سیزده نکته درباره ماندن در اتاق

گاهی دلم می خواهد فرار کنم به یک جای خلوت به یک جای دنج به اتاقی که از آن من باشد تنها من، دلم می خواهد ساعتها در آن زندگی کنم کنار نوشتن، کنار کتابهایم . واقعاً آیا یک اتاق برای زندگی کافی نیست؟

من تو اتاقم حدود ۱۵ ساعت رو به تنهایی میگذرونم ، تنهایی خیلی خوبه ، یعنی حس آرامش میده ، میذاره که به هر چی تو دنیا هست فکر کنم … حتی تو فکر هام من یه آدم موفقم (دقیقا همون چیزی که میخوام باشم ولی اجازه اش رو ندارم)
ولی یه چند تا سوال دارم خیلی مهمه:
سوال اول ←من یه نوجوون ام ، اما با این حال توی اتاقم هستم … (اصلا هم حوصله ام سر نمیره چون نقاشی میکنم ، میرقصم ، رمان میخونم و…) ولی میخوام بدونم اینجوری آدم افسرده یا منزوی میشه ؟ چون خودم زیاد احساس نمیکنم که افسرده ام ، مثلا وقتی بقیه رو میبینم خیلی خوش حالم و خیلی صمیمی حرف میزنم ، از خیلی چیز ها عمیقا لذت میبرم ، از زندگی ام ناامید نیستم ، زیاد هم احساس نمی کنم که منزوی باشم (البته مقیاسم برای افسرده بودن خودم ؛ بقیه ی بچه های فامیل یا دوستامه …) می خوام بدونم من افسرده ام یا نچ ؟
سوال دوم ← من وقتی که تنهایی تو اتاقم هستم خیییییییلی فکر و خیال میکنم ، خیییییلی زیاد ، من یه جورایی یه خیال پرداز حرفه ای ام ، مثلا وقتی خیال پدازی میکنم قشنگ احساس میکنم فضا ی اطرافم عین همونجایی هست که بهش فکر میکنم (البته نه در اون حد) ولی یه موقع هایی که یهو به خودم میام خیلی ناراحت میشم که چرا باید اینهمه فکر و خیال کنم (گاهی اوقات هم احساس میکنم که عین دیوونه ها تو تنهاییم دارم رفتار میکنم ؛ بعدش سریع خودمو جمع و جور میکنم … ) یه چند وقتی هم هست که همین فکر و خیال ها نمیذاره رو درسم تمرکز کنم ولی خب همین خیال پردازی ها موقع نقاشی یا مخصوصا رمان خوندن خیلی به آدم کمک میکنه ، انگار آدم رو با خودشون میبرن به دنیایی که اون کتاب میخواد … میخوام بدونم کسی هست که بگه چجوری از شرشون خلاص شم ؟ البته نه کامل چون گفتم گاهی اوقات هم باهاشون حال میکنم … ولی خوب لطمه هم میزنه به درس خوندن و … من قبلا بچه ی درسخونی بودم (خرخون نبودماااا ، منظورم اینه که درسم خوب بود ) ولی تازگی ها میل ام نمیره به درس خوندن … نمی دونم چرا …؟
اگه کسی هست که کمک کنه ممنون میشم .

پ.ن میدونم که این سایت ، برای مشاوره نیست … ولی اگه کسی هست که میدونه باید چی کار کنم خیلی خوب میشه …

من معمولاً از تنها موندن و غوطه‌ور شدن در تنهایی لذت می‌برم.
اما مدت‌هایی هست که این فکرم رو مشغول کرده که این میزان دوست داشتن تنهایی و غرق شدن در افکار در چه حدی عادی و معمولی هست و اگر از چه حدی فراتر بره یعنی اینکه یک جای کار می‌لنگه و باید بعد اجتماعی رو هم پروروند.
با خوندن این پست شما بابت داشتن این روحیه خوشحال شدم. لااقل از شرایط نوشتن این یک قلم رو خوب دارم.
برای من پیاده‌روی و تکیه دادن به صندلی مترو و اتوبوس و زل زدن به بیرون بهترین موقعیت‌های فکر کردن و سرازیر کردن افکار و ایده‌ها از اعماق وجودم به سطح ذهنم هست. حتی لحظه‌هایی هم بوده که از فرط هجوم افکار و کلمات احساس کردم که ذهنم در حال منفجر شدن هست و لازمه که هر چه زودتر خودم رو به قلم و کاغذ برسونم تا جان افکار و معانی و کلمات رو نجات بدم.

[…] سال پیش در مطلبی با عنوان «سیزده نکته درباره ماندن در اتاق» از سوزان سانتاگ نقل کرده […]

[…] اگر بخواهید پایتان را از حد یک اثرِ صرفا خوب و امیدوارکننده فراتر بگذارید و به خطرپذیری و رضایتی حقیقی برسید که در بسیاری از آثار وجود دارد، ناچارید در خانه بمانید. (+) […]

[…] محتاج ماندن در اتاق […]

من الان ازدواج کردم سه ساله بیرون نرفتم یعنی شوهرم نمیذاره خونه مادر پدرم ۱۵ کیلومتر فاصله داریم نمیذاره برم هر ۶ ماه یکبار اونم همچین با ذوق شوق میرم انگار دارم میرم خارج خخخخ اونم دیروز بود بعد از ۶ ماه رفتم یه شب ماندم امدم نهایت بیرون رفتن من سر کوچه بغالی هست. واقعان خسته شدم از خونه از کار خونه. ولی بیرووم میرم میترسم حوصلم سر میره تو بیرونم افسرده شدم انگار کسی راهکار دا ه بگه بهم ممنون میشم. 😔😥❤️

سلام…

…موکول کردن کار به آخر هفته‌ها نتیجه ای جز متوسط بودن ندارد….

ولی شاید موکول کردن یک کار خاص به اخر (دقیقا) هر هفته یک قانون خوب برای شروع کردن یک عادت جدید باشد !

….حتی لازم نیست منتظر بمانید فقط بیاموزید آرام و ساکت و تنها و خاموش باشید . جهان آزادانه خود را به شما پیشکش خواهد کرد….

آرام و ساکت و تنها و خاموش … این توصیف من رو به یاد جایی میندازه که بچگی هام وقتی حسودی میکردم و کسی تحویلم نمیگرفت مثل موش بهش پناه میبردم … این جمله برای من به این شکل مفهوم تره ! فقط بیاموزید (مثل یک ) زیر پله باشید …
ولی قبل از پیشکش شدن جهان ، دادگاهی شروع میشه که قاضی و متهم و شاهدش خودمونیم ، پر از سر و صدا و با یک پرونده که شاید فقط در عرض یک صبح تا شب قد علم کرده و قطور شده باشد ، ولی من این قسمتش رو بیشتر دوست دارم چون هربار برای گرفتن پیشکشی های ارزشمند تر با هر دردسری که شده با این حکم مثبت که بهتر میشوم تا اوضاع و احوالم را بهتر کنم پرونده رو شترق میبندم و میرم به استقبال جهان پیشکشی که لحظات زیر پله ای ام را از سایر لحظات متمایز و لذت بخش تر میسازد ….

ممنون و موفق باشید …

خیلی خوب و مفید بود.

قشنگ نوشتید …یاد یکی از نوشته های استیون کی افتادم:
“قطعاً سخت کار کردن مهم است ولی برای خودتان شانس هم بوجود آورید”

آقای استیون کی میگوید: “من قبلاً فکر میکردم که با سخت کار کردن میتوانم موفق شوم. فکر میکردم که ملزوماً نباید از بقیه باهوشتر باشم فقط باید سخت تر کار کنم. صبح ها خیلی زود از خواب بیدار میشدم و خیلی دیر میخوابیدم حتی روزهای تعطیل کار میکردم. این باور باعث شده بود که رقبای خودم را عقب بزنم و میدانید نتیجه چه شد؟ بله این روش خیلی خوب کار کرد. من مهارتهای متوسطی داشتم ولی چون از رقبایم سخت تر کار میکردم توانستم بر آنها پیروز شوم. مصمّم بودم که بهتر باشم و همینطور هم شد. در نتیجه متوجه شدم که برنده بودن به همین سادگی است. برای سالیان سال این روش را ادامه دادم. بعد از مدتی متوجه شدم که نیاز به یک جهش دیگر دارم و کشف کردم که شانس هم برای موفق شدن بسیار مهم است.”

سخت کار کردن و مصمّم بودن لازمۀ هر موفقیتی است و میتواند شما را تا حد زیادی جلو ببرد ولی برای موفقیت های بالاتر شما نیاز به چیزی فراتر از سخت کار کردن دارید.
خیلی لازم نیست که خودتان را با این مسئله درگیر کنید ولی بدانید که باید شرایطی را بوجود آورید که شانس را برای خود بسازید. چیزهایی را که قبلاً دربارۀ شانس شنیده اید را فراموش کنید زیرا شانس بدون برنامه ریزی و اتفاقی رخ نخواهد داد.
شانس به معنی حضور داشتن در جای صحیح و در زمان صحیح است که با مثبت بودن، گوش دادن بیشتر از صحبت کردن، مفید بودن، دوست داشتن خود و باز کردن ذهن خود میتوانیم خود را در این شرایط قرار دهیم…
لازم نیست که منتظر باشید که شانس به سراغتان بیاید. شرایطی بوجود بیاورید که بتوانید شانس را برای خود بیافرینید.

شاهین عزیر اینهاکه گفتی،مخصوصا آن نکته آخرش،مرابه یادبعضی ازنویسندکان بزرگ درحال خلق شاهکارهایشان انداخت.نمیدانم میدانی یانه!اما پروست هنگام نگارش اثرعظیمش،دریک اتاق بدون وسایل جزیک تخت ومیزساکن شده بود وتنها آخرشب ازچانه خارج میشد،قدم میزند وسری به کافه نزدیک خانه میزد.حتی پنجره هارانیزدرزگیری کرده بود تاجزصدای درونش چیزی نشنود.دوستان بکت نیزمیگفتند ساعت ها دراتاقش می ماند ومی نوشتت یانقل است که تارانتینو هنگام خلق فیلمنامه پالپ فیکشن تنها دریک هتل ساکن شده بود وتمام روزبرروی آن وارمیکرد.اینها وخیلی مثال های دیگرازاهمیت دراتاق ماندن حکایت میکند وپست تو نیزیک جمع بندی بینظیر دراین باره است.

سلام
خیلی عالی بود. با خوندن این پست به تمام تصمیم های مهمی فکر کردم که در اتاق دربسته و تنهایی گرفتم و اینکه این پست چقدر حس خوبی به من منتقل کرد.
هنوز هم وقتی دنبال کشف چیز تازه ای باشم سعی می کنم مدتی رو تنها بگذرونم.

عالی بود.

خیلی خوب بود ممنون

خیلی خیلی خوب و قابل تامل!
بخصوص مورد ۳،۶،۸و۱۲