از این کتاب باید رونویسی کرد

یوزپلنگانی که با من دویده‌اند تنها مجوعه داستان بیژن نجدی است که در زمان حیات او منتشر شد.

جدا از علاقه‌ی خاصی که به عنوان این مجموعه دارم (که برگرفته از شعری از نجدی است)، این مجموعه داستان را کلاس درسی برای یادگرفتن نثر فارسی می‌دانم. با خواندن و دوباره خواندن این مجموعه و رونویسی از آن می‌توان بهتر و دقیق‌تر به عمق مهارت نجدی پی برد.

از نثر شاعرانه‌ی بیژنی نجدی می‌توان استعاره و تشبیه را به بهترین شکل ممکن آموخت و لذت برد.

پاراگراف اول یکی از داستان‌های این مجموعه را بریتان نقل می‌کنم:

«سه شنبه، خیس بود. ملیحه زیر چتر آبی و در چادری که روی سرتاسر لاغریش ریخته شده بود، از کوچه‌ای می‌گذشت که همان پیچ و خم خوابها و کابوس او را داشت. باران با صدای ناودان و چتر اسفالت، می‌بارید. پشت پنجره‌های دو طرف کوچه، پرده‌ای از گرمای بخاری‌ها آویزان بود و هوا بوی هیزم و نفت سوخته می‌داد.»

– شنبۀ خیس