قرنطینه در قرنطینه | انزوای خودخواسته و خلاق

سلام استاد من فقط فايل هاي صىوتي دوره پولسازي در منزل از كانال دوره مطلوب تا روز دهم گوش كردم يه عالمه سوال دارم ولي نه گروه شما رو دارم نه كانال شما رو ميشه من عضو همون گروه ٤٠نفره بشم خيلي به كمك شما نياز دارم

سلام استاد فایده ای که قرنطینه برای من داشت این بود که با کلاس پرکاری شما مسیر تازه ای در جهت رشد فردی من باز شد که همسو با اهدافم و چشم انداز زندگیم است و علاوه بر اون هر روز مشغول مطالعه و یادگیری هستم و میل و اشتیاقش طوری است که گذشت زمان را نمیفهمم و از این بابت خدا را شاکرم

قبلاها که کلافه بودم از ننوشتن اقتصاد تأثیر، خیلی تلاش می‌کردم که جایی برم و مثلا ده پانزده روی خودم رو قرنطینه کنم و بشینم به نوشتن. قرار بود آخر شهریور این کار رو انجام بدم. البته نشد. بعدها فهمیدم که حتی اگر یه روز و یه ساعت هم بتونی خودتو قرنطینه کنی، کاری که باید رو انجام میدی. اما بخشی از فرآیند توی ژن‌های ما رفته انگار.
انگار صبح از خونه نیایم بیرون و دو ساعتی قدم نزنیم و چند تایی چای و قهوه و صحبت‌ بی‌خاصیت با همکارا نداشته باشیم، کار نکردیم.
خیلی وقت‌ها الکی الکی وقت گذروندنه در واقع.

خواستم یه چیزی رو امتحان کنم این وسط. ۲۰ صفحه اول «ناقوس مرگ» رو نوشته بودم. دوشنبه بود. رفتم و به مدیرم گفتم: من دو روز آینده رو مرخصی نیاز دارم. امروز هم باید زود برم. به همکارانم هم هیچ چی نگفتم. تا شنبه نیومدم سر کار طبیعتا.
نشستم به نوشتن. روز اول قرنطینه سخت بود. نمیشد. کلمه‌ها نمیومدن انگار.
بعدش که مثل سیل کلمه داشت جاری میشد. خنده دار بود که صد باری رفتم توئیتر و یوتوب و … که جریان روان داستان دیوونه‌ام نکنه، که بزاره کمی راحت باشم. ولی نمیشد. انگاری یه سیل داشت از انگشتام روی کیبورد جاری می‌شد و هیچ‌جوری نمیتونستم جلوشو بگیرم.
خیلی هم درد داشت. چهارشنبه و پنج‌شنبه خیلی سخت تر شدند. ۲۵ ساعتی میشد که یکضرب داشتم تایپ می‌کردم. وسطش فقط شاید سه ساعت خواب و یکی دو ساعت هم غذا و مجموع قدم زدنام تو اتاق بوده باشه.
داستان ولم نمی‌کرد. حتی توی خواب هم دست از سرم بر نمی‌داشت. سه صبح پنج‍‌شنبه تا هشت صبحش یک ضرب نوشتم و بالاخره تموم شد.
بالاخره ولم کرد. بالاخره گذاشت نفس بکشم.

میخوام بگم بعضی وقت‌ها ما خودمون خودمون رو قرنطینه هم نکنیم، شبانه روز هم با ابزارها و مزاحمان سر و کله بزنیم، باز هم سیل جاری میشه. منتهی به شرطی که قبلش اون قدر توی کوهستان‌ها بارون باریده باشه که ته دره سیل بیاد.
واسه من نوشتن چند میلیون کلمه تو این چند سال اون بارونی بود که روی کوهستان باروندم.
سه شب سیل اومد و همه چیز رو با هم برام آورد.
اون روزا ناقوس مرگ متولد شد. تو گوشه خلوت یه اتاق خلوت که به جای قفسه کتاب، دو تا کارتون موزی و یه در کابینت شکسته داره، با یه میز کار و یه صندلی با پایه شکسته.

الان هم که دارم این متنو مینویسم به این نتیجه رسیدم که کار عمیق کردن نیازمند «زمان» و «گذشت زمان» زیادیه. باید بپزه تو ذهنت. باید خوب خوب پخته بشه. باید ذوبت کنه. تا آروم آروم جاری بشه.
البته که قرنطینه کردن و تمرکز کردن و «بارون باروندن» شرط اساسی‌شه.

با مهر
یاور

سلام سپیده جان.
ممنونم لطف داری.
انشاءلله که همیشه شاد و سلامت باشی: )💓

سلام.برعکس اکثر افراد که از قرنطینه ناراحتن من خیلی هم خوشحالم چون کار ما یعنی من و همسرم در خانه هست.کارگاهمون در طبقه ی بالای خونه قرارگرفته و هرروز برای رفتن به محل کار چند پله باید طی بشه و البته ناگفته نمونه که من و میز کارم هم در کنار آشپزخونه قرار گرفتیم.شاید از کافه رفتنهامون دور مونده باشیم و گاهی ناامیدی بهمون غلبه کنه و مشکلات زیادی هم داشته باشیم اما بنظرم آرامشِ خاصی هم حکمفرما شده و بااینکه شاید کمی بی برنامه شده باشیم ،مثلا من کتابهایی رو قاطی میخونم و در خلال مطالعه باید طراحی هم بکنم به مشتری جواب بدم،آشپزی کنم و مواردی ازین قبیل اما بازهم این آرامش رو ترجیح میدم.
شبها هم که لایوهای شمارو میبینم و کلی انگیزه میگیرم برای ادامه دادن مسیر.
راستی من طراح جواهراتم و همسرم سازنده جواهرات ایرانی
اگر دوست داشتید به صفحه ی کاری ما هم سربزنید

dastan.jewellery@
من محتوانویسی رو از صفحه ی کاریمون شروع کردم..
🙏🙏🙏با سپاس از شما

[…] از دوستان توی کامنتی در shahinkalantari.com یکی از جملات قدیمی خودم را نقل کرده […]

سلام جناب استاد این قرنطینه هم عالمی دارد آدم در یک تبعید خودخواسته است اولش سخت بود مدام مثل یک کش به نهایت کشیده شده مدام در آستانه در رفتن بودم اما بعد کاغذها و قلم ها مرا صدا زدند هر روز آرزوهایم را دوباره و دوباره نوشتم رمان نیمه نوشته ام صدایم کرد و خواست تکلیفش را مشخص کنم یا به جوب آب بسپارمش برود پی تقدیرش یا به سرانجام برسانمش
و بعد کتابها به صف شدند که باید خوانده شویم ….و همه این ها را مدیون این منفور نورسیده هستم .
کرونا صد داستان کودک به من آموزش داد بی ربط هستند اما دلچسب
جناب استاد کرونا نجاتم داد با دفتر و کتاب ها در زوایه بودیم ….
با شما که صحبت میکنم چانه ام گرم می شود و یادم می رود خلاصه اش کنم هر چه که به ذهنم میرسد تند تند مینویسم و سریع ارسالش میکنم ….دریافت نامه شما بسیار دلگرم کننده بود .
و شما علاوه بر وبلاگ به ایمیل ها هم رونق یخشیده اید …
پاینده باشید و در سلامت و سعادت

سلام و خداقوت
این که هر اتفاقی که میوفته شما از اون به نفع کارتون استفاده میکنید عالیه.
قرنطینه خوبه اما یکی از مهم ترین راه های ورودی رو بسته. با این که کتاب می خونم اما انگار یه منبع بزرگِ ورودی یعنی دیگران و محیط رو ازم گرفتند. چند روزه نتونستم چیز به درد بخوری بنویسم… اما گویا این قرنطینه قراره طولانی باشه پس باید دنبال راه حل بود..
ممنون که همیشه انگیزه میدید. خوشحال میشم به سایت نوپای من هم سری بزنید.

سلام
ممنون از مطلب خوبتون .
قسمتی که در مورد کارآفرینان و داشتن انسجام سازمانی با نیروهای پراکنده نوشته بودید من رو یاد جمله ای که قبلا تو سایتتون خونده بودم انداخت . «زندگی در دنیای آنلاین نیاز به معلم های تازه ای دارد که هنوز کسی به هوش و سواد آموزش آن دست نیافته است .» برای استفاده از قابلیت های زیادی که اینترنت برای ما به وجود آورده هنوز نیاز به آموزش های زیادی داریم و شاید به همین علت باشه که هنوز مزایای در خونه موندن و کار کردن رو درک نکرده ایم . چون کار کردن رو اغلب بیرون رفتن از خونه میدونیم ، کمتر به به وجود آوردن سیستم هایی کاری مثل چیزی که در مورد کارآفرینان تو این مطلب بهش اشاره کردید فکر میکنیم .

سلام برشما…
نگاه جالبی به قضیه ی دور کاری داشتید و بهانه های واهی..
احسنت

سلام به استاد عزیز و همیشه پرانرژی‌ام 🙂
خیلی وقت بود اینجا چیزی ننوشته بودم، این روزها حسابی درگیر کاری که جدیداً راه انداختم هستم. روزهای اولی که کار رو شروع کرده بودم، واقعا از اینکه بتونم روزی با قلم خودم در سایتم یادداشتی بگذارم، ناامید بودم و تصمیم گرفته بودم تا جایی که میشه ویدیو درست کنم. (در واقع سایت کاری)
ولی حالا چند ماهه که در کنار تولید ویدیو، خودم می نویسم. آرزویی که همیشه داشتم… 🙂
نمی گم نوشته هام عالیه چون تازه اول راهم و هنوز خیلی راه دارم برای بهبود محتوایی که تولید می کنم و باید کلی مطالعه کنم تا فقط یک نوشته خالی نباشه و مضمون مفید و اثرگذار و پخته‌ای هم داشته باشه.
و هیچ وقت یادم نمیره که این انگیزه و مداومت رو از اینجا یاد گرفتم.

ممنونم و همیشه براتون آرزوی موفقیت و رشد بیشتر و بیشتر رو دارم.

بنظر میاد که اینطوری خیلی بهتره اگه یکم حواس پرتی ها رو بزاریم کنار و ملاحظه کنیم. شبکه آموزش که درس هارو میزاره اینترنت هم برقراره برای تولید محتوا و کلی کار دیگه، چه فرصتی از این بهتر (:

کاملا درسته. ما دانشجو ها هم وقت زیادی رو در دانشگاه هدر میدیم. گاهی میزان اتلاف وقت بین کلاس ها و نیامدن استاد و خوب درس ندادن بعضی اساتید و… به حدی میرسه که اعصابم رو حسابی داغون میکنه و از این همه بیکاری و بی هدفی به شدت خسته میشم. ماندن در خانه فرصت بسیار خوبی برای یادگیری بهتر و هدفمند تره.
یک مورد دیگه هم که میخواستم بهش اشاره اینه که خیلی ها مثل من روزها تا ظهر می خوابند و شب تا صبح بیدارند. اما این ساعات بیداری رو به جای این که به کار مفیدی بپردازند، صرف وبگردی و پرسه زدن در شبکه های اجتماعی و هزار کار بی فایده دیگه میکنن.
به نظرم ساعات شب که همه ی اعضای خانواده خوابند، بهترین فرصته تا به دور از حواس پرتی و صدای آزار دهنده تبلیغات تلویزیون، به کار متمرکز بپردازیم.

قرنیطینه ها را باید ساخت…جور دیگر باید زیست…
چقدر زیبا به چالش میکشید ذهن ادمها را…

عالی بود

سلام. وقت بخیر. کرونا به دور.
از تعطیلی مدارس خیلی خوشحال شدم.
داشتم می نوشتم.
دستم خسته شد.
گفتم بیام یه سر به وبلاگ بزنم شاید پست جدیدی نوشته باشین.
دیدم در مورد قرنطینه نوشتین.
خودم که تنهاتو اتاق نشستم.
باید گوشی رو هم تو کمد قرنطینه کنم.
بلکه این خلاقیت بیاد سراغم.
یا من برم سراغش. . .

از اونجایی که سا کن قم هستم
(البته متولد آبادان ام)
وسیستم ایمنی بدنم ضعیفه اگه به مدت یه ماه کامنت نذاشتم بدونین مردم.
یه فاتحه هم بخونین.
“بعدش نوشته هامو بخونین و زورکی لذت ببرید.
…..
بدرود

بسیار زیبا بود. از وقتی با وبسایت شما آشنا شده ام نوشتن که برای من بسیار سخت بود به یک لذت وصف ناپذیر تبدیل ده و انصافا بیشتر می‌خوانم و بیشتر مینویسیم.

خیلی خوب بود
ممنون از شما 😊🌹

مثل همیشه یک مطلب خوب با موضوعی عالی منم همچنین مشکلی رو داشتم با اینکه توی خونه بودم ولی چون قرنطینه درستی نداشتم زمانم رو از دست دادم
ممن ن بابت این مطلب ارزشمند