دست‌نوشته‌ها هرگز نمی‌سوزند.
میخاییل بولگاکف
هنوز گوشی موبایلی را که در ۱۶ سالگی با آن پیامک‌های عاشقانه ردوبدل می‌کردم دارم؛ همین‌طور سه چهار تا موبایل دیگر که به خاطر چند تا پیامکی که تویشان داشته‌ام، هرگز دلم نیامده به دیگران واگذارشان کنم.
من حافظ واژه‌ها هستم؛ شاید هم بهترین آشغال‌جمع‌کن دنیا.
دلم نمی‌آید هیچ نوشته‌ای را پاک کنم، چه آن‌هایی که خودم نوشته‌‌ام و چه چیزهایی که دیگران برایم نوشته‌اند.
نمی‌دانم، شاید شما هر متنی که به نظرتان خوب نیست را حذف می‌کنید یا اگر روی کاغذ نوشته باشید مچاله می‌کنید و می‌اندازید توی سطل آشغال.
ولی من مزخرف‌ترین، پریشان‌ترین و چرک‌ترین نوشته‌ها را هم بایگانی می‌کنم.
سال‌ها بعد که به همین دوریختنی‌ها بازمی‌گردم، تازه طلای نهفتۀ درونشان را بیرون می‌کشم.
منظورم نوستالژی‌بازی نیست؛ من با مرور گذشته، حال خودم را سبک و سنگین می‌کنم.
شاید باور نکنید اما همان چیزهایی که غالباً سعی در از بین بردنشان داریم، بهترین و حقیقی‌ترین اسناد از افکار و درونیات حقیقی ما هستند.
چطور دلتان می‌آید کلمه‌ای را که جاری شده، برای همیشه نابود کنید؟
3 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
شاهینِ نوستالوژیک:) با قلمی شیوا.
فکر کنم یکی از حس‌های زیبای دنیا همین حس است. امیدوارم یه روز توی خیابونای نوستالوژیک باهات هم قدم بشم. باید لذت بخش باشه 🙂
و نوشته. نوشته‌هایی که پدید آمدند هرگز نابود نمی‌شوند، فقط ممکن است فراموش شوند …
سلام شاهین عزیز : شاکرم خالقم را، که درست در لحظه غفلت، این ذهن عاشق پریشانی های بی حاصل را ، با تلگرامت آشنای دیرینه کرد.
که هر وقت خط صفحه ی هوشیاری دست و پا شکسته ام را میرباید، کلماتت جانبخش نمو این فکر به گل نشسته ام گردد.
ازاینکه متنم خارج از موضوع است عذرم را بپذیر(محسن ف)
لام به محسن فهمیده عزیز
کامنت زیبای تو به دلم نشست.
بی نهایت سپاس بابت لطفت.
من رو از نظرات خوبت بی نصیب نذار.