بسیاری از کالاها به‌ویژه محصولات دیجیتال دفترچۀ راهنما دارند؛ دفترچه راهنمایی که اغلب ما هرگز سراغش نمی‌رویم (گاهی به خاطر عدم تسلط بر زبان). احتمالاً حس می‌کنیم نیازی به این کارها نیست، و در بسیاری از مواقع هم واقعا نیست. فکر کنم ایلان ماسک بود که گفته بود محصول خوب نیازی به دفترچه راهنما ندارد…
این چند سطر، یکی از الهام‌بخش‌ترین چیزهایی است که تاکنون خوانده‌ام، حس کردم بهتر است آن را با شما به اشتراک بگذارم. مطمئناً بارها و بارها برای بازخوانی این متن به این پست بازخواهم گشت. این روزها، بیش از پیش به مرور این سطرها نیاز داریم: از یکی از فضانوردانی که در اولین سفر به…
از نوشتن. از کلمات قصار محبوبم. از پیاده‌روی‌های طولانی. از پرسه در کتابفروشی. از مجله چاپ کردن. از آموختن و آموزاندن. از تمایز. از فیلم در حال و هوای عشق. از سینمای نوری بیلگه جیلان. از نثر یداله رویایی. از مهارت محمد قائد. از ساختن عادت‌ها. از ترانۀ «پُل» ایرج جنتی عطایی. از مجموعه داستان…
«اتفاقاً بهتر». این دو تا کلمه را چقدر به زبان می‌آوری؟ من که خیلی. مثلاً یاداشت امروز را نوشته بودم که یک لحظه برق قطع‌و‌وصل شد و همه چیز پرید. برق که آمد، دوباره شروع کردم به کیبوردفرسایی. و نوشتم: اتفاقاً بهتر. دوباره می‌نویسم. اصلاً شاید این‌بار چیزی بنویسم که کم‌تر تکراری باشد. اصلاً می‌دانی…
از فقر و بحران‌های مالی و اقتصادی چندان نمی‌ترسم (شاید بهتر است بگویم که می‌ترسم، اما این ترس متوقفم نمی‌کند). از کودکی آموخته‌ام که در چنین اوضاع و احوالی با تمرکز روی کارهای کوچکی که از دستم برمی‌آید، حواسم را به سمتی که گمان می‌کنم بهتر و موثرتر است پرت کنم؛ حواس‌پرتی سازنده. درست است…
وقتی راه می‌روم احساس زنده بودن می‌کنم. دیروز رفتم پیاده‌روی. از هزارتوی آپارتمان‌ها گذشتم و رفتم کنار ریل قطار. وقتی کنار ریل قدم می‌زنم انگار در زمانۀ دیگری راه می‌روم. انگار نه انگار که اینجا شهر شلوغی‌ست که هیچ منظرۀ زیبایی ندارد. کنار ریل قطار پا به دنیای داستان‌هایی می‌گذارم که قطار یکی از پرسوناژهای…
من گمان می‌کنم بهبود تدریجی زمانی اثربخش خواهد بود که از آن به‌اندازۀ کافی لذت ببریم. تصور کنید می‌خواهید در حوزۀ تخصصی خودتان یک دورۀ آموزشی خوب و درجه‌یک برگزار کنید. اگر از روز اول به‌دنبال نتیجۀ کامل و مطلوب باشید، چیزی جز سرخوردگی نصیبتان نمی‌شود. برای مقابله با شکست فقط کافی است به بهبود…
من پَر خواهم کشید و به شیوۀ صبح از گلوی خشک این شب تیره گذر خواهم کرد -یارمحمد اسدپور حق داریم ناامید باشیم، بی‌گمان کفۀ مصائب در ترازوی این روزهای ما سنگین‌تر است. اما چه باید کرد؟ این سوالی‌ست که بارها و بارها از خودم پرسیده‌ام. و هر بار به یک پاسخ رسیده‌ام: کار. شاید…
اگر چک لیست نداشته باشم حساب کار از دستم در می‌رود. چک لیست نمی‌گذارد از اولویت‌هایم دور شوم. امتحان کن. یک لیست بنویس از تمام کارهایی که باید هر روز انجام بدهی و حواست به آن‌ها باشد، بعد این لیست را حداقل برای دو-سه هفته تکثیر کن. حالا کافی است لیست را روزی چند نوبت چک کنی…
مشکل ما در هوا کردن است. تا به فکر انتشار می‌افتیم، ماشین حسابمان کار می‌افتد. مدام دودوتا چهارتا می‌کنیم که این را بنویسم یا نه؟ اگر بنویسم فلانی دور ورنمی‌دارد؟ کم‌سوادی‌ام رو نمی‌شود؟ خیلی شخصی و بی‌مزه نیست؟
