عادت‌های خلاقانه برای ماه جدید+۱ جدول برای پیگیری کارها

تشکر ازسایت زیبا ونازنین تان
واقعن چیزهای خیلی بدرد بخور که دردیگر جاها یافتن آن سخت است یافتم
دستت دردنکنه دوست عزیز

خوندن شعر هم خیلی مفیده. به شخصه وقتی چند روز مدام چند صفحه شعر میخونم احساس می کنم بهتر می تونم بنویسم. اون نظم و ایجاز توی شعر همیشه واسم مسحور کننده است.
یک هفته ای میشه که صفحات شکرگزاری می نویسم. هر شب ده مورد. هر چیز کوچیک و بزرگی که باعث شده اون روز حس خوبی داشته باشم یا خوش حال بشم. مرورشون هم لذت بخشه هم انگیزه بخش:)

درود بر اقای کلانتری عزیز!
راستش من تقریبانزدیک یک ماه هستش که باشما وپیج مدرسه اشناشدم وانگیزم برای نوشتن خیلی بالارفت وباهراستوری وپست وکامنت شما وهمچنین دراین صفحه که الان هستم موبه مو حرفای شمارو توگوشم میکنم وهرجمله رویک نکته درنظرمیگیرم تااینجا که هرروز به مقدار۳صفحه مینویسم.ونوشتن راهیچوقت هیچوقت رهانمیکنم.ازشماخیلی سپاسگزارم که انقدرباانگیزه وبه فکر هستیدوماروراهنمایی میکنید

[…] شاید این مطلب هم برایتان مفید باشد: عادت‌های خوب برای شروع ماه جدید | ۱۱ پیشنهاد برای ساختن… […]

سلام‌ بر شاهین جان عزیز
ساعت سه و نیم صبح است و بعد از تمرین نوشتن در اعماق سکوت شبانه ، به بهانه مکث بین دو جلسه نوشتن و عرض احترامی خدمت ات ، نکته ای را که در آخرین لحظات نوشتن ام برایم جالب بود و در ارتباط با خلق شخصیت نویسنده در وجود خود هست نقل می کنم .
حس می کنم در این ساعات نیمه شب کسی می گوید :
اراده کن که خلق کنی
خود جدیدت را
جهان جدیدت را
بودن جدیدت را در جهانی جدید

برداشتی از آیه ای از قرآن
” ان اراد الله ان یکون… ”

اراده برای خلق شخصیت نویسنده در جهان داستان زندگی خود .
بقیه اش می ماند ساختن و پردازش و پرورش شخصیت نویسنده توسط خودمان .
برایت موفقیت آرزو دارم
در رسالت مبارکی که بر عهده گرفته ای .

سلام آقای کلانتری
من معمولا سخت می شود که از جمله ی پنجم یک نوشته به بعد را بخوانیم
ولی این یادداشت شما مرا تا همین جا کشاند
خدا قوت خیلی عالی بود

سلام شاهین جان؛ مدت هاست می شناسمت؛ اما خیلی وقت بود سر نزده بودم. بهت تبریک میگم بابت پشتکارت، برای این که بدونم واقعا همیشه به نوشتن ادامه دادی رفتم و ماهها رو نگاه کردم، کامل بود، از روزی که شروع کردی ماهی از قلم نیفتاده بود.
گرچه نوشتن امری زیبا هست بگذار به یک نکته هم من اشاره کنم که البته ممکن هست شما در موردش نوشته باشی و ان هم این هست که در یک تقسیم بندی می شود از دو نوع نوشتن یاد کرد: نوع اول برای تعالی هست و نوع دوم برای پالایش.
شاید نوشته های پالایشی که جسم و جان و فکر ما را از زباله ها و پسماندها پاک می کند مقدم بر نوشته های تعالی بخش باشد.
موفق باشی. دوستت دارم.

سلام شاهین جان
چقدر راحت با نوشته هایت ارتباط می گیرم.ترکیبی از آموختن،متقاعد شدن و بروز احساسات را در نوشته هایت می بینم.راستی از دوران دانش آموزی به نوشتن خاطرات سفر و اردو علاقمند بوده ام و می نوشتم.مدتی ست این نوع نوشتن را رها کرده ام و در زمینه توسعه فردی به صورت عمومی و به صورت خاص در زمینه خودآفرینی می نویسم.
البته که از شما یاد می گیریم.
سپاس به خاطر نوشتن
سپاس به خاطر آموزش نوشتن

[…] نام پست این بود: عادت‌های خوب برای شروع ماه جدید […]

سلام وعرض ادب به شاهین کلانتری عزیز
بااینکه می دونم.برنامه شماجای خالی ندارد.اما قسمتی ازیکی ازداستان هایم به نام متیل رو اینجا پیست کردم .برای هرموقعی که پاسخ دریافت کنممادرازوقتی ایل چی ها پدررادرکوهستان بنشک کشته بودند.توی خودش بود .متیل راپدربزرگ فرستاده بودفرنگ.تنها وارث خان جمال بود.مرا هیچ کس به حساب نمی اوردچون دختربودم.خان جمال نصف پول باغات وخرماها را برای متیل می فرستاد.یک دوستی به اسم سلیمان توی شهرداشت.که معتمدخان جمال بودوهمه ی کارهای شهری اش ازجمله خریدوفروش وحتی نامه نگاری وفرستادن پول وسوغات به متیل را انجام میداد.گفتم سوغاتی مادربزگ ومادرم.همه ی چیزهای خوشمزه را برای متیل گداشته بودند.انارها راتوی افتاب خشک می کردند.خرما کشوش برگه زردالووچیزهای دیگرمادرم نان دانه سرخ شده برایش درست می کردتوی روغن ومیگذاشت خشک شودتا کپک نزند.خرماریزه ها را هم نزدیک رفتن جمال به شهراماده می کردند.خرماریزه یک نوخرما بودکه باگندم اسیاب شده وروغن محلی درست می کردند.خیلی خوشمزه می شد.دم رفتن پدربزرگ به رفعت گفته بودیک کیلو زعفران وزرشک درجه یک ازخراسان بخردتا برای متیل بفرستند.مادربزرگ چمدان را که می بست.پسته ها ومغزگردووبادام وزعفران هاراته چمدان می چید.نان دانه ها وخرماریزه ومیوه های خشک را روی بقیه میگداشت .میگفت .انجااجنبی ها اگرزعفران واجیل ها راببینند طمع می کنند.به ملا ستارهم میگفت .یک نامه دلتنگی بنویسد.وقلم به قلم چیزهایی که برای متیل فرستادند توی نامه قید کند.وبگوید حتما منتظرجواب نامه هستیم.همیشه جواب نامه های مادربزرگ شش ماه دیرترمی رسید.تا جواب می امد مادربزرگم صفدررا می فرستادپی ملا ستارکه اب دستش هست بگذارد زمین وبیاید که کارواجب داردمتیل یکی ازاتاق های بزرگ که یک درخروجی به باغ پشت خانه پدربزرگم داشت روبرای خودش سوا کرده بود.خب درواقع زورش می رسیدوکسی باهاش مخالف نبود.من ومادرومادربزرگم توی یک اتاق می خوابیدیم.درحالی که چهاراتاق خالی انجا بود.ولی هیچ کداممان حق نداشتیم تنهایی بخوابیم.همه بچه ها چه پسروچه دخترها تا قبل ازدواجمان باید دراتاق های مشترک می خوابیدیم.متیل تنها پسری بودکه توی دهمان اتاقش راازبقیه عضای خانواده جدا کرده بود.روزهای پنجشنبه همه مان حتی یاقو ومادرش ومندیل می رفتیم .زیارت.انجا برای همه اجدادمان فاتحه می خواندیم شب را انجا غذامی پختیم می خوابیدیم وعصرجمعه برمی گشتیم.خانه هایمان.اولین باری که متوجه چیز غیرعرفی شدم.انجا بودشبی که توی زیارت ماندیم.انجا اتاق خواب داشت.درواقع چنداتاق راساخته بودند برای انهایی که عیدها واخرهفته ها می خواستندکنارزیارت بمانند.واستفاده کنند.همه مجبوربودیم توی ان اتاق بخوابیم.یاقو ومادرش ان طرف اتاق خوابیدن مادرومادربزرگم وسط من پشت سرمادربزرگم خوابیده بودم.همه خوابمان برده بود.متیل منو تکون تکون دادترسیدم وازخواب پریدم.خیلی اروم گفت برو یاقو روبیارپیش خودت…من بین خواب وبیداری بودم مغزم کارنمی کردگفتم چی؟متیل گفت هیسسس برو یاقو روبیاراینجا…دوباره نگاهش کردم وبا صدای خواب الودی پرسیدم چی؟گفت زهرماربرو به یاقو بگو بیاداینجا تابقبه روبیدارنکردی.نفهمیدم چی داره میگه چیکارداره یا چی میخواد.همونجورخواب الودبلندشدم.یاقو هم انگاربیداربود.گفتم بیااونجا بخوابیم…وقتی پشت سرم خوابیدومتیل بغلش کرد.مثل جن دیده ها مات ومبهوت نگاهشان کردم.وقتی متیل اونوبوسیدمن مسخ شده بودم.وبدنم مورمورشده بود.حتی سرم رواز روی بالش کمی بلندکرده بودم که ببینم خوابم یابیدار.متیل محکم زد پشت گردنم .ودست یاقو رو گرفت .وازاتاق بیرون رفتن.من مثل یک قاتل جانی گنگ ومبهوت درگیج ترین حالت ممکن به خودم فشارمی اوردم .که چه اتفاقی افتاد.چه چیزی دیدم.می دانستم همه ی دختران بایدتا شب ازدواجشان باکره باشندوازاین دست چرت وپرت هانمی دانم چندساعت گذشته بود.متیل برگشته بود وسرجایش خواب رفته بودویاقو هم حتما همین طور.من بیچاره اما نه تنها ان شب بلکه شب های بلند زیادی مثل جن گرفته ها بیدارمی ماندم.ازاینکه متیل ویاقو رو می دیدم خجالت می کشیدم.بعدازان اتفاق نیمه شب های زیادی منوازپشت سرمادربزرگم بیدارمی کرد ومی فرستادپی یاقو.من شب های زیادی به مادریاقوبه دروغ می گفتم می خواهم یاقورو ببرم پیش خودم وزن بیچاره باورمی کرد وچیزی نمی گفت.فک نمی کردم من ان ادم سابق شوم.مغزم یک دفعه پرازهجوه های مبهم وگنگ شده بود.مانند ادمی بودم که می فهمیداما لال بود.حتی تلاشی برای گفتن نمی کرد.متیل اصلا چطورممکن بود.اگرشما می شناختیش.همه تان حالتان مث حال من میشد.متیل منظم بود.زیبا وخوش هیکل تحصیل کرده وکارکن.بادخترچهارده ساله صفدرچکارداشت.اصلا بادوست نجیب من یاقو چیکارداشت.یاقو نصف سن متیل روداشت.اصلا این به کنار وای مادرم مادربزرگم واین بدنمی خانوده ی بااصل ونصبم.مگرمیشد؟ قرار پسرعمه ام یدالله مرابگیرد.ازبچگی نشانم کرده بودن.ولی ندیده بودیدالله به من حرفی طولانی داشته باشد.یا حتی دستم راگرفته باشد .یا حسی که مرا تحریک کند .این قوانینمان بودهمه مان می دانستیم.متیل اما داشت چه کارمی کرد؟
هیچ فکراینکه اگرکسی متوجه بشودرانکرده بودن.
این درواقع ازدوبخش متفاوت رمان متیل هست که واستون فرستادم برای هرزمانی که فرصتی برای خوندن وپاسخ بود.

[…] ۱-عادت‌های خوب برای شروع ماه جدید | ۱۱ پیشنهاد برای ساختن…عادت‌های قشنگی رو شاهین‌جان گفت! […]

با سلام خدمت جناب کلانتری عزیزدرواقع من تازه با پیجتون اشنا شدم وخیلی هم سعادتمندم.هرچیزی که می خواستم رو دارین.حتی چیزهای زیادی رو هم نمی دونستم .ولی اینجایادگرفتم که برام مث تجربه گرفتن یک هدیه ارزشمند بود.
فکرمی کنم که درهمه ی انسان های جهان نوعی منحصربه فردبودن وجود دارد.همه یک بالقوه ای دارند.که انهارا قلقلک می دهد.دردرون هرکسی چیزی هست که خودش رابه درودیواردرونمان می زند.می خواهد بلفعل شود.بادیدن فردی با ان مشخصات گوله ای می شویم وقل می خوریم به طرفش .
وقتی دختربچه ی کوچکی بودم.یک انشا نوشته بودم .همه ازخواندنش ذوق کرده بودند وگفتن عجب انشای عالی .بعدها دخترهای خابگاه به من می گفتند نامه هایشان را بنویسم..یک بارهم درنوشتن نامه نگاری رتبه سومی راکسب کردم.برای خودم دفترچه هایی می خریدم .ویاداشت می نوشتم.جملاتی که دوست داشتم.جملات قصاری که این طرف وان طرف خوانده بودم دریک تقویم سیصدوشصت وپنج صفحه ای می نوشتم .وان را پرکرده بودم.خوره کتاب بودم.هرکتاب ومجله ای می دیدم با ولع شروع به خواندن می کردم.اما دران موقع اگاهی زیادی درمورد نوشتن نداشتم .ومی دانستم که بایدشغلی داشته باشم .بعدازدوازده سال حرفع معلمی برگشتم سراغ خودم.دوست داشتم بنویسم.بخوانم.دردرون من یکی ازبهترین های دنیا به صورت بلقوه وجود داشت.به نقطه ای رسیده بودم که بایدان بلقوه ی متفاوتم را به بلفعل تبدیل می کردم.مثل کوری خسته وبی رمق بودم.که یادم رفته بودعلاقه ام استعدادم چیست؟خداونددستم راگرفته بودوتاتی تاتی کنان مرا به اینجا رساند به اینجا که هستم.به اینجا که مثل یک انسان جسوروبی پروا می نویسم.به اینجا که بعداز سالها ملولی وافسردگی مثل یک انسان متمدن رفتارمیکنم.درجایی خوانده بودم .که درزندگی برای خودتان یک مربی پیدا کنید که ازان الگو برداری کنیدازاو یادبگیرید.من به مدرسه نویسندگی رسیده ام ودارم ازشاهین کلانتری الگو برداری می کنم.شما واقعایک نسخه ی اشناوکم نظیرهستید.درواقع ان بهترین خودتون رو برای همه رو کردین.البته این ها هیچ کدوم تعریف یا تعارف نیست.من دارم خودم روبه شما معرفی میکنم.واون قسمتی ازشما رو که شناختم به خودتون بازخوردمی دم.شاید هزاران فالورشما هرکدام دارند. امتحان می کنندتا بتوانندبسنجندکه ایا ان چیزی که می خواستند اینجا بوده است.یانه اما من اطمینان دارم که اینجاجای من خالی بوده.حالا برگشته ام که درجایگاه خودم بشینم.
مرضیه خوبیاری

سلام و عرض ادب
از مطالب و پیشنهاداتتون حظ وافر بردم. من هم توی کتابخونه ام تعدادی کتاب کودک و نوجوان دارم و گاهی فقط و فقط هوس خوندن اونها می کنم و چقدر هم حال آدم خوب می شود با این جذاب های دوست داشتنی 🙂

سلام بامدادی بر شاهین جان عزیز و مهربان
چقدر خوشحالم که مجموعه ای از آموزه هایی را که قطعا روی آنها خیلی فکر می کنی امروز در این پست ارزشمندت خواندم .
سر زدن به کتابفروشی ها و تماشای کتاب ها از شیرین ترین فرصت های علاقمندان به کتاب است .
و با کمتر لذتی جایگزین .
قبل از عید ، یکی دو روز مانده به عید رفته بودم دیدن دوست کتابفروشم در کتاب شهر و چند جلد کتاب زندگینامه خریدم در مورد آنتوان چخوف، پابلو نرودا ، نبواکف و در ایام تعطیلات سال نو و تعطیلات کرونایی شروع به خواندن آنها کردم
خواندن زندگینامه های خود نوشت شعرا و نویسندگان و آنهایی که در مورد روند شکل گیری شخصیت ادبی ، مشاهیر و نامداران نوشته می شود ، بویژه شعرا می تواند مثل یک الگو و نقشه راه ، مسیر نویسندگی را نشان هنرآموزان نوآموز بدهد .
یک هفته ای بود با کتاب عمیق و خوب اندیشیده شده آقای نادر ابراهیمی با عنوان ” لوازم نویسندگی ” مشغول هستم و مترصد فرصت بودم خودم را به اولین کتابفروشی باز برسانم و کتاب ” حرکت در مه ” نوشته آقای محمد حسن شهسواری ، از نشر چشمه را بخرم.
امروز رفتم و خریدم و طبق عادت دوران مدرسه ابتدایی که تا همین امروز حفظ کرده ام ، حدود چهل و پنج سال ، آنرا با سلفون براق جلد کردم .
عنوان دوم کتاب” حرکت در مه ” این است ” چگونه مثل یک نویسنده فکر کنیم ”
# حضرت مولانا فرموده :
ای برادر تو همه اندیشه ای ”
و فکر کنم زمانی که رهرو در کاری مثل راهبر آن آن کار فکر کند ، کشتی وجودش در مسیر حرکت مورد نظرش تغییر جهت می دهد .
و تصویر سازی و تجسم خلاق، آنگاه در تقویت تصویر فرد از خودش کمک خواهد کرد و خدا را چه دیدی ، شاید با قرار دادن خود در جریان موافق
نویسندگی ، باور نویسنده شدن ، نویسنده بودن در فرد شکل بگیرد و از روش روزانه نویسی برای تقویت خودش استفاده کند .
اهمیت روزانه نویسی به نظرم در ایجاد باور و رسیدن به این یقین است که ، بله من هم دارم نویسنده می شوم .
دارم هر روز می نویسم که هر کس مرا از دور هم دید بگوید، او دارد می نویسد .
امروز داشتم در مورد اثر مرکب نوشتن روی سایر فعالیت های مرتبط مثل خواندن و فکر کردن برای خودم‌ می نوشتم .
و دیدم این روزانه نویسی ، فقط دو ساعت هم باشد برای شروع کافی است چه معجزه ای می کند .
واقعا از تاکیدی که به موقع بر روزانه نویسی داری سپاسگزارم.
ارادتمند شما .

سلام شاهین عزیز.من تصمیم گرفتم به کسی نگویم ۴۸ سالمه.اسم خودم رو از فاطمه به رویا تغییر دادم حس کردم حق انتخاب بهتری بمن میدهد و به چه کسی ربط دارد که من ۴۸ سالمه.مگر نه اینکه هنوز زنده ام و درخت ذوقم ،بارور.پس ……و اما در ماه جدید :
میخواهم زردچوبه را در مطبخ زنانه ام نبینم و آزاد باشم از بند قابلمه ها و تق تق کاسه ها.اجاق را خاموش کنم و بره ها را به چرا ببرم.علفها را دست چین کنم و خوشه خوشه شعر را از آغاز ردیف کنم.بنشینم و هیزم فکر به چخماق گذشته آتش زنم.چایی بنوشم و از نزدیک ابهت یک گاو را ببینم.شیر گرم بر تازگی صبح بریزم و دشت را مالامال از تنفس پاک بزها کنم.میخواهم بازیگرانه، حیله گرانه،شیرین در مه آلوده زمستان باشم.دشت باشم و روشنی.میخواهم زردچوبه را در مطبخ زنانه ام نبینم.
ممنون شاهین عزیز.

اقای کلانتری مطالبتون بسیار مفید بود.خیلی ممنونم ازتون

با سلام خدمت جناب شاهین خان عزیز

یکی از دوستانم که علاقمند به داستان نویسی است
از زبان یکی از اساتیدش می گفت
قلم مثل الکترود جوشکاری است
تا زمانی که به اندازه لازم به کاغذ نزدیک نشده
اتفاق خاصی نمی افتد
درست مثل الکترود جوشکاری
که تا زمانی که به فلز به اندازه کافی نزدیک نشده
قوس الکتریکی ایجاد نمی شود و جوشکاری ایجاد نمی شود

دیدم چه تمثیل خوبی است .
اگر بخواهیم جوشکار خوب و ماهری باشیم
لازم است هر روز تمرین کنیم تا هر روز تجربه بیشتری کسب کنیم
و مراحل را آرام آرام طی کنیم و به جایگاه نویسنده ای هنر مند برسیم
این پیشنهاد که ” به ژورنال‌ نویسی روزانه‌تان نظم بدهید . ”
منشاء بسیاری از تحولات آرام ، تدریجی و بزرگ است .
از شاهین عزیز ممنونم که پیشنهادهای درجه یک مطرح می کنند .

سلام و وقت بخیر. مطلبتون عالی بود و واقعا عادت های خوبی رو نام برده بودید. بینهایت ممنون

سلام شاهین عزیز لحظه هات سبز و پرمحتوا جمله ی درخوری برای کامنت گذاری که مناسب این پست خوبت باشه نداشتم فقط میتونم بگم که اگه نبودی نوشتن و نویسندگی یه چیزی کم داشت.

سلام بر شاهین عزیز
ممنونم از این پست مفید و کاربردی 😊👌
پیشنهادهای من برای ماه جدید😉 :
مصرف آب بیشتر (حداقل ۵ تا ۶ لیوان در روز) ، سالاد و سبزیجات متنوع و تازه در همه وعده های غذایی، میوه، لبنیات کم چرب و پیاده روی (روزی حداقل نیم ساعت) هست.
یک نکته مهم دیگه استفاده کمتر از پلاستیکه. خیلی راحت میشه مصرف پلاستیک رو کمتر کرد… این روزها خیلی نگران نبیره ها و ندیده هام و میراثی که براشون به جا می گذاریم هستم!

سلام شاهین جان. در قسمت تمرین ژورنال نویسی روزانه چند تیتر برای نوشتن آوردی که من امتحان کردم و خیلی خوب جواب داد. به نظر می رسه که وقتی تیتر یا پرسشی مطرح می کنیم نوشتن کمی راحت تر میشه. بعد از اتمام نوشتن هم میشه تیترها رو حذف کرد و پاسخ ها یا نوشته ها رو به هم چسباند و یک متن خوب ازش درآورد.

یکی از راه هایی که من نه تنها برای نوشتن، بلکه برای جدا شدن از روزمرگی امتحان کردم و به شدت تونسته بود من رو به یک سطحی از رضایت از خودم برسونه چالش های ۲۱ روزه ای بود که برای خودم تعریف می کردم و می کنم. رویکردش به این صورت بود یک کانال تلگرامی می زدم و نه تنها عضوش خودم بودم با این عنوان ۲۱ روز ۲۱ جمله: هر روز خودم رو که چگونه گذشت، در قالب یک جمله می نوشتم و فقط یک جمله، این باعث اجمالی فکر کردنم شد و باعث شد بتونم جمع بندی داشته باشم. یکی دیگه اسمش ۲۱ روز ۲۱ شخصیت بود: هر روز یک عکس که توی فضای مجازی بهش برخورد می کردم که ناشناس بود یا نقاشی بود یا حتی یک قاب معروف براش یک پیشینه می نوشتم و اون رو در یک پاراگراف نهایتا تعریف می کردم در خصوص خصایص اون فرد، پیشینه، حرفه اش یا حتی دغدغه اون لحظه ای که اون قاب ازش ثبت می شه. یکی دیگه ۲۱ روز ۲۱ سوال بود: سوالاتی که در طول یک روز بهش بر میخوردم و بر این عقیده بودم که اینها رو اگر جواب براش پیدا کنم می تونه گره های ذهنی من رو باز کنه می نوشتم که باعث شد ذهنم روی سوالات متمرکز بمونه در طول روز و گاهی جواب و راه حل براش پیدا می شد. بین هر ۲۱ روز چالش ۷ الی ۱۴ روز استراحت می کردم و بعد یک چالش جدید. این رویکرد رو به همه پیشنهاد می کنم حداقل به صورت ازمایشی تست کنند. شاید براشون مفید بتونه باشه.

نمیتوانم در آرامش بنویسم ، هر گاه که قلم بدست میگیرم و کلمات را در صفحه کاغذی به حرکت در می آورم سرشار از خشم یا احساسی ناخوشایند هستم، شاید این دلیل خوبی برای نوشتن نباشد ، اما با اتمام آن به آرامش میرسم و آنگاه گویی چیزی برای نوشتن باقی نمیماند، ای کاش میتوانستم با خیالی آسوده با کلمات بازی کنم و حس درونم را یا هر آنچه که در خیالم پرسه میزند را به راحتی بر روی کاغذ بنویسم ، براستی ای دوست عزیز راهی بر حل این مشکل میشناسی؟ یا با همین منوال به پیش بروم ، ممنون میشم از پاسخگویی شما استاد محترم

سلام بر شاهین عزیز
از نهم فروردین امسال تصمیم گرفتم هر روز حداقل پانصد کلمه بنویسم. فکر نمی‌کردم روزی برسد که نتوانم ننویسم. الان در این وضعیت هستم. ممنون از تمام زحمات و تک‌تک کلمات جملات شاهین عزیز

سلام بر شاهین عزیز
از نهم فروردین امسال تصمیم گرفتم هر روز حداقل پانصد کلمه بنویسم. همه جا می‌نوشتم؛ از خانه و محل کار گرفته تا آرایشگاه و توی اتوبوس. فکر نمی‌کردم روزی برسد که نتوانم ننویسم. الان دیگر نمیتوانم ننویسم. ممنون شاهین جان به خاطر تمام پست‌ها و تک تک کلمات متن‌های وبلاگت.

ممنون از پست بسیار زیبا و تامل برانگیزتون
استاد من خیلی وقته کتاب کودکان رو میخونم چون آرزوی من نوشتن قصه برای بچه هاست قصه های زیبا و پندآموز اما سماجتی بخرج ندادم و تا ب الان نتیجه نگرفتم …..
من پیشنهادم برای خودم این بود هر روز رکورد روز قبل خودم رو توی نوشتن و خوندن بزنم و بسیار نتیجه بخش بوده
رکورد زدن پراز هیجانه و پراز نتایج خودب
به همه پیشنهادش میکنم

[…] روزانه‌نویسی شخصی‌ترین نوع نوشتن است، و زمین بازی خوبی برای تکوین فردیت نویسنده. (+) […]

سه كار روزانه كه خودم انجام مي دهم و ربط وثيقي به نوشتن دارند :

۱- من به خلاصه نويسي اعتقاد زيادي پيدا كرده ام. اگر قرار باشد براي ديگران اين كار را انجام دهيد، خلاصه نويسي يك كلاس يادگيري تمام عيار است. بايد چند بار بخواني تا بفهمي كه مغز مطلب و مقصود اصلي نويسنده چه بود و بعد آنرا ساده سازي كني و چنان جملات را بچيني كه مخاطب سردرگم نشود كه هيچ، به خواندن پاراگراف بعدي هم اشتياق پيدا كند. گذراندن چند صفحه از صافي ذهن و ريختن آنها در يك پاراگراف چند خطي، يك هنر آموختني است كه بهترين معلم اش خودت هستي.

۲- ترجمه روزانه حداقل يك پاراگراف مطلب انگليسي، كمترين مزيتي كه دارد، ريختن ترس ات از مواجهه با كلمات انگليسي است. متعهد شدن به ترجمه ي روزانه ي نوشته هاي كساني كه آنها نيز متعهد به نوشتن اند، مثل ست گادين، مارك منسن، وبلاگ كوين ام دي و … احساس همگامي با آنها و پويايي در نوشتن را در من بيدار نگه مي دارد.

۳- نوشتن روزمره به روش ” بولت ژورنال” كه نوعي برنامه ريزي و اولويت بندي كارهاست، مجالي فراهم مي كند تا حاشيه نويسي را آغاز كنم. مثلا وقتي براي فردا، ديدن جديدترين فيلم، ساخته فلان كارگران را در برنامه ام مينويسم، با مراجعه به ويكي پديا، بهترين فيلم هاي آن كارگردان را هم پيدا ميكنم و در حاشيه بولت ژورنالم مي نويسم. نقد كوتاهي درباره فيلمي كه ديده ام براي خودم مي نويسم و در مفهومي كه كارگردان مي خواست القا كند، غرق مي شوم و گاهي چند صفحه از احساسات و دانسته هاي خودم در آن باره مي نويسم و …

سلام و درود جناب شاهین عزیز
نکات مهمی رو گوشزد کردین ممنونم. تمام سعیم رو میکنم که از آغاز این ماه این نکات رو بکار بگیرمشون.
ما به شنیدن هم محتاجیم : نکته ظریف و بسیار مهمیه چون گاهی اونقدر خلاصه وار احوال هم رو جویا میشیم که یادمون میره یک شخص حقیقی پشت خط هست و منتظر پاسخگویی احوالپرسی ماست.

نوشته های شما باعث ناراحتی من میشن چون هر وقت میخونمشون بیشتر میفهمم با دانشگاه رفتن و درگیری در کارای روزمره و ننوشتن و کتاب نخوندن چه لذتی رو از خودم دریغ میکنم

در این روزهای سرد، اینجا پاتوق گرم من است. هر چند در روزهای گرم هم پاتوق گرم من بود. شما عالی هستید. من از خواندن این متن بسیار بسیار لذت بردم. تمام صفحات شما برای من ارزشمندند.

با سلام و احترام
می خواهم پیشنهاد بدهم در ماه جدید
وقت هایی را تعیین کنیم و برویم دیدن والدین و بزرگترهای فامیل
و با آنها مصاحبه هایی انجام بدهیم .
به برکت گوشی های هوشمند و مونوپد
انجام مصاحبه های صوتی و تصویری خیلی راحت تر شده اند .
هم آنها را خوش حال می کنیم ،
هم خودمان چیزهایی یاد می گیریم و خوش حال می شویم
و هم برای نوشتن روزانه
نوشتن داستان و شخصیت پردازی ، صحنه پردازی
داستان کوتاه و بلند
و کلی کارهای مفید داده های دست اول فراهم می کنیم .
قبل از اینکه از دنیا بروند ، دریابیمشان ، مخصوصا والدین مان را .

من از دیده شدن می‌ترسم بنابراین بیشتر خودم را پشت نوشته‌ها پنهان می‌کنم و کمتر ویدیو آموزشی ضبط می‌کنم (با این بهانه که گوشیم خوب نیست که آن را هم عوض کردم). حالا به خودم قول میدهم عادت کنم روزی حداقل یک ویدیو ضبط کنم اصلا دست خودم را باز می‌گذارم که اگر دوست داشتی منتشر کن اگر نه بی‌خیال! پاکش می‌کنی.
ایده لایو هم خوب است اگر شیر را باز کردند شاید من هم امتحان کنم فوقش سیو نمی‌کنم حداکثر چند نفر محدود می‌بینند.