سخت‌ترین بخش نوشتن

درود شاهین گرامی.
از نوشتن و نداشتن نظم شخصی و داشتن نظم شخصی ای که مدام از نظم می افتد خسته بودم. آمدم اینجا و گشتم. ساعت چهار و ربع بامداد است. هوا کم کم روشن میشود. نخواستم قبل از اینکه روحیه ام را دوباره به دست بیاورم سرم را روی بالشتم بگذارم. من همیشه به سایت شما سر می زنم و معمولا مثل امشب ساعت ها می چرخم و می خوانم و لذت می برم.
اکثر مواقع هم می آیم که نفسی تازه کنم اما بیشتر از آن می مانم و یاد میگیرم.
امشب بیشتر از شب های دیگر نوشتم اما باز هم چراغ دلم را نتوانستم روشن کنم. به اینجا آمدم و دوباره گرم شدم. روشن شدم.
جانتان سلامت باد🌹🌹

[…] © یک شیفتۀ سمج نویسندگی، ممکن است سال‌ها و سال‌ها هر بار از شروع کار طفره برود و شکست بخورد تا بفهمد تمام سختیِ نوشتن، در شروع کردن است. (+) […]

سخت ترین بخش نوشتن ، نوشتن از خودست

چون وقتی از خود مینویسیم انگار داریم به چیزهای اعتراف میکنیم یا قصد داریم اشتباهات و شکستهایمان و حالت گذشته را روی کاغذ بیاوریم
اینکار باعث می شود که مانع بزرگی بر سر راه نوشتن برایمان برداشته شود و سبکبال می شویم و قلم در دستمان گرم میشود و شوق نوشتن به طرز عجیبی در وجود مان شعله ور میشود.

سلام!
من عاشق و شوریده‌ی این «الهام شاهینوس» شدم. لطفا بزرگترها برای وصلت، پا پیش بذارن.
500 قدم اوله که سخته؛ اما مثلا من خودم در همون قدم اول به مقصودم می رسم!

پیشنهادت کاربردیه.حتی می‌توان شروع به نوشتن شعر یا نوشتۀ دیگران کرد یا روی کاغذ فقط خط‌خطی کرد تا سروکلۀ کلمه‌ها پیدا شود.
شاهین جان اگه ممکنه دربارۀ مشکل من هم یه پست بذار. من وقتی می‌خوام خاطره بنویسم یا چیزی شبیه به اون، کاملاً راحتم و هر وقت اراده کنم می‌تونم چندین صفحه بنویسم؛ اما مشکل وقتی پیش میاد که بخوام چیز جدی‌تری مثل داستان بنویسم. یه‌سری ممانعت‌های ذهنی میاد سراغم که نمی‌دونم ریشه‌ش چیه. حدس می‌زنم شاید به‌خاطر این باشه که زبان نوشتن متفاوت میشه.