دیوید لینچ در «صید ماهی بزرگ» مینویسد اگر بداند ساعتی بعد جایی قرار دارد و باید خودش را برساند، نمیتواند روی کارش تمرکز کند، برای یک ساعت نقاشی کردن لازم است چند ساعت قبل و بعد آن هم وقت خالی داشته باشد (نقل به مضمون).
این حرف ده سال است با من مانده، اما همیشه با ناباوری در برابرش ایستادهام، هرچند تمام تجربهام تأییدگر آن بوده و بس.
نیم ساعت نیم ساعت نیست، دستکم شش ساعت است. یعنی اگر با کسی جلسهیی نیمساعته داری و خیال میکنی آن نیمساعت بهاندازهی نیمساعت زمان و توان میفرساید، خیر، سخت در اشتباهی، سه ساعتِ پسوپیش آن را هم فنارفته ببین.
حالا میفهمی چرا باید بیرحمانه «نه» گفت؟