بیهودگی امیدواری یا بیهودگی ناامیدی؟

در روزگاری که همه سعی می‌کنند با کلمات قلبمه و سلمبه و چند واژه‌ و اصطلاح لاتین و انگلیسی سری در سرها در بیاورند و برای خودشان نامی و شهرتی به‌پا کنند. اینگونه حرف از گوز و عنترنت زدن، شجاعتی هست ستودنی، که نه از اَه‌اَه مردم بترسیم و نه با به‌به آنها به خود غره شویم. کار خودمان را بکنیم و حرف خودمان را بزنیم.

چنان بدرخشید که برق آن دل هر خواهانی را روشن کند و جلا بدهد.

سلام آقای کلانتری
من تقریبا دوسالی هست که باشما اشناشدم
به خاطراین که به نوشتن علاقه ی زیادی داشتم دنبال بستری بودم که استعدادهای خودمو نشون بدم.
بعدازمدتی گشت وگذار درفضای اینترنت،باسایت شماآشناشدم ودریکی از پست هاشماشبکه ی اجتماعی ویرگول روبرای نوشتن معرفی کرده بودین
مدتیه که نوشته هام رو درویرگول به اشتراک میذارم و وجود این شبکه،انگیزه ی مناسبیه برای نوشتن من.
ممنون بابت پست های خوبتون وراهنمایی های کاربردیتون❤️

موشته بسیار دلنشین و جذاب بود. از تاریخ گوز گوز گوز بگیر تا عنترنت. من هم با شما موافقم. ذهن فرساتر از اینستاگرام ندیدیم. اگر بخواهم تعداد دفعاتی که آن را پاک، نصب و دوباره پاک و نصب کردم را اینجا بشمارم، روزها طول می کشد. بنابراین نمی شمارم و سعی می کنم وبلاگ خوانی را رفته رفته جانشین آن بکنم.

سال ها یادم رفته بود چرا وقتی بیدار میشم تا زمان خوابیدن چرا مینویسم. گاهی هم از قفل شدن ذهنم و تولید نکردن محتوا با داشتن بسیاری ایده و موضوع به تنگ آدم تا اینکه به طور کاملا تصادفی با شاهین کلانتری آشنا شدم و با همپا شدن با کارگاه تولید محتوا چیزی را در من بیدار کرد که از یاد برده بودم و کاملا متوجه شدم مشکلم کجاست و چقدر زبان فارسی ام ضعیف شده. حالا هم که کلاس نویسنده_ کار آفرین. خیلی خوشحالم که با شما آشنا شدم کمترین اثرش در روحیه و زندگی روزمره ام بوده. مثل روانکاوی و نویسندگیست. پایدار باشید.

سلام استاد عزیز
حالتون خوبه؟
بر خلاف اینکه دیر به دیر کامنت می‌ذارم، اتفاقا سعی می‌کنم مرتب وبلاگ‌تون رو چک کنم و خیلی از نوشته‌هاتون رو می‌خونم.

چندوقت پیش داشتم بخش معلمان من وبلاگم رو ویرایش می‌کردم. به اسم شما که رسیدم یادم افتاد شاید اگر شما نبودید هیچ‌وقت وبلاگ راه نمی‌نداختم. آخه من آدم پشت‌گوش‌اندازی هستم. اگه تشویق شما نبود و به خودم بود احتمالاً وبلاگی در کار نبود. وبلاگم برای من یکی از ارزشمند‌ترین دارایی‌هامه. هرچند که باهاش خوب رفتار نکردم اما به هرحال دوستش دارم.
از روز معلم هم خیلی گذشته (این که انقدر از روز معلم گذشته و من هی نوشتن این کامنت رو عقب انداختم برمی‌گرده به همون اهمال‌کاری و پشت‌گوش‌اندازی). ممنونم بابت تمام چیزهایی که در مورد نویسندگی یاد دادید، واقعا یکی از معلمان تاثیرگذار من هستید.

با خودافشایی پاراگراف اول خیلی حال کردم، گفتم ایول بابا استاد هم از خودمونه :)). و البته این صداقت از احترام و علاقه شاگردتون (خودم) نسبت به شما چیزی کم نمی‌کنه.
من به شخصه معتقدم اگه کلمه‌ای هست که یه مفهوم رو بهتر از هر کلمه دیگری می‌رسونه، باید از اون استفاده کنم، حتی اگر از نظر جامعه بی‌ادبی باشه.

گفتید آنسوی شهر، من هر از گاهی (مثلا شاید سالی یکی دو بار) میرم به محله‌ای که یه زمانی ساکنش بودیم. محله هروی در شمال شرق تهران. علاوه بر خود محله که خیلی قشنگه، دو سه تا پارک خوب هم هست اونجا.
پارک تولد. که یه پارک بزرگ و طبقه‌ایه. یه دریاچه قشنگ هم داره. یکی دوتا تبلیغ تلویزیونی ساختن اونجا.
پارک صدف. یه پارک با درختهای قدیمی و فضای زیبا و سرسبز.
پارک جنگلی لویزان. اصلا سرسبز نیست اما روی تپه‌های لویزان قرار داره و ویوی خوبی داره.
قول نمیدم شما هم خوش‌تون بیاد. چون من علاقه شخصی دارم به اونجا و برای دیگران میتونه این همه جذاب نباشه. دلایل علاقه من:
۱٫ محله خلوت، گرون و باکلاسیه. :))
۲٫ کلی بالا و پایین داره. من عاشق پستی بلندی هستم. برید اونجا متوجه منظورم می‌شید. مثل مرکز و پایین شهر مسطح نیست.
۳٫ برام خاطرات گذشته رو زنده می‌کنه.

شاد و تندرس باشید.
ارادتمند شما.

سلام. بسی لذت بردم از این نوشته. چون یک نوشته بی شیله پیله و خودمونی و بدون سانسور بود. گویی که به حرف‌های یک دوست صمیمی گوش میدم.

یکی از بهترین پستهای شما که خواندم. هر بخشش برایم الهام‌بخش و آموزنده بود. ایول! دمتون گرم بابا! فکر نمی‌کردم اینقدر اهل حال باشید. سپاس مر شمارا

درود بر شما جناب کلانتری گرامی🌹
استاد متفاوت و جذاب نوشته بودید و به‌وضوح حس بی‌حوصلگی در متن مشهود بود.
حسادت من تو این نوشته این بود که چقدر خوب و با زبان شیرین جملات ساده رو کنار هم گذاشتید و چقدر خوبتر از یک موضوع به موضوع دیگر پرش داشتید.
لطفا باز هم این سبک برامون بنویسید تا ما هم فوبیای دیس‌لایک رو کنار بذاریم.😂
یه سوال داشتم. اونجا که گفتید: (پستت را هوا کن و بزن به چاک)؛ میدونم منظورتون پرسه ی بیخود در اینستا بود. سوال: آیا کامنت گذاری برای بقیه و پاسخ کامنت‌های پست هوا شده رو هم شامل میشه یا همون روزی یک‌ساعت رو همچنان به این کار اختصاص بدیم؟🤔
التماسانه: لطفا صفحات مجازی تان را نبندید.🙏🏻
تلنگرانه: شما در برابر تک‌تک افرادی که دنبال‌کننده‌ی مطالبتون تو هر صفحه‌ای هستن، مسئولید😌

درست است که کرونا معایب بسیاری داشت اما با این وجود از بهترین اتفاقاتی که برای من در این دو سال افتاد آشنایی با مدرسه نویسندگی و استاد کلانتری عزیز بود.

ببین داداش یه چس‌اعترافی بکنم هولناک. نمیام اینورا چون از اینکه اونقدر مسلطی به زمانت و همش داری رشد شخصی دشت میکنی لجم میگیره شاهین خان! و درواقع حسودیم میشه. اما از این نوشته فهمیدم که تو هم گاهی گم میشی تو خودت و هی دنبال خودت میگردی حالا گیرم خیلی خیلی کمتر از من‌. نمیدونم از این آگاهی چی به من می‌ماسه و کلا چرا باید خوشحالم کنه کامل نبودن یکی دیگه ولی خب احتمالا یه کمی عصبانیت و دلخوری از خودم را کمتر می‌کنه.
حتی به خودم گفتم ببین کم آورده صفحات صبحگاهیشو آورده پست کرده ولی خودم چش سفیدانه جواب داد: میبینی که همون هم خوندنیه! لذا دهنتو ببند و پاشو یه گلی به سربگیر! ای زیانکاری که سرت بیقرار گله و گل هم فت و فراوون دور و برت! دردت چیه ؟ چرا ملال هیچی نگفتنو تحمل می‌کنی به جای عزم گفتن و شکفتن؟

“بنابراین فکر می‌کنم ولگردی در موبایل مساوی‌ست با از کف دادن لحظۀ حال”
خیلی جمله ی درستی بود.

مثل همیشه پرسه زدن توی سایت شاهین کلانتری و خوندن مطالبش برام با ارزشه و باهاش ارتباط برقرار میکنم.
خب چیزیه که توی سن نوجوونی به لطف خدا چسبیدم بهش و الان تا برمیگردم به اینجا و حرفای شما حس میکنم برگشتم به خونه ی خودم.

چقدر از این سبک نوشته ها خوشم می آید .خیلی برایم جالب است که در جریان اتفاقات اطراف حین نوشتن قرار بگیرم اینطور به خودم می گویم که این تصویر نشستن در یک گوشه و در سکونت و آرامش نوشتن رویای دست نیافتنی یک نویسنده است .پس در میان همه ی کارهایت وقات آزاد کن و بنویس.مرسی استاد جان

من سوگ عزیزانم را با تمرین های ساده شما در لایوها تا حدی به مرحله درک رساندم.دوست دارم شما را از نزدیک ببینم

با سلام استاد گرامی
نوشته‌ی متفاوتی از شما خوندم. اینکه شما فکر می‌کنید از این چهارشنبه تا چهارشنبه‌ی بعدی یک روز فاصله‌ست باز هم خوبه من‌که خیال می‌کنم همه‌ی روزها چهارشنبه‌ هست و فقط تو یک روز گیر کردم. خلاصه که هم‌درد زیاده در این روزمرگی. ولی یک‌سری علاقه‌مندی‌ها هست مثل نوشتن حالا برای من که تمام مشتقات نویسندگی شیرینه، باعث می‌شن روزها کمی قابل گذرتر بشن. پاینده باشید استاد.

شاهین پست هایی که توشون راحت راحت خودتی خیلی خوبن. درسته شاگردات به چشم معلم نگات میکنن اما هرچندوقت یبار همنقد خودمونی بنویس. حتی اونا هم باید یاد بگیرن که از بازخورد منفی نترسن.

من به آدمای زیادی حسودی می‌کنم. پس خیلی چیزا هست که باید به دست بیارم.
ممنون از به روزرسانی وب سایت.

چقدر دوست داشتم این نوشته‌تون رو.به صورت نا محسوس به ما یاد دادید که آزاد و رها بنویسیم و سخت نگیریم. شما بنویس ما یاد می‌گیریم.

انقدر شیرین و روان بود احساس می‌کروم کنارتان به صرف چای نشسته‌ام شما با خنده‌ایی دلنشین اینها تعریف می‌کنید عجب که حرف‌هایتان به دل می‌شیند .

چقدر روان نوشتین.
یاد گرفتم ازتون.
ولی هنوز دارم بین نوشته‌های سایت می‌گردم تا بتونم به جواب این سؤال برسم:
من که یه سایت تازه دارم باید هر روز مقاله منتشر کنم یا هفته‌ای یکی دو تا و با چه کیفیت و کمیتی؟

خدای من
این نوشته چقدر به دلم نشست
چقدر راحت و طنز و نزدیک بهم‌بود .
انرژی گرفتم که خیلی بیشتر خودم باشم.
منم چهارشنبه هایی که کلاس میرفتم، برای من هم اینجوری میگذشت،امروز چهارشنبه بود فرداهم چهارشنبه‌.
جام تو کلاس کپی رایتینگ خالی،چقدر دوست داشتم می بودم.

وای استاد چه کردین؟ (با تأکید بر کردین)
چه کردین؟ هی خوندم و خوندم و گفتم نه، باید تهش اسم یه کتاب باشه. غیرممکنه بابا، انگار زبان یه کتاب داستانیه. حتی داشتم برای خودم خیالبافی می‌کردم که خب، شاید از فلان نویسنده باشه.
بعدش یادم اومد که اون بالا نشونیایی دادین که مشخص شد این داستان، داستان خودتونه و نقل از هیچ کتابی نیست.
فکر می‌کردم فقط منم که سردرگم می‌شم: مثلاً یه روز مارِ (آیدی اینستاتو عوض کن، طولانیه.) به ذهنم چمبره می‌زنه و یه روز بعدش پشیمون می‌شم. الان متوجه شدم که خیلی طبیعیه.

با خواندن متن شما یاد حرف استادم افتادم که می گفت: ” اگر نوشتن نبود ما بعضی روزها پاره پوره می شدیم 🙂

سلام استاد کلانتری
چه پست متفاوتی، جالب بود.
 «چکار کنم که زندگی بیرون از موبایلم جذاب‌‌تر از زندگی درون موبایلم باشد؟»
به نظرم این عنوان جذاب ادامه دار بشه خیلی جذاب میشه.
این سوال رو از خودم می‌پرسم و جوابشو فعلا به ناخودآگاهم میسپرم.

شاهین جان چقدر این یادداشت‌، جذاب و دوست‌داشتنی بود.
جملات کوتاه. فعل‌های زیبا. نقل‌قول‌های تاثیرگذار. قصه‌های کوتاه ولی درگیر‌کننده. لحن خودمانی و ساده و بی‌تکلف.

واقعا جدای از آموزش‌های ارزشمندتون در زمینه‌ی تولید محتوا و نویسندگی، خودِ یادداشت‌های روزانه‌تون و سبک نگارش اون‌ها، یک منبع عالی و الهام‌بخش برای یادگیری نویسندگی و تولیدمحتوا هستن.

این جریان سیّال و آزاد نگارش ات رو دوست داشتم شاهین. به نظر من بیشتر اینطوری بی پروا و شخصی بنویس.

پاراگراف آخر باعث شد دوباره از اول کل نوشته رو بخونم. برام جالبه، انگار ما آدم‌ها خیلی بیشتر از چیزی که تصور می‌کنیم رفتار و اعمالمون بهم شبیه.
دیروز منم همین بلا رو سر خونه‌ام آوردم. (من عطسه نداشتم.) در دو تا بالکن‌ها رو باز کردم و باد شدید وزید. می‌ارزید. فلفور نوشتم و رای نهایی صادر شد که اگر باز هم چنین بادی وزید به استقبالش برم.

اما، خوندن این نوشته دوباره به فکر فروبردم، به اون نموداری که تو صفحه‌ی اینستاگرامم منتشر کردم. (نموداری که نشون می‌داد چندبار در روز سراغ نوشتن می‌رم چندبار اینستاگرام و نبردشون.) شبیه کله قند شده بود. شکل و شمایلش مسئله‌ی دیروزم بود. تعدادِ دفعاتی که سراغ نوشتن رفتم تو نیمه‌ی اولِ هفته صعود کرد و بعد سقوط. در هرصورت همین‌که به عدد قبل از صعود برنگشته بود امیدوارم کرد. اما جای ابهام بود که چرا این صعود ادامه نداشت؟ سوالمو نوشتم و رفتم پی کار خودم. شب جواب پیداش شد و الان می‌دونم باید چجوری چند درصد کله قند رو بهترش کنم.

در آخر خوندن این نوشته‌تون خیلی برام لذت‌بخش بود.🌺

گویی این دوسال و دوران کرونا کمتر آدم‌ها را ملاقات می‌کردیم، دوران آرام‌تر و کم‌هیاهوتری داشتیم.