حرفی که تکانم داد

زمانی که به خودت می گویی ایکاش من هم یک نویسنده بودم
آنوقت یک معلم خوب و درجه یک
از میان این هشت میلیارد و اندی آدم حی و حاضر در جهان پیدا می شود
و می گوید تو در تست استعداد سنجی نویسندگی قبول شدی
و مجوز می دهد وارد مسسیر استعداد پروری بشوی
و بعد هر روز مطلبی انگیزه بخش در وب سایت ارزشمندش می نویسد
و تو را اهلی افکار خودش می کند
و تو یاد می گیری هر روز ادای نویسنده ها را در می آوری و می نویسی .
این که چه می نویسی پاسخی است که به ادعای نویسنده مطلوب درونت می دهی.
هر روز تمرین نوشتن می کنی و چیزی می نویسی ،
خاطره ای ، شعری ، داستانی ، روایتی ، گزارشی یا حتی دلنوشته ای.
روزگار می گذرد و تو به قول شاهین خان، مدرس خوب نویسندگی،
مثل نوشته هایی که حین نوشتن ساخته و پرداخته می شوند،
قطعات پازل نویسنده بودنت کم کم تراش می خورد
کنار هم می نشیند و تصویر روی پازلت کم کم کامل می شود.
این کم کم کامل شدن همان فلسفه کایزن ژاپنی به معنی بهبود مستمر است.
بذر یک موضوع، سوژه یا ایده ای را درگوشه ای از ذهنت،
در کوچه پس کوچه های شهر خیالی ات می کاری،
گاهی به بذر کاشته شده ات سری می ذهنی،
نوازشش می کنی،
کاری برایش انجام می دهی
بذر یواش یواش رشد می کند،
نهال می شود،
ریشه و برگ پیدا می کند
و با توجه و نوازش مستمر جلوی چشمت قد می کشد
و تنومند می شود
مثل بزرگ شدن خودت یا فرزندت و این تماشا کردن چه لذتی دارد .
از شاهین خان عزیز ممنونم
که به مشتاقان نوشتن جرات می دهد و آنها را تشویق می کند
این لذت بردن و کیف کردن را تجربه کنند.

سلام شاهین جان شیفته این کلمات معادل ابداعی ات هستم.شیلترفکن /انترنت/هوا شدن و…

چقدر میفهمم حرفش را؛ رویات مثل یه پریه که فقط وقتی بغلش کنی واقعی میشه در غیر این صورت امکان محو شدنش میره جوری که هیشکی سوگوارش نشه جز خودت آخه فقط خودت میشناختیش فقط توی جهان خودت بود. قلبم درد گرفت