تمام صفحات صبحگاهی من

سلام شاهین جان
امیدوارم حالت خوب باشه
من هر وقت حضورم در نوشتن اول صبح میخواد کمرنگ بشه میام مطالبی که در مورد نوشته های صبحگاهی نوشتی رو میخونم.
یک چیزی که برام جالبه اینه وقتی صبح بیدار میشیم چون هنوز کاری نکردیم جنس نوشتمون یک شکل است چون هنوز کلی ساعت در طول روز داریم هنوز هیچ کاری نکردیم و ذهنمون سفیده , وسط روز یک شکل است چون مقداری کار کردیم اندفعه نوشتمون هم رنگ تجربه رو داره هم رنگ امید رو ( امید به ساعت و کارای باقی مونده ) شب قبل خواب هم جنس ان شکلی دیگر , کلی کار و حرف که اگر خستگی اجازه بده میشه کلی دردو دل و صحبت و مشورت کرد با نوشتن . شاید باید بعد از هر وعده غذایی نوشت . اینجوری مقید به ساعت خاصی هم نیست سه وعده میدونم که باید بنویسم .
میخوام امتحانش کنم . گفتن اول اینجا با تو مطرحش کنم .

چقدر هیجان انگیزه…
مثل ماجراجویی می مونه ! البته اگه بتونم مثل شما استمرار داشته باشم در نوشتن صفحات صبگاهی..

سلام شاهین جان.
درمورد پیشنهاد صفحات صبحگاهیت در وبلاگم مطلبی نوشته ام , فکرمیکنم این نوشته بسیار مدیون توست. اینجا این مطلب را برایت قرار میدهم.

درباره صفحات صبحگاهی – یک
به پیشنهاد شاهین کلانتری حدود دو هفته است شروع به نوشتن صفحات صبحگاهی کرده ام. پیشنهاد جالبی است. بعضی از آنها را مرور میکنم؛
سه، چهار مورد در تمام این صفحه های روزانه مشترکند، یکی از آنها خواب است و نق زدن برای بیدار شدن.اینکه چقدر خواب برایم مهم است.
خوابهایی دیده ام که فراموشم شده اند. اتفاقها، حرفهای خوانده شده و شنیده شده ای که یادم رفته. از آدمهایی بدم می آمده که الان دز این تنفر کمتر شده، آدمهایی را دوست داشته ام که همچنان دوست میدارمشان.
کارهایی انجام داده ام که فراموش کرده بودم اینها همان خواسته های دو هفته پیش من بوده اند.
دست خطی که به عمد بدخط نوشته ام و رمزی. و الان به طور دقیق نمیدانم چه نوشته ام و درباره ی چه بوده.
حرفهایی شنیده ام که یادداشت کرده ام و الان الهام بخش و امیدبخش من هستند. مثل این حرف معلمم که میگوید: « الان خودتان را با الگویی که در میانه ی راه یا پایانِ راه است، مقایسه نکنید. اینطوری به احتمال زیاد انگیزه تان را از دست میدهید.» درست میگوید، الان که فکر میکنم میبینم من خودآگاه و ناخودآگاه خودم را با دیگرانی که به هرجهت از من جلوتر هستند مقایسه میکنم. راستش حتی خودم را با Adele خواننده هم مقایسه کرده ام فقط به خاطر اینکه من و او تقریبا هم سنیم و با خودم میگفتم او کجا و من کجا!؟ – دارم تمرین خودافشایی انجام میدهم-
( الان که فکرمیکنم میبینم چقدر این مقایسه میتواند احمقانه و آسیب زننده باشد.)
در مورد مورچه ها هم نوشته ام. درباره ی مورچه ای نوشته ام که یک تکه کوچک پاپ کورن که چندبرابر خودش بزرگترست را به سرعت میبرد یا مورچه ی ظریفی که سعی دارد تکه ای برنج را به دنبال خود بکشد و حرکتش بدهد و مورچه ای دیگر به کمکش می آید و سرعت کار بهتر میشود.
(فکر میکنم این نوع نوشتن، انسان را متوجه میکند و باعث میشود به جزئیات با دقت بیشتری نگاه کند.)
از پسر همسایه مان نوشته ام. امیررضا، شش سالش است؛ جیغ میکشد، یک لحظه فکرمیکنم چه شده! مادربزرگش به دیدنش آمده، پشت در منتظر است. این پسر چقدر از آمدنش ذوق کرده. یک شادی واقعی. با خودم فکر میکنم میتواند چه آدم خوشبختی باشد کسی که یک چنین آدمی در زندگیش داشته باشد که از دیدنش کیفور شود،این همه ذوق کند. و البته چقدر خوب است بتوانی اینقدر باعث شادمانی کسی شوی.
درمورد کتابی که خوانده ام نوشته ام، کتاب «سیلی واقعیت» راس هریس. در کتاب نوشته شده این عادی است که ذهن به چیزهای منفی فکر کند. نوشته حالا پنج دقیقه تمرین کنید و ببینید ذهنتان چه میگوید. و ادمه میدهد ذهنتان مقاومت میکند و راجع به چیزهای منفی فکر نمیکند. تمرینش برایم جالب بود،ذهن من هم مقاومت کرد.
تجربه ی جالبیست نوشتن صفحات صبحگاهی،شبیه یک بازیست. چیزهای زیادی از آن یاد میگیری…
متشکرم جولیا کامرون،متشکرم شاهین کلانتری

سلام.
چقدر جالب!
من سال ۸۸ تا ۹۱ یا شاید ۹۲ وبلاگی داشتم به اسم صفحه های صبحگاهی 🙂
یکی از دوستانِ شاعر هم برای عنوان وبلاگم این بیت رو سرود و تا آخرین روز شرح وبلاگم بود:
می دوم شب را پر از شوق رسیدن تا ببینم
نام زیبای تو را در صفحه های صبحگاهی …

شاد باشید🌸

من می خواستم امتحان کنم اما اینکه ممکنه دیگران بخونن باعث می شه آدم صادق نباشه با خودش تو نوشتن! چنین مشکلی برای شما هم هست؟ اگه آره به نظرتون راه حل موثر چیه؟

چقدر عالی… به لطف شما منم چند وقتیه شروع به نوشتن این صفحات جادویی صبح الود کردم ولی گاهی هم صفحات جادویی من شیطنت میکنند و خودشون رو به اخر شب میکشونند! کاش منم مثل شما عادت کنم فقط صبح بنویسم و این کار دلنشین به صورت عادت دربیاد …

درود بسیار برشاهین جان ….
امید که اولین برگ از کتاب زندگانی تان نیز با شروع سال جدید رنگی شاد بگیرد ….
بله انسان انتخابگر خودش انتخاب می کند… یکی به قدری باگوشی موبایل اخت می شود و چت های طولانی غیرضروری می کند که نوک انگشتانش گزگز می کند و …..
ویکی نیز چون شما باقلم مانوس گشته ایدو …..
وقطعا این دومسیر مقصدشان یکی نیست و ……
با آرزوهای بهترین ها برای شما وسایر دوستان اهل قلم وعرض تبریک و شادباش سال جدید….