من این‌گونه شعر می‌خوانم

«هر کار مهم، ارزش این را دارد که هر روز انجام شود.»
چقدر این جمله زیبا بود. درست مثل عاشقی که بگی امروز عاشقم فردا فارغ و دوباره روز بعد عاشق. یا بگی من عاشقتم هر روز ساعت ۱۲:۴۸ الی ۱۲:۵۷ بهت فکر می‌کنم.

من شدم انبوه کارهای بیخود تراشیده که حالا موندم چیکارش کنم. قول الکی به یکسریها که آخر می‌شی تنها. بعضی وقتا اصل کار رو میذاریم کنار گیر میدیم به فرع. همیشه دنبال کار راحته هم نمیریم دنبال کار الکیه میریم انگار. انبوه کار بهمون یهو لذت میده بعد یه مدتی که میگذره میبینیم هجب خریتی کردیم. از خودمون جا موندیم.

وقت برای چیزایی که حداقل برای خودمون با ارزشن نمی‌ذاریم. و این شعر واقعا برای منم شده پشت گوش اندازی.
روشت رو حتما امتحان می‌کنم می‌دونم جواب میده. حتی برای کارهای دیگه.

وااای آقای شاهین
به من یاد بده در میان انبوه کارایی که پشت میز مطالعه میشه کرد، بشینم و درس بخونم.
دیگه خسته شدم از برنامه ریختن و عمل نکردن 🙁

رشد واقعی با برنامه های سفت و سخت، منو یاد این شعر مولانا میندازه که می فرماید: در بهاران کی شود سر سبز سنگ – خاک شو تا گل بروید رنگ رنگ. برای رشد گلهای رنگارنگ اشعار ادبا، باید قدری به خود سختی داد و سنگ هایی که از درون و بیرون سد راه هستند رو خورد کرد تا خاک نرم و حاصلخیز بشن و راه برای شکوفا شدن این اشعار ناب و زیبا در تمام زندگی مون باز شه.