فهرست چیزهایی که با ننوشتن از دست می‌دهیم

۱۶ پیدا کردن افراد همفکر و هم جهت در مسیر زندگی

۱۷ بیرون آمدن از منجلاب ابهام و ندانم کاری در زندگی

برنامه ریزی هدفمند
تفکر نقادانه
بررسی افکار و تمیز دادن خیال از واقعیت
پیاده سازی نقشه های عملی ذهنی برای تحقق رویاها
آرامش ژرف
خودشناسی
ماندگار سازی افکار و عقاید
آفرینش یک اثر از تجربیات و ثمرات زندگی
آشنایی با افراد موثرتر و غنی تر
بهره بردن از قدرت خارق العاده کلمات در روابط اجتماعی
بهره مندی از قدرت خارق العاده کلمات در پدید آوردن معجزات
خلاصه نویسی و عملی سازی کتابهای ناب
خالی شدن از افکار سطحی و رسیدن به افکاری عمیق و سنجیده
خالق سرنوشت خود بودن
بررسی روند رشد یا نزول عملکرد خود در دراز مدت
ثبت خاطرات بصورت دقیق
آگاهی بیشتر از زمان حال
رسیدن به درجات بالای آگاهی
مهارت در استفاده درست کلمات و بیان منظور و هدف به شیواترین و واضح ترین شکل
هم مرتبه شدن با انسانهای بزرگ تاریخ
تجزیه و تحلیل دقیق احساسات و برخورد منطقی با حوادث و رویدادها
خلق مطالبی اثرگذار و خدشه ناپذیر برای بیان دقیق احساسات و عواطف خود به اطرافیان
پیشبرد سریع کارهای اداری
اعتماد به نفس
خودشکوفایی
ایجاد کسب و کاری علمی و اصولی که می تواند در طول زمان به مرجعی معتبر و غنی در حیطه ی تخصصی خود تبدیل شود
رهایی از زندگی کارمندی و محدودیتهای دست و پاگیر اداری و حقوق نامکفیِ دولتی
و در پایان این فهرست نامحدود کافی است به نویسندگان کتابهای مورد علاقه مان سری بزنیم و میزان موفقیت و تاثیرگذاری و تمایز در زندگی شان را با انسانهای دیگر مقایسه کنیم . ن و القلم و ما یسطرون

رایحه خوش کاغذ و قلم…

لذت لمس کلیدهای کیبورد برای تایپ کردن…

تجربه داشتن نگاهی زیبا و نو …

لذت رویاپردازی و رویایی نوشتن…

لذت زیستن به جان…

این یادداشت شما یک هشدار و در عین حال تشویق برای نوشتن به کسانی است که نمی نویسند و یا دلسرد می شوند اما یک سوال و نکته مهم آقای کلانتری:
خیلی از عزیزان و متخصصین کشور به دلیل معذوریت های مختلف اجتماعی، محیط کاری و مشکلاتی که ممکن است برخی افراد برایشان به وجود آورند؛ ناگزیرند که ننویسند.
چون می دانند وقتی بنویسند، همیشه افرادی هستند که می توانند برایشان دردسر درست کنند.
این واقعیت جامعه ایرانی ماست؛ برخلاف کشورهای دیگر.نمی دانم البته چقدر با این صحبت موافق هستید.
ولی به اعتقاد من یکی از ریشه های ننوشتن در بسیاری افراد، معذوریت هایی است که افراد دارند به جهات مختلف:
– فلان عضو فامیل یا دوست نخواند !
– فلان همکار اداره نخواند و برایش نزند!
– …
و این لیست را می توانید تکمیل کنید.
البته بخشی از این افراد روی به نوشتن با اسم گمنام می آورند که به قول شما چندان اثربخشی ندارد. چون خاطرم هست در یکی از توصیه هایتان گفته بودید با اسم واقعی خودتان تولید محتوا کنید.

گیر افتادن در منجلاب ندانستن چیستی نعمتی به نام قلم…

شاید نتوان درحقیقت بیش ازیک بارزندگی کرد،اما بانوشتن میتوان بارها خودمان راخلق کنیم وزندی های تازه راتجربه کنیم.یک احساسی که مرابه نوشتن وادارمیکند آن است ممکن است کتابی که من نوشته ام یا مطلبی که منتشرکرده ام سال های سال بعد وشاید بعدازمرگم به یک نفربرسد که پیوند روحی عمیقی بااودارم.شاید من هیچگاه او رانبینم ،اما بالخره یک جایی ،به یک شکلی نوشته مرامیخواند وروح من برروی آن تاثیرمیگذارد.روح من درنوشته هایم سرگردان است ومیگردد به دنبال یک جسم،هرآنکه نوشته ام رابخواند ،کلماتم ،احساساتم ،تجربیاتم وخاطراتم دوباره درضمیریک نفردیگرزنده میشوند وبه تب وتاب می افتند.لذت جاری بودن درتاریخ راازپست میدهیم ولذت این که باتمام بشریت وآیندگان همصحبت شویم.فکرش رابکنید یک دستگاهی اختراع شده است که میتوان باآیندگان ارتباط برقرارکرد.جذاب است ،نه؟اما لازم نیست منتظر آن لحظه باشید،چراکه سال هلست افرادبسیاری ازگذشته ای دورازطریق نوشتن باما سخن گفته اند وما نیز،هرکداممان چنین امکانی داریم.نکته جالب اینترنت این است که ازشما میخواهند دردفترچه خاطرات مشترک تمام انسان ،شما نیزیک چیزی بنویسید.نوشته تان امضایتان است وچه قدرجالب که شما نیزدرنوشتن تاریخ وگسترش علم ودانش بانوشتن درفضای وب ،سهیم میشوید.این همکاری بزرگ بشری که درنوع خودبی نظیر است راقدربدانیم

در این مدت یکسال که دوباره مشغول نوشتن شده ام، باز هم تمام این حس های زیبا را با نوشتن تجربه کرده ام.