گا‌ه‌شمار روزانه | چگونه با نوشتن زندگی کنیم؟

۱۴۰۱-۱۰-۰۵شاهین کلانتریآموزش نویسندگی, از نوشتن, برگزیده‌ها, تمرین نویسندگی, توسعه فردی57 دیدگاه

«هر روز ما نمونه‌ی کوچکی از کل زندگی‌ ماست.»

ماجرای گاه‌شمار از جایی شروع شد که دلم خواست در هر ساعت از روز حداقل چند لحظه‌ بنویسم.

به چند دلیل:

یک)

ذهنم گرم نوشتن بماند. یعنی عادت کند به مکتوب کردن احوالات مختلف و این برای کاستن از فاصله‌ی مغز و دست مفید است.

دو)

با نوشتن، بر رفتار و افکارم اشراف بیشتری بیابم. آگاهی از نحوه‌ی گذران زمان شرط لازم برای بهبود عملکرد است. ضمن اینکه با این تمرین، زیستن در لحظه‌ی حال هم از خاطر نمی‌رود؛‌ نوشتن ذره‌بین گرفتن روی لحظه‌هاست.

سه)

جلوی فراموش‌شدن افکار و ایده‌ها را بگیرم. همینطور بعدها با مرور گاه‌شمارهای روزانه بفهمم که دقیقن چگونه می‌زیسته‌ام.

اما، در نوشتن منظم گاه‌شمار چند مشکل وجود داشت که من و دوستانم نتوانستیم آن را به یک عادت تبدیل کنیم. یک مشکل اساسی ابزار کار بود؛ امکان نوشتن روی کاغذ یا تایپ کردن با رایانه در خیلی جاها فراهم نیست و گاهی چند ساعت فاصله باعث قاطی‌‌پاطی شدن وقایع و از یاد رفتن فکرها می‌شود.

اما راهکار جدیدی را آزمودم که به نظرم مؤثر است و بر شانس استمرار در گاه‌شمارنویسی می‌افزاید: نوشتن در موبایل.

چندی قبل درباره‌ی نگارش در موبایل نوشتم:

«تا همین چند وقت پیش دوستانم را از نوشتن در موبایل منع می‌کردم. دلیلم این بود که موبایل حواس‌پرت‌کن است و برای نوشتن باید از قلم‌وکاغذ یا رایانه استفاده کرد.
اما چند روز است که به خاطر افزایش شدید پروژه‌هایم، در موبایل هم می‌نویسم و از شما چه پنهان، می‌بینم که لذت خاص خودش را دارد. جز با موبایل چطور می‌توان در رختخواب و خیابان و هواپیما به‌راحتی نوشت؟
برای جلوگیری از حواسپرتی هم موبایل را در حالت پرواز می‌گذارم و خلاص.
اما نکته‌ی مهم: «ابزار بر رفتار تأثیر می‌گذارد.» جنس آنچه روی کاغذ قلمی می‌کنیم با آنچه به‌وسیله‌ی ابزارهای الکترونیکی می‌نویسیم فرق می‌کند. گاه استفاده از مداد به جای خودنویس سبب پایان داستان به شکلی دیگر می‌شود یا لحن نوشته را تغییر می‌دهد.
نمی‌گویم‌ یکی بر دیگری برتری محسوسی دارد، پیشنهادم این است که به طور همزمان از همه‌ی ابزارها استفاده کنیم تا ذهنمان فرصتی برای بروز جنبه‌های مختلفش بیابد.
پس:
روی کاغذ بنویسیم، با مداد و خودنویس و ماژیک.
در رایانه تایپ کنیم و حتا تایپ ده انگشتی بیاموزیم.
در موبایل بنویسیم، در رختخواب و مترو و تاکسی.
هدف ما این است:
نوشتن با همه‌ی ابزارها، در همه جا و همه وقت.»

باری، حالا که موبایل به پستانک بسیاری از ما تبدیل شده چرا از آن هم برای بهبود مهارت نویسندگی‌مان بهره نگیریم؟

بنابراین هر روز صبح می‌توانید فهرست زیر را کپی کنید در بخش نوت گوشی‌تان بیندازید و جلوی هر ساعت چند سطری بنویسید.

تاریخ:

ساعت ۰ تا ۱:

ساعت ۱ تا ۲:

ساعت ۲ تا ۳:

ساعت ۳ تا ۴:

ساعت ۴ تا ۵:

ساعت ۵ تا ۶:

ساعت ۶ تا ۷:

ساعت ۷ تا ۸:

ساعت ۸ تا ۹:

ساعت ۹ تا ۱۰:

ساعت ۱۰ تا ۱۱:

ساعت ۱۱ تا ۱۲:

ساعت ۱۲ تا ۱۳:

ساعت ۱۳ تا ۱۴:

ساعت ۱۴ تا ۱۵:

ساعت ۱۵ تا ۱۶:

ساعت ۱۶ تا ۱۷:

ساعت ۱۷ تا ۱۸:

ساعت ۱۸ تا ۱۹:

ساعت ۱۹ تا ۲۰:

ساعت ۲۰ تا ۲۱:

ساعت ۲۱ تا ۲۲:

ساعت ۲۲ تا ۲۳:

ساعت ۲۳ تا ۰:

دانلود فایل ورد فهرست زیر

دانلود فونت به کار رفته در فایل ورد

یک نمونه

اما برای هر ساعت چند سطر بنویسیم؟

گاهی ممکن است به نوشتن چند کلمه یا عبارت اکتفا کنیم. گاهی هم ممکن است مفصل بنویسیم.

یک نمونه‌ی آزمایشی برایتان می‌نویسم تا با شیوه‌ی کار بهتر آشنا شوید (در متن زیر جزئی‌نگاری چندانی وجود ندارد، چون فقط یک نمونه است و بسیاری از مسائل شخصی را هم نمی‌توان بازگو کرد. شما بهتر است برای اغلب ساعت‌ها جزئیات بیشتری بنویسید):

تاریخ: ۳ دی ۱۴۰۱

ساعت ۰ تا ۱:

مسواک زدم. نخ دندان را هرگز فراموش نمی‌کنم. برنامه‌های فردا را مرور کردم. روز شلوغی در پیش است.

چند صفحه از نمایشنامه‌ی «دوستان کُمُدی»‌ می‌خوانم و می‌خوابم.

ساعت ۱ تا ۲:

خواب

ساعت ۲ تا ۳:

خواب

ساعت ۳ تا ۴:

خواب

ساعت ۴ تا ۵:

خواب

ساعت ۵ تا ۶:

خواب

ساعت ۶ تا ۷:

خواب

ساعت ۷ تا ۸:

کمی سخت بیدار شدم. دلم می‌خواهد بیشتر بخوابم. شاید بعد نوشتن صفحات صبحگاهی کمی چرت بزنم.

صفحات صبحگاهی را نوشتم. به ایده‌ی خوبی برای برای کتاب رسیدم. امروز باید حداقل یک پنجم از فصلی از کتاب را بنویسم.

کمی چرت می‌زنم و برمی‌گردم.

ساعت ۸ تا ۹:

بنجامین فرانکلین گفته بود هیچی به اندازه‌ی چرت کوچکی که بعد از بیدار شد می‌زنی لذت‌بخش نیست (نقل به مضمون). صبحانه خوردم؛ عسل و خامه. یکی دو مقاله در اینترنت خواندم. یکی درباره‌ی آفوریسم. می‌گوید ابهام در ذات آفوریسم است و همین است که آن را زیبا و عمیق می‌کند. می‌خواهم برای آفوریسم‌نویسی کاری جدی بکنم، موضوع را با بچه‌های کارگاه تمرین نوشتن هم در میان گذاشته‌ام.

ساعت ۹ تا ۱۰:

برف می‌بارد. اولین برف زمستان. از اینجا تمام گیشا پیداست. برف همزمان غم و شادی می‌آورد. لفت ندهم آماده شدن را. جمع‌‌وجور کنم راه بیفتم، اما قبلش کمی گربه‌بازی و گربه‌خواری…

ساعت ۱۰ تا ۱۱:

کمی پیاده‌روی کردم. مشاهداتم را به‌محض رسیدن در فایل یادداشت‌های روزانه‌ام نوشتم. به این نتیجه رسیده‌ام که باید به محض رسیدن به دفتر شروع کنم به نوشتن. وقتی با نوشتن شروع می‌کنم بهره‌وری‌ام بالاتر می‌رود. نوشتن، کاری که در اولویت است یادآوری می‌کند و بر تمرکزم می‌افزاید.

ساعت ۱۱ تا ۱۲:

جلسه‌ی آنلاین داشتم. تکلیف یکی از کارها مشخص شد. فقط باید پیگیر باشم که درست اجرا شود.

بالا رفتن از دو پله‌ی نردبان نویسندگی.

ساعت ۱۲ تا ۱۳:

کار عمیق (چون توضیحات این ساعت و چند ساعت بعد شخصی و تخصصی بود و ممکن بود برای مخاطب گنگ و نامفهوم باشد از آوردن آن‌ها صرف‌نظر کردم. در اصل این بخش‌ها را مفصل‌تر از بقیه‌ی ساعت‌ها نوشته‌ام.)

ساعت ۱۳ تا ۱۴:

کار عمیق

ساعت ۱۴ تا ۱۵:

کار عمیق

ساعت ۱۵ تا ۱۶:

کار عمیق

ساعت ۱۶ تا ۱۷:

کار عمیق

ساعت ۱۷ تا ۱۸:

کار عمیق

ساعت ۱۸ تا ۱۹:

در وبینار امرور «اهل نوشتن» از گاه‌شمارنویسی گفتم. خیلی استقبال شد. گاه‌شمار ایده‌ی محشری‌ست. آن‌ها که دستی در نوشتن دارند به‌خوبی اهمیت آن را حس می‌کند. گاه‌شمارنویسی در صورت تداوم به نتایج درخشانی منجر می‌شود. به‌نظرم بهتر است کل وبینارهای این هفته همراه با نکاتی درباره‌ی گاه‌شمارنویسی باشد.

بعد وبینار به چند پیام جواب دادم. کمی نوشتم و حالا باید وارد کلاس وبلاگ‌نویسی شوم. من امروز اجرا ندارم. بهمن محمودی مدرس این جلسه است.

ساعت ۱۹ تا ۲۰:

محمودی به زبان ساده برایمان از سئو (بهینه‌سازی محتوا برای موتورهای جستجو) گفت. بازخوردها خوب بود. نباید این نوع مباحث را با اصطلاحات فنی پیچیده آغاز شود. فلسفه‌ی سئو که به زبانی ساده درک شد بعد می‌توان به بخش‌های پیچیده و فنی کار هم پرداخت. اول باید درک شود که چرا توجه به سئو مهم است.

ساعت ۲۰ تا ۲۱:

گرسنه‌ام.

شام خوردم.

ادامه‌‌ی نمایشنامه‌خوانی.

ساعت ۲۱ تا ۲۲:

روی طراحی محصول آموزشی‌ام وقت گذاشتم. نمی‌دانم تولید این محصول چند قرن زمان خواهد برد.

کمی پیاده‌روی کردم. برف شُلی می‌بارد. حین پیاده‌روی ایده‌ی یادداشت تازه‌ای شکل گرفت.

ساعت ۲۲ تا ۲۳:

ساعت فکر کردن. دراز می‌کشم و به دیوار می‌نگرم.

فهرست برنامه‌هایی که تا آخر سال باید اجرا بشود مرور کردم و به هر یک ایده‌‌هایی افزودم.

کمی مجله‌خوانی.

ساعت ۲۳ تا ۰:

یک نمایشنامه از یوجین اونیل را تمام کردم. و رفتم سراغ نوئل کاورد. هر سه نمایشنامه‌ای که نشر قطره از کاورد منتشر کرده محشر است، درس دیالوگ‌نویسی.

بالاخره نفهمیدم من سرما را بیشتر دوست دارم یا گرما؟

تمام.

این ویدیو را هم قبلن در همین رابطه توی اینستاگرام هوا کرده بودم:

View this post on Instagram

A post shared by شاهین کلانتری | حس خوب نوشتن (@shahinkalantary)

پیشنهاد:

وبینار روزانه‌ی اهل نوشتن (رایگان)

پست قبلی ماجرای نردبان نویسندگی چیست و چگونه هر روز از آن بالا برویم؟ پست بعدی آیا شما هم به تدریس علاقه دارید؟ | درباره‌ی نویسنده‌مدرس شدن

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

57 دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید

سپاسگزار خداوند

۱۴۰۱-۱۰-۲۵ ۲:۳۲ ب.ظ

سلام استاد عزیز
قلم شما همیشه پر از ایده‌های ناب هست.
ان‌شاءالله پایدار باشید.
من خیلی دوست دارم بنویسم اما هر چقدر داخل سایت جستجو میکنم نمیتونم در مسیر درست قرار بگیرم البته در اکثر زمینه‌ها سردرگم شدم.
نمی‌دونم مشکل از کجاست ؟ مشغله‌ها ؟ کمی ناراحت شدم که روی روال نمیوفتم.
مطمئنم شما میتونید بهم کمک کنید.