مرتضی یک مرتضی دو

معمولاً از کتاب‌های مورد علاقه‌ام دو سه نسخه تهیه می‌کنم، تا لذت و امنیت بیشتری را تجربه کنم.

گاهی فکر می‌کنم ای کاش می‌شد از بعضی آدم‌ها دو تا کنارمان داشتیم.

جیم ران می‌گوید هر کسی میانگین پنج نفری می‌شود که بیشترین وقت را با آنها می‌گذراند.

بعضی‌ها آنقدر چند بعدی و خوش فکرند که دوست داری هر پنج نفر اصلی زندگی‌ات همان یک نفر باشد!

البته من به تنوع نگاه ها اعتقاد دارم، اما در کنار این معتقدم بعضی آدم‌ها، به تنهایی، نگاهشان از ده‌ها نفر دیگر متنوع‌تر و غنی‌تر است.

مثلاً من آدم کتابخوانی را که به طور منظم و روزانه و به شکل متنوع و دقیق می‌خواند، به ده‌ها دوست کم مطالعه و تک بعدی که هر از گاهی دست به کتاب می‌برند، ترجیح می‌دهم.

این همه حاشیه رفتم تا خواب دیشبم را بگویم.

مرتضی دایی من است، اما فراتر از یک دایی است!

دیشب خواب دیدم مرتضی دو تا شده، و سه تایی داریم تو یکی از خیابان‌های شلوغ کرج قدم می‌زنیم. مرتضای دوم سکوت کرده بود اما ارتباط چشمی‌اش را با من قطع نمی‌کرد.

به مرتضاها گفتم: این اولین معجزه ای هستش که دیدم.

بیدار که شدم به این فکر کردم که ای کاش از بعضی آدم ها دو تا داشتیم.

لااقل یکی‌شان را همیشه کنار خودمان نگه می‌داشتیم و آن یکی می‌توانست برود به کار و زندگی‌اش برسد.

با این یکی می‌شد همیشه کتاب خواند، فیلم دید، قدم زد و قهوه نوشید.

***

مرتضی را دوست دارم، چون کتاب خواندن را بیشتر از بقیه اطرافیانم جدی گرفت.

یک بار که داشتیم توی یکی از کوچه باغ‌های خلوت و سرسبز کرج قدم می‌زدیم با برقی توی چشم‌هایش از لذت کتاب خواندن ‌می‌گفت:

گاهی چنان از خواندن کتابی به وجد می‌آیم که دلم می‌خواهد آن را روی نیمکتی یا توی اتوبوسی، جا بگذارم تا کس دیگری به صورت اتفاقی آن را بیاید و در این لذت با من شریک شود.