من منتظرم، پس می‌نویسم!

سلام، شاید چهار، پنج ماه است که مخاطب نوشته های شما هستم اما این اولین دیدگاهی است که برایتان می نویسم. شاید به این دلیل که منتظر بودم مطلبی منتشر کنید که بتوانم اولین سلامم را به قلب نوشته تان مربوط کنم.
یافتن درک شهودی از پدیده ها، آبژه یا سوبژه، تنها روزنه ای بود که از سال های پیش تا به امروز نوشتن را درون من زنده نگه داشت. از روزی که نوشتن کلمات را یاد گرفتم نوشتن را شروع کردم و می دانید که چقدر بین نوشتن و نوشتن فرق بسیار است. طبع آماده ای داشتم و ذوقم بدک نبود. یادم هست که سوم دبستان بودم که با خواندن انشایی با موضوع مادر اشک معلممان را درآوردم و در پایان او را دیدم که صورتش خیس اشک بود. دبیر ادبیاتمان روزی برایم نوشت “خواهش می کنم که نوشتن را هرگز رها نکن”. اما من رهایش کردم. سرودن را هم رها کردم. دلهره کتاب های نخوانده بسیار، خواندن کتاب هایی از آدم هایی که هرکدام برای من در آن سن و سال سرچشمه حکمت و اسطوره فرزانگی بودند باعث می شد از خودم بپرسم من چه چیزی به دانش و حکمت این جهان خواهم افزود؟ می پرسیدم اگر من ننویسم به حال چه کسی مفید است؟
سوالم مرا شکست داد. قول دادم تا دلیل خوب و مایه ای برای نوشتن پیدا نکنم هرگز مطلبی برای دیگران ننویسم. از سال های آخر دبیرستان فقط یادداشت نویسی را ادامه دادم. از دلهره ها، برنامه ها، اهداف، آرمان ها و هر چه که در درونم می گذشت می نوشتم. در این نوشتن ها راه حل های خوبی برای مشکلاتم پیدا می کردم. خوب از پس اضطراب هایم بر می آمدم. مشکلاتم را خوب تحلیل می کردم. کتاب ها را بهتر می فهمیدم و رفته رفته قدرت تحلیل خوبی پیدا کردم.
من نوشتن برای خوانده شدن را رها کردم اما او مرا رها نکرد. همیشه در من در حال جوشش بود و به دنبال روزنه ای، شکافی تا از من جاری شود. اما من خود را دارای مایه درخوری نمی دیدم که بنویسم.
جوشش و بی قراری ام را در دانشگاه بردم به سمت کشاورزی. با انبوه مشکلاتی که در این زمینه وجود دارد آشنا شدم. با علاقه و آگاهانه رشته ام را انتخاب کرده بودم اما دانشگاه آن طور که من دلم می خواست نبود. فکر می کردم با تغییر مسیر دانشگاه باید مشکلات را حل کرد. فکر می کردم باید دست به عمل زد. باید طرح ریخت. باید برنامه ریزی کرد. اما بحث هایم با اساتید به جایی نمی رسید و من همچنان در جستجوی گمشده ام می سوختم. خودم را کم تر از هر چیز پیدا می کردم و شاید بهتر باشد اگر بنویسم خودم را بیشتر گم می کردم. بله، خودم را بیشتر در خیالات خامم برای ساختن این مملکت گم و نابود می کردم. کارشناسی ارشد هم خواندم. این بار آگانه تر و با درکی دقیق تر از دانشگاه. توسعه روستایی خواندم. چیزی که در این مدت فهمیدم درخشان ترین یافته من از پس نوشتن ها و درد کشیدن ها و سوختن هاست. در بین همه دویدن هایم برای فهماندن راه درست برای ساختن روستاها به مسئولان فهمیدم که آگاه کردن انسان ها و روشن کردن ذهنشان مهم ترین و در عین حال مغفول ترین کاری است که می توانم بکنم و آن هم بهتر از آن هایی که شور نوشتن و قدرت تحلیل من را ندارند. هر چقدر درباره اهمیت نوشتن و تولید محتوا در زمینه رشته خودم بنویسم کم گفته ام و در این مجال ها نمی گنجد. در نهایت من دو سال است که با تکیه بر قدرت تحلیل و نوشتن توانستم کارهای مفیدی برای روستا انجام بدهم. حتی راهی جلو پایم گذاشته شد که چندماهی است در دانشگاه صنعتی اصفهان برای تغییر آموزش ها و تفکر کسب و کار دانشجوها کار می کنم.
هنوز جرأت ندارم که بگویم نویسنده ام. اما ایده های خوبی دارم برای نوشتن. هنوز درونم می جوشد و برای نوشتن بی قرار است ولی این بار خودم راهی برای جاری شدنش خواهم یافت.
از نوشته هایتان آموخته ام. خیلی هایش را خودم تجربه کرده ام. خوشحالم که با یک وب نویس الهام بخش آشنا شده ام. در پایان مرا ببخشید اگر سلامم این همه طولانی شد. بالنده باشید.

سلام و وقت بخیر
ممنون استاد گرامی
تعبیر و بیان ساده و دلنشینی را در مورد شهود به کار بردید
تشبیه قلم و کاغذ به قایق و پارو هم زیبا بود
قبلا چنین تصور میکردم که دستیابی به شهود فقط مختص افراد خاصی است که روحشان را با سالها ریاضتی عارفانه صیقل و پالایش داده اند
اما خوشحالم که باورم تغییر کرده و میدانم که هر کسی می تواند در چارچوب اصول و ارزشهای انسانی و رعایت خوبی ، پاکی و مهربانی و از طریق خوب خواندن ، تفکر درست و خوب نوشتن به چنین نیروی الهام بخشی دست پیدا کند
به همین سادگی!
لازم نیست موضوعات را پیچیده کنیم و از آن برای خودمان کوهی بسازیم
همین جستارهای زیبا و ساده و صمیمی و کاربردی شما که همیشه کارگشا و پاسخی به سوالات مبهم و جدالهای ذهنی من و دیگران است هم نمونه بارز بارقه ها و جرقه های شهود است
به یاد گفته اسلون ویلسون افتادم که گفته بود:
برای نویسنده بزرگی شدن باید نخست انسان بزرگی بود و سپس مهارتی را فرا گرفت و وجود خود را به صفحات کتاب منتقل کرد
به نظر من هر کس که خوبی و پاکی را مرام و مسلک خود سازد و در اندیشه رشد و پیشرفت و خدمت به دیگران باشد انسان بزرگی است
لازم نیست برای بزرگ بودن شق القمر کرد
هر اثر و نوشته ای که باعث تفکر و تامل و ایجاد باورهای درست شود از یک انسان بزرگ و از نیروی شهود سرچشمه گرفته است

شاد و پیروز و موفق باشید

قسمت ۵ با ۴ قسمت قبلی، خوب چفت نشده است.