چراگاه ذهن ما

سلام استاد جان.
مدتی است که انگار من و نوشتن در خانه ای به اجبار یکدیگر را تحمل می کنیم هر کدام از ما دوست دارد دلش را به دریا بزند و برود و پشت سرش را هم نگاه نکند اما نمی شود انگار یکجورهایی به هم عادت کرده ایم ماندن عذابمان می دهد و اما رفتن انگار حکم مرگ دارد. تنها دلخویشم شده ایده های جدیدی که به سرم می زند شروع به نوشتن می کنم اما همین که ذهنم با اولین مانع برخورد می کند از هم می پاشم چند روزی دست نگه می دارم و با عذاب وجدان بسیار خودم را بار دیگر به ایده ای دیگر اویزان می کنم نمی توام مثل قبل با اشتیاق از روی متن های خوب بازنویسی کنم و کارهای که قبلا برای من بسیار الهام بخش بوده را انجام بدهم. اینجا وقتی از چرایی گفتید جایش را درون خودم واقعا خالی احساس کردم. شد تنها دلیل روشنایی این روزهای تاریک من. این روزها بخش زیادی از وقتم را با کتاب های که معرفی کرده اید می گذارنم و کتاب ((سرسختی)) تاثیر به سزایی در من داشت که بار دیگر هدفمند راهم را ادامه بدهم.
به من راهی نشان بدهید تا چرایی قدرتمندی برای کار نوشتن در خودم پیدا کنم تا زمانی که با موانع روبرو می شوم توانایی گذر از ان را داشته باشم.
نوشتن ، تنها اگر یک دلیل خوب برای حضور در زندگی من داشته باشد خودشناسی بوده که در پس آزادنویسی هایم به آن رسیده ام .
همیشه خواندن نوشته های شما همیشه برایم الهام بخش است.
با سپاس

[…] چراگاه ذهن ما […]

مقاله نسبتا کاملی بود ولی اگه من بخوام کاملترش کنم چند پاراگراف هم از کتاب ” انسان در جستجوی معنا ” دکتر ویکتور فرانکل وام میگیرم . در هرصورت که مرسی جناب کلانتری عزیز.یاد گرفتیم از شما.

درود بر شاهینِ کتاب‌خوار

۱. نیچه گفته بود: «هرکس چرایی زندگی را با بیابد، با هر چه‌گونه‌ای خواهد ساخت.» به‌نظرم می‌آید که مضمون این جمله به‌نوعی با مضمون جمله‌ی منتسب به ماکیاولی یعنی «هدف وسیله را توجیه می‌کند» مرتبط است؛ شاید هم اصلاً یکی باشد. چند روزی است که آن جمله کرم ذهنم شده است؛ البته از آن کرم‌های سازنده، مثل کرم کتاب! بااین‌حال دوست دارم جمله‌ی ماکیاولی را کَمکی بگردانم و بگویم: «هدف وسیله را تولید می‌کند.»

۲. من هم حدود یک ماه پیش تصمیم گرفتم که خاطرات دوران تحصیلم را بنویسم و در جایی غیررسمی مثل اینستاگرام منتشر کنم. هم یک‌نوع تمرین است برای نوشتن‌هایم، هم یک‌جور ایجاد ارتباط صمیمی است با فالوئرهایم. نامش را هم گذاشتم «ازخودنوشت»! البته کمی پس از آن تصمیم هم بر آن شدم که مدتی از اینستاگرام دور بمانم تا هم فراغت نوشتن پدیدار گردد، هم فراقت اینستاگرام ره‌سپار شود.

۳. تتمّتاً الصاق می‌گردد: آن ایهام‌تناسبِ «چراگاه» نیز مقبول افتاد و خوش نشست و دل‌چسب نمود؛ مبلغی ذوق فرمودیم، بسیار حبذا گفتیم، و فراوان احسنت‌ سر دادیم!

استاد چشم انتظار پست جدید م

تا ندونیم چرا داریم کاری رو انجام میدیم به درستی حرکت نمی کنیم، با حرف شما موافقم اگه چرایی کاری که انجام میدیم رو بدونیم خیلی از موارد مثل نظم شخصی، برنامه‌ریزی، اهمال کاری میرن کنار و خودکار به جلو حرکت می کنیم.
اما پیدا کردن همین چرایی انجام یک کار، کاری بس سخت و مشکل است.

متن قشنگی بود ، تلنگری شد تا به خودم بیام. از این به بعد من هم مینویسم کارهای روزانمو
ممنون بابت راهنماییتون.💙

چون میتونم تمرکز کنم و افکارمو دسته بندی کنم
چون احساس خوشایندی بهم میده
چون از بچگی خوشم میومده از نوشتن
چون میخوام خودمو بهتر بشناسم
چون آرزومه یه زمانی بتونم “نویسنده” باشم
چون دوست دارم مردم با خوندن نوشته هام حس خوبی داشته باشن ، باعث بشه تامل کنن و دنیا رو از زاویه نگاه منم ببینن
چون میخوام جاودانه بشم و چه چیزی بهتر از نوشته هایی که من رو بازگو میکنن و دیدگاه منو بیان میکنن
چون عاشق واژه هام
چون دلم میخواد داستان بنویسم ، شخصیت پردازی کنم ، خالق شخصیت ها و دنیاشون باشم
چون منو به هیجان میاره