ساعت ۱:۳۰ نیمهشب است. دنبال چیزی برای هوا کردن در «تردیدار» میگردم. گذرم میافتد به یادداشتهای قبلیام. در میان یادداشتها هر چه در قالب «گاهشمار روزانه» نوشتهام زندهتر و خواندنیتر به نگرم میآید.
از میان صدها ایده و تمرینی که ساخته و ترویج کردهام، برای دور شدن از نگارش گاهشمار روزانه بیش از بقیه افسوس میخورم.
راهی ساده برای گاهشمارنویسی یافته بودم که باید دوباره بچسبم به همان: نوشتن در «نوت» گوشی. از همین صبح فردا دوباره میآغازم.
روش گاهشمارنویسی اینطور است که برای هر روز چنین فهرستی آماده میکنید:
تاریخ:
ساعت ۰ تا ۱:
ساعت ۱ تا ۲:
ساعت ۲ تا ۳:
ساعت ۳ تا ۴:
ساعت ۴ تا ۵:
ساعت ۵ تا ۶:
ساعت ۶ تا ۷:
ساعت ۷ تا ۸:
ساعت ۸ تا ۹:
ساعت ۹ تا ۱۰:
ساعت ۱۰ تا ۱۱:
ساعت ۱۱ تا ۱۲:
ساعت ۱۲ تا ۱۳:
ساعت ۱۳ تا ۱۴:
ساعت ۱۴ تا ۱۵:
ساعت ۱۵ تا ۱۶:
ساعت ۱۶ تا ۱۷:
ساعت ۱۷ تا ۱۸:
ساعت ۱۸ تا ۱۹:
ساعت ۱۹ تا ۲۰:
ساعت ۲۰ تا ۲۱:
ساعت ۲۱ تا ۲۲:
ساعت ۲۲ تا ۲۳:
ساعت ۲۳ تا ۰:
جلوی هر ساعت گزارشی از عملکرد و حسوحالتان در آن ساعت بنویسید. برخی ساعتها ممکن است تنها با یک کلمه —مثلن «خواب»— پر شوند و برخی شاید بیش از هزار کلمه بطلبند. گاهشمارنویسی وقتی جواب میدهد که گزارش هر ساعت را در همان ساعت یا حداکثر با فاصلهیی سه-چهار ساعته بنویسید.
میپرسید فایدهی مشقت گاهشمارنویسی چیست؟ میگویم بهتر دیدن خود بهمنظور تغییر و خودبهسازی.
🔗جزییات بیشتر در لینک زیر:
یک پاسخ
گاه شمار خیلی خوبه.
شده بعضی روزها نوشتنم خلاصه بشه تو چند کلمه و بعضی روزها تو چند صفحه
روزایی که نمی نویسمش حس میکنم یه چیزی کمه.
ازش دور میافتم ولی باز بهش برمیگردم
عادت شیرین و سختیه