چگونه متمایز شویم؟

۱۳۹۶-۰۴-۲۵شاهین کلانتریتوسعه فردی41 دیدگاه

پریماه عزیز

ما یک گله داریم، یا همان جماعت که عوام‌الناس می‌گویند اگر همرنگش نشوی رسوا می‌شوی.

این گله یا به تعبیر خودشان جماعت، قرن‌هاست در دور کامل لجن غوطه‌ورند و روز به روز تنبل تر و کرخت‌تر می‌شوند. و نتیجه همین چیزی است که می‌بینی.

بسیار خوب، اگر می‌خواهی رسوا نشوی، باید راه همین گله را دنبال بگیری و به جایی برسی که این جماعت رسیده.

اما اگر قبول داری که موفقیت و رضایت یعنی تمایز، باید خودت را ۱+۸۰ ببینی.

یاد آن نقل قول معروف افتادم که از زبان افراد متعددی نقلش می‌کنند:

«اگر یک میلیون نفر هم روی درستی یک دروغ اصرار کنند، آن دروغ همچنان یک دروغ است.»

داشتم از تمایز می‌گفتم، راحت است، عجالتاً باید آستین همت را بالا بزنی و راهت را اندک اندک از گله جدا کنی.

البته که باید پیۀ خیلی چیزها را به تنت بمالی، اینها را حتماً خواهی شنید: «دیوانه شده‌ای؟ فکر می‌کنی از دماغ فیل افتاده‌ای؟ بیا از زندگی ‌لذت ببر. توی هم که برج عاج نشین شدی.»

شنیدن اینها نشانۀ خوبی است. یعنی تا حدی مسیر را درست رفته‌ای.

اصلاً چرا قضیه را پیچیده‌ کنیم، بیرون زدن از گله آنچنان هم کار پیچیده‌ای نیست، بگذار یک مثال روشن بزنم:

اگر تو هم فیلم‌ها و سریال‌هایی را که بقیه می‌ببینند می‌بیبنی، پس توقع فکر و عمل متفاوتی را از خودت نداشته باش. امروز متمم جملۀ جالبی از هاروکی موراکامی گذاشته بود:

«اگر مطالعه شما محدود به کتاب‌هایی است که همه می‌خوانند، انتظار نداشته باشید نگرش شما از آنچه همه می‌فهمند فراتر رود.»

این را دربارۀ کتاب می‌گوید که نماد بهترین نوع یادگیری و گسترش سطح فکر است. حالا تصور کن ترهات سینما و تلویزیون چه اوضاعی دارند.

عیبی ندارد، در ۲۰ سالگی غالباً ممکن است آدم هنوز تحت تاثیر گله باشد، به گشت ارشاد بگوید فیلم و با من سالوادور نیستم و بارکد و خوب بد جلف و این قبیل زباله‌های مبتذل شاد شود. آدم بزرگ شده در این جامعه هیچ بعید نیست که لمپن های تلویزیونی و این قبیل لوده‌ها را داخل آدم حساب کند؛ اما اگر در ۲۵ سالگی هم دوباره به همین چیزها بخندی و با همین آدم‌ها و سریال‌هایی مثل عاشقانه خودت را سرگرم کنی، آنوقت من نگران تو می‌شوم.

من تو را دعوت نمی کنم به نخندیدن یا عبوس بودن؛ بلکه حرفم این است چیزهای بهتر و جالب‌تری هم هست برای شاد بودن.

شاید تعجب کنی که چرا انقدر صریح و روشن اسم بردم از بعضی چیزها، به این خاطر که آموخته‌ام در پسله حرف زدن کار آدم‌های قاطیِ گله است، من اگر تو را دوست دارم و برایم مهمی، به صریح‌ترین شکل ممکن برایت می‌نویسم.

من امیدوارم تو را بیرون از گله ببینم، توی را جای گله، روی قله می‌خواهم.