حسرت می‌مرد و به گور می‌رفت. او لیاقت نداشت. او جرئت نداشت.
او هم معمولی بود. حتی با اینکه هرگز نمی‌خواست. حتی با اینکه تمام تلاشش را کرد. او معمولی بود. و تنها، در ساحلی تهی از انسان و شیء.
دردش برایم دردی عمیق و آشنا است.
و در حال حاضر، متوجه شدم که متنی کتابی نوشته‌ام. زیاد با من نمی‌خواند… فکر کنم ناخودآگاه پست”چرا عاشق نوشتن می شویم؟” شما فرمان مغزم را به دست گرفته.
امان از من! خسته نباشید آقای کلانتری. و حالا هم که نگاه می‌کنم زیادی طویل و طولانی اش کرده ام. رفع زحمت می‌کنم.

پاسخ
شاهین کلانتری
1400-05-23 4:12 ب.ظ

پاسخ
مرضیه عطار
1400-05-19 3:10 ب.ظ

هر صبح صدای پرنده‌ای را می‌شنوم که دور است، اما انگار کنار گوش من می‌خواند. سالهاست که صدای این پرنده را می‌شنوم، شاید از کودکی! و جالب است. همیشه می‌دانم که پرنده همین حوالی است، شاید روی شاخه‌ای نازک روی درخت همسایه یا شاید روی سیم تیر چراغ برق کنار خیابان نشسته است و برای خودش می‌خواند. اما آوازش من را به خنکی دم صبح رودخانه‌ای می‌برد که در در‌ه‌ای کوچک می‌پیچد و تاب می‌خورد. به شاخۀ درخت گردویی می‌برد که از همۀ درختان آن حوالی بزرگتر است و من می‌توانم از آنجا شهر، خانۀمان و حتی خودم را ببینم که خواب پرنده را می‌بینم.

پاسخ
مجتبی طاهری
1400-05-22 3:18 ب.ظ

این روایت زیباتری است. آفرین

پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

من عاشقِ انجیر خیس‌خورده و نوشتنم

پیشنهاد مطالعه

چگونه نوشتن را راحت‌تر شروع کنیم؟ نوشتن چیست؟
چگونه نوشتن کتاب را شروع کنیم

آخرین دیدگاه‌ها

  • شاهین کلانتری در یادگاری دوستان من در دورۀ نویسندگی خلاق
  • شاهین کلانتری در پرسش و پاسخ
  • شاهین کلانتری در یادگاری دوستان من در دورۀ نویسندگی خلاق
  • شاهین کلانتری در چالش ۱۰۰ روزه‌ی جمله‌‌ورزی
  • شاهین کلانتری در چگونه نوشتن را راحت‌تر شروع کنیم؟ این مهم‌ترین نکته‌ای است که در نویسندگی به آن نیاز دارید+ویدیو
  • شاهین کلانتری در گفت‌وگوهای دوره‌ی وبلاگ‌نویسی
  • شاهین کلانتری در پرسش و پاسخ
  • شاهین کلانتری در پرسش و پاسخ
  • شاهین کلانتری در پرسش و پاسخ
  • شاهین کلانتری در چگونه یک کتاب را معرفی کنیم؟ روش مرورنویسی برای کتاب‌ها+چک‌لیست معرفی کتاب

دریافت خبرنامه اختصاصی:

با عضویت در خبرنامه، هر هفته گزارشی از پست‌های سایت و مطالب مهمی که به تازگی خوانده‌ام، دریافت خواهید کرد.
loader

جدیدترین مطالب:

  • شیوه‌‌های شاخ‌‌ و برگ دادن به داستان | تکینک‌ها و تمرین‌هایی برای گسترش متن
  • کلمه‌یی برای تمام عمر
  • بی‌ درمانی
  • خائن یا خیانت؟
  • چگونه از روز خودمان مراقبت کنیم؟
  • خویش‌خوارشماری
  • مرور یادداشت‌های گذشته
  • معیاری برای تولید محتوای باکیفیت
  • چه کسی از مجتبی مینوی می‌ترسد؟
  • معلم انشا
  • بیت‌های محبوب من
  • گزینه‌ی پیش‌فرض نویسنده
  • ضد بدیهیات
  • چه فرقی می‌کند؟
  • وقت‌دزدی
  • هزارکاش
  • اینجوری هم بنویسیم
  • وردی برای وراجی‌های ذهن
  • خلاقانه‌ دیدن
  • هر ۱ روز را به ۳ روز تبدیل کنید
  • نوشتن واقعی
  • گورنوشت
  • تمرینی ساده برای طنزنویسی
  • فقط یک تشبیه
  • به چه می‌‌مانید؟
  • با هجوم ایده‌ها چه کنیم؟
  • این‌گونه می‌بینم نوشتن را 
  • کلمه‌برداری | روشی ساده برای افزایش دایره لغات و تسلط کلامی
  • آداب تکرار 
  • آزادنویسی چیست؟ چگونه آزادنویسی بهتری را تجربه کنیم؟

دانلود رایگان کتاب:

مجلۀ عشق نوشتن:

آموزش تولید محتوا:

تولید محتوا

ویدیوهایی دربارۀ نویسندگی:

نوشتن تی وی

جمله‌ورزی:

شاهین بلاگ

موضوعات:

  • 10 جمله (22)
  • 101 جمله (2)
  • آفوریسم (7)
  • آموزش دستور زبان فارسی (6)
  • آموزش ساخت محصول آموزشی (2)
  • آموزش نویسندگی (103)
  • آنافورا (5)
  • از تدریس (12)
  • از نوشتن (506)
  • استراتژی محتوا (74)
  • استعاره (2)
  • استعاره‌هایی که با آن‌ها زندگی می‌کنم (1)
  • اطلاع رسانی (12)
  • اون می‌گه (1)
  • این آدم‌های دوست‌داشتنی (4)
  • این شکسته‌ها (2)
  • با شما نبودم (32)
  • با هم بنویسیم (4)
  • با و بی حوصله (5)
  • باشگاه تولیدکنندگان محتوا (3)
  • باورهای من (6)
  • برای اعضای دورۀ آنلاین لذت نویسندگی (1)
  • برگزیده‌ها (17)
  • برند شخصی (2)
  • بهترین لینک‌های هفته (1)
  • بهره وری (34)
  • پادکست (28)
  • پادکست بهترین عادت (1)
  • پادکست شاهین کلانتری (3)
  • پادکست محتواتیم (5)
  • پادکست مهم (1)
  • پاره‌ها (2)
  • پرت و پلا (1)
  • پرسش و پاسخ (5)
  • پست‌های چندصدایی (1)
  • پیاده روی (14)
  • تبلیغ نویسی و کپی رایتینگ (7)
  • تجربه‌ی شرکت در کارگاه تمرین نوشتن (1)
  • تسلط کلامی (9)
  • تعریف‌های تازه (18)
  • تفکر نقادانه (1)
  • تکنولوژی (5)
  • تکنیک تبلیغ نویسی (5)
  • تکه‌های طلایی هفته (7)
  • تلگرام (7)
  • تلگرامات (7)
  • تمرین (24)
  • تمرین افزایش دایره لغات (12)
  • تمرین نویسندگی (36)
  • توسعه فردی (305)
  • تولید محتوا (114)
  • توییتر من (1)
  • تیتربازی (1)
  • جستار هفته (1)
  • جستارنویسی (2)
  • جملات کوتاه (58)
  • چالش جستارک (3)
  • چرا باید زیادتر حرف بزنیم؟ (1)
  • چگونه نویسنده شویم؟ (4)
  • حرف کتاب (2)
  • خرده‌گفته (1)
  • خلاقیت (82)
  • داستان (19)
  • داستان دوست (6)
  • دل نوشته ها (30)
  • دهه هشتادی ها (2)
  • دوست (5)
  • دیالوگ روز (1)
  • دیجیتال مارکتینگ (12)
  • رابطه (24)
  • رادیو کاماک (1)
  • رادیو نویسندگی (21)
  • رادیونوشته (1)
  • رسانه‌سازی (7)
  • رویاها (9)
  • ریزنوشته‌ها (1)
  • زندگی (11)
  • سبک زندگی (15)
  • سبک‌های نویسندگی (2)
  • سخنرانی (3)
  • سمپوزیوم توسعه فردی (16)
  • سمپوزیوم نویسندگی (21)
  • سوال (7)
  • شاعرانه‌ها (12)
  • شاهین کلانتری (1)
  • شاهین‌شو (3)
  • شبکه های اجتماعی (6)
  • شخصیت‌پردازی (1)
  • شعر (16)
  • شعر نوشتن (1)
  • شکسته‌نویسی (5)
  • شما و شاهین (1)
  • عشق (5)
  • فروش (1)
  • فکر و تفکر (9)
  • فهرست‌ها (34)
  • فیلم (3)
  • فیلم نامه نویسی (3)
  • فیلمسازی (6)
  • قدرت (1)
  • قصه گویی (3)
  • قلم‌انداز (17)
  • کارتون و کاریکاتور (17)
  • کارگاه تولید محتوا (7)
  • کارگاه کلمات (20)
  • کانال مهارت های نویسندگی در تلگرام (4)
  • کتاب الکترونیکی (8)
  • کتاب قدرت تکرار (18)
  • کتاب و کتابخوانی (138)
  • کسب و کار (16)
  • کشکول کلانتری (24)
  • کلاس کپی رایتینگ (5)
  • کلاس نویسندگی (7)
  • کلمات قصار (13)
  • کلمه (29)
  • کلمه‌برداری (8)
  • کلمه‌ی سال (1)
  • گروه‌سازی (1)
  • گزارش زندگی (1)
  • گفت‌وگوی روزانه درباره‌ی نوشتن (2)
  • لینک های خوب (20)
  • مجلۀ عشق نوشتن (2)
  • محتواتیم (1)
  • محتواگران (1)
  • مدرسه نویسندگی (6)
  • مدیریت پروژه (1)
  • مسترکلاس نویسندگی (7)
  • مصاحبه (8)
  • مصاحبه با علی اکبر قزوینی (3)
  • معرفی کتاب (12)
  • مقالات گروهی (1)
  • مقاله‌ی گروهی (1)
  • مقالۀ هفته (5)
  • مهارت های نویسندگی (188)
  • مواد خام برای تولید محتوا و جستارنویسی (1)
  • مواد خام تولید محتوا و جستارنویسی (1)
  • موفقیت (22)
  • مونولوگ‌های شکسته (5)
  • نامه (11)
  • نامه ها (4)
  • نامه‌های شاهین کلانتری (1)
  • نانومحتوا (1)
  • نثرهای یومیه (33)
  • نخستین سطرها (1)
  • نسیم نیکلاس طالب (3)
  • نظرت برگزیدۀ هفته (3)
  • نقل قول (170)
  • نکته‌ها و تکه‌ها (1)
  • نگرش (3)
  • نمایشنامه‌نویسی (3)
  • نوشتار پولساز (1)
  • نوشتن TV (6)
  • نوشتن کتاب (4)
  • نوشته‌های شما (1)
  • نویسندگی آنلاین (23)
  • نویسندگی استراتژیک (1)
  • نویسندگی خلاق (8)
  • نویسندگی کودک و نوجوان (1)
  • نویسندگی مثبت نگر (3)
  • هر روز یک دفتر شعر (4)
  • هزار و یک ایده (127)
  • همۀ کتاب‌های نویسندگی (2)
  • هوش کلامی (5)
  • وبلاگ نویسی (75)
  • وبینار اهل نوشتن (1)
  • وبینار زبان‌آور (26)
  • ولاگ (8)
  • ویدیو (20)
  • یادداشت روز (85)
  • یادگیری (45)
  • یک کار تازه (2)
  • یوتیوب آموزش نویسندگی (1)
© ۱۳۹۴-۱۴۰۲ | این وب‌سایت برای شاهین کلانتری است. | طراحی و پشتیبانی: سعید قائدی