دقیقاً به چند سال عمر نیاز داریم؟ - شاهین کلانتری

جواب من به این سؤال مشخص است:

من فقط به 5 الی 10 سال دیگر نیاز دارم. تقریباً به‌اندازه دو دورۀ ریاست جمهوری. کاملاً کافی، که زیاد هم هست.

البته طی این مدت شاید نتوانم به آن اندازه که باید به چیرگی و استادی در برخی مهارت‌هایی که دوست دارم برسم.

برخلاف تصور، از زندگی بیزار نیستم، که همواره با شور و علاقه زیسته‌ام و هرروزم را به‌اندازۀ سه روز زندگی کرده‌ام.

با حال و اوضاع فعلی جایی که ماییم، امید چندانی به زندگی نیست، با تغذیه و آب‌وهوا و میزان تنش‌های اجتماعی و بحران خشک‌سالی بیست سال آینده؛ 5 تا 10 سال زندگی هدیۀ بزرگی‌ست.

درنهایت، اگر زودتر از 5 سال بمیرم که به جهنم، اگر هم بیشتر بمانم هدیه‌ای‌ست اضافه که بعداً می‌توانم درباره‌اش فکر کنم.

الان فقط روی همین دو دورۀ ریاست جمهوری خودم تمرکز کنم. می‌خواهم بهترین رئیس دولت زندگی خودم باشم.

این نگاه باعث می‌شود از دستشویی رفتن هم ده برابر بیشتر لذت ببرم.

آیا این به معنی نزدیک‌بینی است، باید به بهانۀ بودن در دم و افزایش عرض عمر، دست به هر کار پرتی بزنم و به دیگران آزار برسانم؟ هرگز، اتفاقاً این از آینده‌نگری و تفکر سیستمی است.

من به زندگی پس از مرگ ایمان دارم، صبر کنید، نه آن زندگی پس از مرگ که به ذهنتان خطور کرد. من به زندگی افرادی که پس از من خواهند زیست فکر می‌کنم. پس تا جایی که می‌توانم برای توسعۀ فکری و هنری خودم و نسل‌های پس از خودم وقت می‌گذارم.

امیدوارم شما صد سال بعد من هم عمر کنید و قرن بعدی را در سایۀ اینترنت، آزادانه و مسرور سپری کنید.

طی این 5 تا 10 سال چند حرکت اساسی را در زندگی‌ام دنبال می‌کنم:

ایجاد چند تغییر کلیدی و مثبت در زندگی دوستان و اطرافیانم

انتشار چند جلد کتاب غیرداستانی و شاید یک داستان

برگزاری چند دورۀ آموزشی آنلاین و فیزیکی

مطالعۀ مکرر کتاب‌های موردعلاقه‌ام

در صورت امکان ساختن یک فیلم بلند داستان

و با قدرت و نظم تا واپسین روزهای عمرم به وبلاگ‌نویسی روزانه ادامه می‌دهم.

همچنین با چند تن از دوستان به سفری کوتاه می‌روم، جای دوری هم نمی‌روم، همین شمال کافی است.

ماجرای موسیقی و آواز هم شاید کلاً منتفی شود.

به‌هرحال راحت می‌میرم و می‌گویم روی قبرم به وام از نیکوس کازانتزاکیس بنویسند:

نه آرزویی دارم، نه می‌ترسم. من آزادم.