چه بر سر ما می‌آید؟

*آیا تابه‌حال لذت شیطنت‌آمیزِ تماشای تخریب شدن یک ساختمان کهنه و ازریخت‌افتاده را حس کرده‌اید؟*
به این جمله فکر کردم و برایم جذاب بود که شاید بتوانم جزو یکی از معمارانی باشم که ساخت بنای جدید را پس از ویرانی هر چه محکم تر و بهتر شروع کنم
ولی یک چیزی ناراحتم می کند( هر چند حتی هنوز اول راه نویسندگی هم نیستم)اینکه ما نمی توانیم همه ی خرابه ها را جمع کنیم و شروع کنیم..ما باید روی خرابه ها آجرهایمان را بچینیم و ممکن است دیگران ما را به چشم همان خرابه سازان دیگر ببینند… ( بعد از ویرایش کامنت با خودم گفتم که منظورم از “دیگران”دقیقا چیست؟ آنهایی که باید بنای جدید را از بنای قدیمی تشخیص بدهند می دهند)
وقتی دارم این کامنت را می نویسم در اعماق ذهنم این صدا را می شنونم که: بعد از سال های تخریب و با خاک یکسان شدن فرهنگ و ارزش هایمان آجر هایی که گذاشته ای خودشان را نشان می دهد و شاید کسانی که در این خرابه زنده بیرون آمده اند بتوانند با نوشته های تو ادامه دهند و ساختمان را محکم تر کنند پس تو لشکر تک نفره ای باش که در بین این لشکر شکست خورده قدمی در کار گذاشتن آجر های جدید برداری…
با سپاس از سایت خوبتون

سلام. خسته نباشید.
تشبیه جالبی بود و حس خوبی هم داشت به خصوص آنجا که نوشته اید:
” آیا تا به حال لذت شیطنت آمیز تخریب یک ساختمان کهنه و از ریخت افتاده…”
استفاده از این تصویر ذهنی را برای آسان فهم کردن منظورتان می فهمم و اینکه چه شوری بر می انگیزد .
فارغ از این تاثیر گذاری چند نکته به ذهنم رسید که جسارتا و خجالتا ☺ عنوان می کنم:
اول اینکه این لذت شیطنت آمیز وقتی تماشایی است که قرار نباشد خودمان یا دیگر هموطنان مان زیر آوارش له شویم.
دوم اینکه آن عزیزانی که بی محابا در حال تخریب اند اصلا اصول تخریب را هم درست و حسابی بلد نیستند . یک جاهایی را دارند تخریب می کنند و یک جورهایی دارند تخریب می کنند که ما بخواهیم و نخواهیم چاره ای جز نگاه کردن و حیرت کردن نداریم. اصلا تا می آییم نیم نگاهی به یک وری بیندازیم و حیرت کنیم وسط راه باید چشم بچرخانیم یک ور دیگر و بیشتر حیرت کنیم. مخلص کلام، در سعی بین صفا و مروه چرخانیم.
سه دیگر اینکه اگر چند نفرمان این شانس یا بد شانسی را آوردیم و چسناله کنان از زیر این آوارها بر آمدیم مصالح از کجا بیاوریم بنای جدیدمان را بسازیم؟
چهارم اینکه، استاد می خواین بگین کتاب بخونین، خوب بگین کتاب بخونین، دیگه چرا ملتو میذارین سر کار؟😄
بگذریم، داشتم ریزش آوار یه ساختمون فکسنی رو تو تلویزیون می دیدم، خوشم اومد، طبع طنز پردازیم گل کرد، اینا رو نوشتم ولی خدا وکلیی هیشکی(هیچ کسی) زیر آوار نموند. به خدا راس می گم. ☺

بهتر است نزدیک به واقعیت عینی حرف بزنیم. منظور شما از ویرانی چیست؟ هرج و مرج و تجزیه ایران و افغانستان یا سوریه ای شدن ایران را در نظر دارید؟ وقتی هرج و مرج شود خشک و تر با هم می سوزد هم افراد امیدوار و هدفمند و هم ناامیدان

سلام..
شور و هیجان عجیبی دارم…
تغیر همیشه جذاب است…

فرصت ساختن پیدا کنیم…..
شمارش معکوس…. چیزی نمانده تا لحظه پرتاب !!!تاوقت هست باید نقشه ای قشنگ کشید تا دزد لای درزش نرود .. به قول شما باید خواند!

بنای تازه را ابتدا باید در ذهنمان بسازیم، در اذهانی باز و تحول‌آفرین….
همه چیز از راهرو های صورتی و کج و معوژ مغز ما شروع میشود …

راستی یک اینچنین عکسی برای این پست بسیار لازم به ذکر! بود …

ممنون که به اندازه نیاز در جریان اخبارید!

سه چراغ روشن!
مگر راه دیگری هم هست؟ همین ,تنها راه, بهترین است.

سلام شاهین جان عالی بود !
چقدر روحیه خوبی توی متنتون بود..
دقیقا باهاتون موافقم همیشه نمیشه منتظر خوب شدن شرایط باشیم گاهی باید خودمون رو بالاتر بکشیم
افرادی که تو این بحران خودشون رو میسازن تو هر بحران دیگه ای میتونن دووم بیارن 🙂

کلمه کلمه سراسر امید و اصالت و شجاعت بود.
ما آیندگانیم. ما معماران خود. خیره به چشمان واقعیت نگاه می‌کنیم خود را طرح میریزیم و بنا می‌کنیم چرا که ما خود زندگی هستیم. می‌مانیم چرا که ما اصیل هستیم و جهان را اصالت‌مندان ساخته‌اند به خود افتخار کنیم زیرا که ما از خویشتن خویش ساخته شده‌ایم.