همیشه در کلاس نویسندگی خلاق به بهانه‌های مختلف به فیلم پدرخوانده یک اشاره می‌کنم. یکی از صحنه‌ای مهم این فیلم نوشتۀ نویسندگان آن (فرانیس فورد کاپولا و ماریو پوزو) نیست، حکایت نگارش این صحنه را از زبان نویسندۀ آن، رابرت تاون، نویسندۀ فیلم‌نامۀ درخشان «محلۀ چینی‌ها» بشنوید:
گفت‌وگو نباید به تماشاگر تحمیل کند که صحنه دربارۀ چیست. نمونۀ بسیار جالب توجه در این مورد فصلی از فیلم پدرخوانده (۱۹۷۲) رخ می‌دهد که رابطۀ مارلون براندو به عنوان رییس مافیا و فرزندش ال پاچینو تجسم می‌یابد. فرانسیس فورد کاپولا اساساً صحنه‌ای می‌خواست که در آن پدر و پسر به هم بگویند که یکدیگر را دوست دارند و در کتاب اصلی نبود. خیلی ساده به نظر می‌‌رسد، ولی شما نمی‌توانید صحنه‌ای بنویسید که دو نفر رو به روی هم قرار گیرند و بگویند یکدیگر را دوست دارند. نخست فیلم‌هایی که ال و مارلون گرفته شده بود، دیدم و سپس با ایشان حرف زدم و بعد صحنه‌ای نوشتم که ظاهراً دربارۀ قدرت حاکم، دربارۀ حاکمیت جوان و اکراه پیرمرد در انتقال قدرت بود. پیرمرد به پسرش می‌گوید که در آینده مواظب باشد و اسم بعضی از کسانی که احتمالاً برایش خطرساز خواهند بود، می‌برد و پسر با دستی که از روی بی‌‌قراری به پشت او می‌زند به او اطمینان می‌دهد که: «از پسش برمی‌آم.». می‌توان گفت که حساسیت پدر به این جزییات نشانگر اضطراب وی از این موضوع است که پسرش به ناچار باید نقشی را به عهده گیرد که پیرمرد هیچ‌گاه تمایلی به تفویض آن نداشته است و نیز منعکس‌کنندۀ امتناع پدر از این انتقال قدرت است و زیرمتن همۀ این‌ها ارزشی است که آن دو برای یکدیگر قائل هستند. نوشتن چنین صحنه‌هایی، البته، وقت بسیار زیادی می‌برد.
منبع: مقدمۀ فیلم‌نامۀ محلۀ چینی‌ها، رابرت تاون،ترجمۀ عباس اکبری و مهدی جدی‌نیا
