کاری که هر نویسنده‌ای باید سالی یک بار انجام دهد

سلام
من هنوز مثه دوران پیشا موبایل به داداشم که خیلی دوسش دارم نامه مینویسم . قشنگترین کلمات و جملات رو در قالب های مختلف مینویسم و تقدیمش میکنم .
هنوز نامه نوشتن رو دوست دارم و البته نامه گرفتن .
شاید دهه شصتی ها بهتر بدانند که نامه نوشتن برای پدری که ماه ها از او بی خبر هستی چه لذتی داشت …
حالا وقتشه برا خودم بنویسم .
ممنونم

پست کامل اون کامنتم رو اینجا گذاشتم:

وحشت از عریان‌شدن!
http://www.moasherati.com/1397/03/18/nakedfear/

[…] کاری که هر نویسنده‌ای باید سالی یک بار انجام دهد […]

به‌نظرم نوشتن زندگینامه حتی کوچک و مختصر برای انسانهای اجتماع کنونی ما ترس‌آور است.
ازاین‌جهت که می‌ترسند دیگران از اخلاق، رفتار و عادتهای آنها آگاه شوند و از این دانسته‌ها در جایی که نباید، سوءاستفاده کنند.
وحشت از عریان شدن ، وحشت پرده برداشتن از حقایق وجودی خویشتن و ترس از پدیدار شدن برای ما عادت شده‌است.
ما عادت کرده‌ایم پنهانی باشیم. پنهانی رفتار کنیم، پنهانی عشق بورزیم، پنهانی تفریح کنیم و در یک جمله پنهانی زندگی کنیم.
یکی از همین پنهانیها علنی نکردن خودمان است. چه به‌صورت زندگی‌نامه و چه به‌صورت‌های دیگر.
خوب به‌خاطر‌دارم در آخرین مسترکلاس در باب استفاده از نام اصلی برای ایجاد برند‌شخصی گفتی:
چرا ما از نام و نام‌خانوادگی اصلی‌مان استفاده نمی‌کنیم. مگر جنایتکاریم یا یک آدم خیلی خاص یا خطرناک؟
درست گفتی شاهین خان. بعضی وقت‌ها آدم‌ها کارهایی انجام می‌دهند که بسیار جنایتکارانه است. کارهایی که فقط خودمان میدانیم و نه کس دیگر.
از پشت ابر بیرون‌آمدن عالی‌است ولی برای جامعه‌ای که یک عمر پنهانی زندگی می‌کند کمی دشوار است. حتی اگر پشت ابرها هیچ کاری هم نکرده باشد و فقط پنهان شده باشد.

مطلب خیلی خوبی بود. یعنی به بعضی از دوستان باید گفت که شما یه بار تو زندگیت هم بعضیاش رو، نه همش رو! انجام بدی هم ما راضی هستیم :))

درود …
دیشب داشتم به یک ایده فکر میکردم که نوشتن هم جزئی از اون بود و الان با خواندن این پست شما یه جورایی برای انجامش مصمم تر شدم و انگار یه مهر تاییدی بود … کالبد شکافی و خودشناسی بدون دست به قلم شدن بی معناست … این جراحی روح باید یه یار کمکی داشته باشه و چه چیزی بهتر از قلم و کاغذ …

درود بر تو شاهین عزیز
پست‌هایت آن قدر خوب و کاربردی‌اند، که زیر بیشترشان، در جواب «بعد از خواندن این مطلب چه کار کنم؟» باید بنویسی «مرور‌گر را ببند، اینترنت را قطع و یک فایل ورد باز کن و بنویس!»

ای بابا چه چیزهای خوبی داری هی از دستش میدم من:|

شاهین عزیز این کارت را بسی می‌پسندم. چقدر موضوع جالبی رو گفتی، مرا بسی اندر افکار سوخته‌مان فرو بردی…
یادم میاد دو سال پیش یا بیشتر بود که اولین نامه جدی به خودم را نوشتم. قبلا هم می‌نوشتم ولی سر مشکلی بود و نمی‌دونستم برای همین به خودم نوشتم و فردایش پاسخ دادم، کلا مشکل و راه حل فیتیله پیچ شد، گاهی نامه به خودم می‌نوشتم ولی اصلا به این جنبه که درباره خودم بنویسم فکر نکرده بودم ته تهش این بود که توی مدیریت بازاریابی خونده بودم که توی ۱ دقیقه یا کمتر خودمون رو بتونیم معرفی کنیم. من کلا توی ۵ ثانیه میگفتم اونم نه از روی حرفه‌ای بودن بلکه از اینکه چیزی نداشتم بگم 😐

الان میفهمم چرا، من واقعا خودم رو آنالیز درست نکردم یعنی بقول خودت کالبدشکافی نکردم هرچقدر هم خودمو خوب میشناسم ولی دو خط ننوشتم و چیزی که نوشته نشه بر باد فناست. امان از این فرهنگ غیر مکتوب ما (اینو میگن بهانه خوب برای اهمال بقیه بهونه‌ها به درد نمیخوره:) ). اگر بتونم خودم را کالبد شکافی کنم نه تنها میتونم توی ۳۰ ثانیه معرفی کنم (الان یادم اومد ۳۰ ثانیه بود) بلکه میتونم یک عالمه صحبت کنم بدون اینکه نگران باشم.
باید دقیقتر کتابت رو که یکی از بهترین هدیه‌هاییست که گرفتم رو بخونم.

کاش این پست رو زودتر می‌نوشتی!!!

راستی دلمان تنگ است
به امید دیدارم ولی گویا اهمالکارم
هرجا هستی موفقتر و شادتر باشی (ترجیحا بیشتر خودتر باشی که از همه کارها بهترش می‌دانم)