لئو تولستوی گفت: «بدترین و خطرناک‌ترین حرف این است: ”همه این‌گونه‌اند.“» یکی از ارزشمندترین هنرها «هنر تعمیم‌ندادن» است. یعنی اگر یکی از دوستانت ناسپاس است خیال نکنی که بقیه‌ی دوستانت هم مانند او هستند. یعنی اگر یک نفر بهت خیانت کرد نپنداری همه‌ی انسان‌ها خیانتکارند. یعنی اگر در شهری جیبت را زدند کل آدم‌های آن…
مادرم همیشه پدرم را -غالبن در غیاب او- سرزنش می‌کرد که چرا فقط با عمو صَفَر (دوست و همکار پدرم) و امثال او می‌گردد؛ می‌خواست بگوید معاشرت با افراد کمتر از خودش باعث پسرفتش می‌شود. من همیشه به عمو صفر، به عمو صفرها، فکر می‌کنم. از عمو صفر دیدن آدم‌ها بیزارم. از تقسیم آدم‌ها به…
شاید اصطلاح «هوایی‌زدن» را شنیده باشید؛ در توییتر فارسی رایج‌تر است. مال وقتی‌ست که کسی خطاب به‌دیگری چیزی می‌نویسد اما بی اشاره‌ی مستقیم به نام او. بیشترینه‌ی هوایی‌ها مبهمند و سؤتفاهم‌زا. مصیبت هوایی‌زدن در این است که تو غالبن می‌خواهی یک نفر را بزنی اما ناگزیز چند نفر به خودشان می‌گیرند. بنابراین اگر با مستقیم‌زدنْ…
«گاه» و «گاهی» فارسی است، پس نگوییم «گاهاً». سینِما از سی تا نَما تشکیل نشده که به آن سینَما می‌گوییم. سینِما درست است. «ورود کردن» فعل زشت و چندش‌آوری‌ست. توی چیزها ورود نکنیم. توی چت‌ها به‌جای «به» و «که» ننویسیم «ب» و «ک». یکبار برای همیشه وقت بگذاریم و یاد بگیریم که «هکسره» یعنی چه….
بین خودمان بماند ولی من از خواندن این حرف در ابتدای رمان‌ها و مجموعه داستان‌ها متنفرم: همۀ شخصیت‌ها و ماجراهای این داستان خیالی‌اند و هرگونه شباهت بین آن‌ها و افراد و رویدادهای واقعی، تصادف محض است. ای عزیزِ نویسنده فکر نمی‌کنی که تکرار این حرف کلیشه‌ای نالازم است؟ حس نمی‌کنی این کار تو رفتاری رمه‌وار…
ایوان بونین در بخشی از خاطراتش که به واپسین روزهای زندگی چخوف پرداخته، می‌گوید: درشکه را نگه داشتیم وآرام زیر درختان سرو قدم زدیم و از ویرانه‌های کوشکی که در پرتوِ مهتاب به رنگ آبی می‌درخشید گذشتیم. چخوف ناگاه روی به من کرد و گفت: «می‌دانی مردم آثار مرا تا کی خواهند خواند؟ هفت سال،…
چند قرن پیش که هنوز موی زنخدانم نروییده بود! یک آدم برفی کشیده بودم که دست هیزمی‌اش را گرفته بود روی آتش تا گرم شود. یکی دو هفته بعد از اینکه به اصرار پدرم کاریکاتور آدم برفی را برای مجلۀ بچه‌ها گل‌آقا فرستادم، یک روز توی روزنامه همشهری دیدم که کاریکاتوریست کهنه‌کار روزنامه…
سال 92 که مثل این روزها، بحث تحریم‌ها داغ بود- البته نه به حرارت امروز- رمانکی(داستان بلند) نوشته بودم با عنوان «عشق سال‌های تحریم». خیال می‌کردم با اسم رمان معروف مارکز -عشق سال‌های وبا- بازی بامزه‌ای کرده‌ام. البته آن نوشته هم مثل انبوه نوشته‌های من روانۀ کشوی میزم شد تا تقلا برای انتشار، حواسم را…
ما لاف می‌زنیم، حرف از تغییر می‌زنیم. اما درجا خودمون رو سرکوب می‌کنیم. اتفاقا نه با تنبلی. با متوسل شدن به احمقانه‌ترین کارایی که حس می‌کنیم ممکنه تغییری ایجاد کنن:
مثلاً فکر می‌کنیم سحرخیز شدن ما رو موفق و کارآمد می‌کنه…
دیروز، جستار تازۀ یک نویسندۀ خوشفکر را برای یکی از دوستان فرستادم. اما دریغ که ثانیه‌ای بعد، با نیم‌نگاهی به پاراگراف اول متن شروع کرد به پرتاب سنگ!
