جنازه‌ای که همیشه با خودمان حمل می‌کنیم

با سلام و احترام
ممنون استاد مثل همیشه بسیار جالب و پرمعنا
تمثیل شما از انسان بدون روح هنر و تن لش من را به یاد مصرع معروف سعدی بزرگوار انداخت که فرموده: تن آدمی شریف است به جان آدمیت واین جان آدمیت همان نیروی خلاقه درونه که به انسان هویت واقعی میبخشه و اون را تا اعلی درجه انسانیت به عروج میرسونه و بدون اون به قول شما همان جنازه ای هست که برای زنده شدن به دم مسیحایی هنر نیازمنده
و این کودک هنرمند درون چه زیبا در این بیت حضرت حافظ جلوه گری کرده: در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

خیلی از ما این کودک معصوم را به باد فراموشی سپردیم و اون را در زندان وجودمون به حبس کشیدیم و با هزاران قفل غفلت و غرور اون را چفت و بست کردیم
هنر و به خصوص نوشتن فریاد غریبانه کودک درونمون هست برای رهایی از بند اسارت دیکتاتور وجودمون
هنر و نوشتن یه روزنه نوره برای نجات از قعر تاریکدان نادانیها و خستگیهای روح و جانمون
فراموش نکنیم که همین کودک سرکوب شده یه عصای سحر آمیز داره که با اون میتونه ما را به یه هنرمند تمام عیار بدل کنه فقط کافیه زمینه را برای ظهور و شکوفایی اون فراهم کنیم
دکتر لوسیا کاپاچیونه در کتاب شفای کودک درون اینطور نوشته: در بسیاری از فرهنگها با این موضوع مواجه میشویم کودکی در معرض خطر که باید در تیرگی و ابهام بماند و از هفت خوان رستم بگذرد تا طبیعت راستین قهرمان گونه اش آشکار شود همه ادیان حکایاتی درباره کودکی دارند که ناجی یا راهنمای انسان شده
یونگ در مقاله اش به نام روانشناسی کهن الگوی کودک نوشته: چه جای شگفتی که بسیاری از ناجیان اساطیری کودکانی خداگونه اند این کلام یونگ یادآور این پیشگویی کتاب مقدس است که:(و کودکی آنها را هدایت خواهد کرد)
سهراب سپهری هم در یکی از اشعارش به این کودک باشکوه درون به عنوان راهنما اشاره کرده:
پای فواره جاوید اساطیر زمین می ماند و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد در صمیمیت سیال فضا
خش خشی می شنوی
کودکی میبینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست
موفق و پیروز باشید

سلام. بسیار عالی بود. به خصوص پاراگراف آخر.

سلام شاهین جان جویبار لحظه هات پر از روشنی و دانایی. این پست ضد روزمرگی پر از لذت بود. قلمت مثل تیغ تیز جراحیه که درد و خونریزی داره ولی سودمنده در نهایت. ما جنازه هایی رو به دوش می کشیم که حتی جسارت اعتراف به بودنش رو هم نداریم و تعفن سمی و وحشتناکش مغزها رو هم مسموم و متعفن کرده و اجازه ی خردورزی و هنرمندی و آرمان خواهی به ما نمیده. وقتی مغز مسموم شد قلم هم مسموم خواهد بود و بسیار خطرناک، و نتیجه ی این قلم نوشته هایی خواهد شد که ذهن های بسیار دیگه ای رو هم گرفتار جنازه های متعفن می کنه و این چرخه ی معیوب تا ابدیت ادامه داره.
راستی گفتم آرمان خواهی ، شاهین عزیز به نظرت مفهوم حقیقی این کلمه چیه و آرمان یک نویسنده چه چیزی میتونه باشه؟

عجب وصفی بود از حال و روز امروز من وقتی که خسته و کوفته به خانه آمدم و سیستم رو روشن کردم و چشمم افتاد به این پست. نمی دونستم اسم این وضع و حال رو چی بزارم ولی پست شما خوب کمک کرد به واقع امروز یک تن لش و متعفن رو با خودم تا خونه حمل کردم و هنوز هم خستگی این وزنه ی بی خاصیت رو روی شونه هام احساس می کنم. از ابتدای صبح تا بعد از ظهر این جنازه رو به این طرف و اونطرف کشوندم و به هر بدبختی بود اونو از این ور و اونور جمع کردم و آوردم خونه. البته باید زودتر کاری می کردم تا خودم و بقیه از این لاشه ی بدبو بیشتر آزار ندیدیم. به این جمله زیبا در کتاب ۳۶۵ روز با الهی قمشه ای برخوردم روحم رو صیقل داد و آزاد کرد. “متاع تفرقه در کار ما همین دل بود – خداش خیر دهاد هر که این ربود از ما. هیچ فنی در عالم بالاتر از دلبری نیست. آن کسانی که دلها را برده اند بزرگترین خدمت را کرده اند. هنرمندان از این دست هستند و انبیا بیش از همه دلبری کرده اند. دل ما در فیضان آسمانی آنها قرار گرفته است. در گرو جمال آنها که ماه فرو ماند از جمال محمد ص قرار گرفته است. ”
آدمکی که کشیدید انگار روح داره و این روح کودک زنده ی درونش هست. یک معصومیت کودکانه و دخترانه داره. کودک درونی که به قول شما مجال بروز و ظهور نداشته باشه صاحب خطرناکی خواهد داشت. کودک درون نیاز به عشق، پذیرش، حمایت، درک و مراقبت داره و اگه نادیده گرفته بشه اونوقته که کنترل زندگی ما رو در دست میگیره و فاجعه زمانی هست که اون کودک درون زخم خورده و فاقد عزت نفس باشه میشه مصداق همون جنایتکارانی که اسم بردین. در ضمن از اینکه بعد از مدتها بدون سانسور از خودم گفتم خیلی حس خوبی بود.

درود ، مثل همیشه نگاه متفاوت و در عین حال روبه جلوی شما غافلگیرم کرد ، جنس نوشته های شما از یک تفکر ناب و عمیق میاد و به همین علت تاثیر گذار هست .

دم و قلم شما گرم

اخیرا نقاشی‌هایت را هم به پست‌هایت اضافه می‌کنی که جاذبۀ بصری دوچندانی به نوشته‌ات می‌بخشد.

با مهر
یاور