ترسناک‌ترین کاریکاتور جهان

سلام شاهین عزیز
درست می فرمایید. من از جملۀ پایانی شما کمک می گیرم و فکر می کنم؛ بزرگترین مشکل کشورمون و شاید کشورهای جهان سوم اینه که بیشتر ما شجاعت پذیرش مسئولیت گفتار، رفتار و عملکردمون رو نداریم. دایم هم غُر می زنیم چرا اینطور نشد؟ چرا اونطور نشد؟ وقتی خودمون تلاش نمی کنیم کارمون رو در حوزۀ مسئولیتمون درست و کامل انجام بدیم، چه توقعی از دیگران داریم؟
همه مون شدیم اون بندۀ خدایی که گفت با این فقیر هم دردی می کنم و تا فردا صبح همراهش گریه می کنم؛ اما یک لقمه از این نونی که همراه دارم بهش نمی دم! ما فقط بلدیم نسخه بپیچیم و خوب حرف بزنیم و شوربختانه عملمون خیلی ناچیز و کمه!
باید همگی بیاییم وسط گود و از دور نَگیم: «لنگش کن!» به قول دوست آذری زبونمون:
«سَن آقا، من آقا، اینَک لَری کیم ساغا؟ : یعنی اگر من و شما دستمون توی جیبمون باشه تا لباسمون خراب نشه؛ پس کی باید بیاد و شیر گاوها رو بدوشه؟»

[…] ترسناک‌ترین کاریکاتور جهان […]

اصلاح و تغییر هم اگر ممکن باشد، باید از فرهنگ و آموزش آغاز شود، که آن ‌هم میانبرپذیر نیست و ناگریز از ورود به روندی تدریجی و بلندمدت است.
…………………………………..
آقای کلانتری گرامی .من دقیقاً با گفته شما موافقم .این تنها درمان واقعی و همیشگی ماست .اگر صبور باشیم .

درود بر شاهین عزیز
روزانه همه ی ما در محافل مختلف شاهد رد و بدل کردن اخبار مختلف از مسائل مختلفیم ، که در بیشتر مواقع گوینده بیشتر به دنبال جلب رضایت شنونده هست تا اینکه بخواهد صداقت کلام را رعایت کند .اگر به جای توییت کردن و لایک کردن اخباری که محتوایش به همان لحظه بند است مردم به محتوای آموزشی و کتاب روی بیاورند دیگر نیاز به اثبات حقانیت کلامشان را از طریق توییتر ندارند .خیلی ها هم فقط دوست دارند به جای انجام کار مفید ، بنالند و بدون صرف انرژی فقط نظری را تایید یا تکذیب کنند . این حکایت آدمیه که بلند نمیشه از یخچال یه لیوان آب برداره بخوره و ساعت ها منتظره یکی رد بشه تا بهش بگه یه لیوان آب بده دستم!!!

دنیا جای بهتری می‌شود اگر همه‌ی هم‌کیشان و هم‌فکران به دور هم جمع شده و از مصاحبت با هم لذت ببرند، از هم قدرت بگیرند، به‌هم آموزش دهند و از هم بیاموزند.

در دنیا اقسام بی‌نهایتی وجود دارند با افکاری متنوع و رنگارنگ. با لذت و رنج‌های عجیب و غریب.

چه بسا افرادی که بدون رنج، لذت نمی‌برند و بدونِ نشر و بازنشرِ سیاهی و تباهی به آرامش نمی‌رسند.

سپاس که با مأمنِ وبسایتتان و البته مدرسه نویسندگی دنیایی ساختید، تا افرادی با دغدغه‌ها و افکار مشترک را گرد هم آورید.

این‌جا البته یکی از امن‌ترین نقاط جهان است.

سلام. بیشتر با نقل اخبار همانطور که فرمودین تنها کاری که می شود تقویت رسانه ای آنهاست. مثلا در همین تلگرام اشتراک گذاریهای بعضی اخبار بدون فکر و یا حتی رپلای و پاسخ به آن حتی اگر از روی مخالفت و انتقاد هم باشد، به طور نا خواسته باعث دست به دست شدن و گسترش آن خواهد شد. و جالب است که همه ما سرسختانه و متعصبانه فقط خواهان اصلاح اجتماع آنهم در سطح کلان هستیم و بدبختانه اینکه بیشتر در فضای مجازی سر و صدائی میکنیم و بعد وارد زندگی خودمان شده و کلا همه چیز یادمان میرود. یادمان میرود اگر در نقصی در جامعه است از خود ماست یادمان میرود که باید اول از همه آموزش و فرهنگ سازی را از خودمان شروع کنیم.

فکر میکنم وقتی نسبت به هرچیزی اعتراضی داریم یا ناراضی هستیم، بهترین راه اینه که از خودمون شروع کنیم! و بعد خواهان تغییر ساختار باشیم..