مهارت حوصله

کاش زندگی آسان تر بود.
کاش زندگی مرا به درون گرداب گرفتاری ها هول نمیداد.
میگذاشت آرام و پیوسته بدون هیچ دلنگرانی در مسیر نویسندگی جلو روم.
کاش گرداب گرفتاری نیز مانند باران ابتدا با نشانه ای(رعد و برق) خبر از آمدنش میدادُ
بعد درون زندگی سر باز میکرد و آدمها را به درون خویش میکشید.
و من یک و ماه نیم در آن گرداب ماندم، بدون دست و پا زدن و تلاش برای نجات خود و بی آنکه گرداب، جانم را بگیرد، درونش غرق شدم.
در این گرداب گرفتاری که غرق شوی تنها زمانت را میگیرد نه جانت را.
غرق شدن در این گرداب تنها زمان را میگیرد بعد که به خودم آمدم دیدم زمانم رفته است و هنوز همان جای اولم.
کاش این گرداب را من به وجود آورده بودم تا حداقل میتوانستم کاری کنم اما این ساخته ی دست من نیست.
یکی ساخته ی دست طبیعت است که عزیزی را از من گرفت
و دیگری ساخته ی دست چند نفر، که هر کدام بی توجه به نتایج اعمالشان، مسیر قبلی را میروند، هرچه من میگویم این راهی که پیش گرفته اید، گرداب را عمیقتر میکند و ما به درون آن، بیشتر کشیده میشویم، گوششان بدهکار نیست.
من در این گرفتاری نقشی فرعی را ایفا میکنم اما به اندازه ی یک نقش اصلی باید زحمت بکشم تا ذره ذره آدمهای اطرافم را به طرفی که فکر میکنم درست است هدایت کنم، و آدمهای اطراف تنها به من به اندازه ی یک نقش فرعی نگاه میکنند.
زمان زود میگذرد و آدمها صبر ندارند، اتفاقات سریع رخ میدهد.
من باید آهسته قدم بگذارم در ماجرا تا بتوانم‌تاثیر بگذارم جوری باید با آنها سخن گویم تا به مزاجشان خوش آید و به کسی آسیب نزنم.
بگویم خسته نیستم دروغ گفته ام.
خسته ام.
این روزها چه میکنم؟
عزیزی را از دست دادم،
کسی که ساعتی از روزهایم را برای بودن با او برنامه ریزی میکردم.
با مردنش ناگهان از زندگی ام پاک شد، دیگر نبود.
من درمانده از غم نبودش و درمانده تر از بی معنی بودن دنیا، هفت روز را در این روزگار مستانه قدم زدم.
چطور زندگی میتوانست اینقدر بیمعنی باشد بعد از اینهمه تلاش آخرش مرگ باشد.
مرگ‌یعنی نابودی؟
بعد از هفت روز، توان گرفتن قلم را در دستانم پیدا کردم و نوشتم. متنی کوتاه که مرا آرام کرد.
شاید مانند متنهای کودکانه ساده باشد چون کلماتم برای توصیف این حس و حال کم است:
مادربزرگ رفت او از دو دنیا گذشت.
یکی از آنها دنیای کوچک رحم بودُ دیگری دنیای عظیم و پر از زرق و برق.
برای رفتن به دنیای سوم که فرسنگها از این دنیا دور بود باید پرواز میکرد
و جسمش برای این پرواز سنگین بود، آن را گذاشت و رفت تا به دنیا دیگر برسد
از این دنیا کوله اش را پر از توشه کرد و با خود برد
تا در مسیر دور و سخت رسیدن به دنیای سوم دست خالی نباشد.
آن موقع ها خانه اش نزدیک بود برای سر زدن به او سه دقیقه بیشتر راه نبود.
حال که خانه اش دیگر اینجا نیست و فرسنگها از من فاصله دارد،
هنوز برایش زمان میگذارم و اینبار نه با حضورم، بلکه با فرستادن توشه برای تمام نشدن آذوقه ی راهش.
این متن با آنکه ساده بود اما دلم را آرام کرد ولی هنوز میدانم پذیرفتن رفتنش نیاز به زمان دارد.
بارها در موردش خواهم نوشت، از حسم و تصوراتم از جایی که او رفته است کتابها خواهم خواند.
میدانم اینگونه میتوانم بدون آنکه در این گرفتاری غرق شوم تنها از بودنش استفاده کنم.
و حال برای استفاده از گرفتاری دوم.
میخواهم مکالمات را بنویسم .
هربار که تلاشی که برای بر طرف کردن آن مشکل میکنم و حرفی به یکی از طرفین میزنم، از مکالمه ای که به وجود میآید، یادداشت برداری کنم.
نمیدانم میتوانم این گرفتاری را حل کنم یا نه اما میدانم باید کاری کنم
هیچ کدام از طرفین به دیگری حق نمیدهد و من به همه ی آنها حق میدهم که حق با آنهاست.
مورد بعدی در مورد نوشتن مقاله است که این را دوباره از سر خواهم گرفت(از بازنویسی مقاله چرا رونویسی شروع خواهم کرد) با اینکه وضعیت خانه اصلا مساعد نیست و من جرات ترک خانه را ندارم به دلیل نگران بودن در مورد مادرم که او در مرکز این گرداب، گرفتاریها است پس تنها سعی در، زودتر، خیلی زودتر بیدار شدن خواهم‌کرد.
امیدوارم بتوانم از پسشان برآیم.