کار کردن با قلب عریان | دفتر خاطرات شارل بودلر

غنچه خودش را به طرف آفتاب میکشاند باز هم فایده ای نداشت غنچه باز نمیشد سالها گذشته بود و هنوز غنچه بسته مانده بود آب نیز از آمدن به سمت آن ناامید شده بود نمیخواست بیشتر از این به سمت آن راهش را کج کند.
غنچه دیگر آب را ندید و ناامیدانه خودش را پشت برگها پنهان کرد تا قبل از آنکه خورشید هم از آن ناامید شود او زودتر دست بکشد.
من هم بارها ناامید شده ام اما
باد وزید برگ به کنار لغزید و آفتاب خودش روی بدن نازک غنچه انداخت.
قطره های باران تک به تک بر روی برگها سر خوردند، برگها قطره ها را به طرف غنچه هدایت کردند. خاک پای غنچه خیس شد و خیس شد.
به نظرم ناامیدی و امید آنقدر به هم نزدیک اند که شاید اگر سعی کنیم آنها را از هم جدا کنیم حتی نتوانیم مرز بین آنها را بیابیم
به نظرم غنچه منم، برگ منم، باد منم، آب منم. اگر منتظر بمانم تا امید برگردد هیچگاه برنمیگردد چون مانند منتظر برگشتن حوصله است.
اگر باد نیامد آن را بساز، اگر آب قطع امید کرد، باران را بساز

سلام و درود بر شاهین کلانتری سختکوش
من دارم تمام تلاشم رو میکنم که قلم رو کنار نگذارم تا ایده هام از ذهنم نیفته و چند سال بعد حسرت ننوشتنشون به دلم نمونده باشه.

بارها از سرنااميدي كار كردم
و حالم بهتر شد
در كار كردن افراط كردم
و زندگي از ملال آور بودن به شوق تبديل شد