یادداشت روز: قلم‌اندازهایی دربارۀ زندگی و خواندن و نوشتن و…

[…] پاز و روند دردناک نوشتن ما از واژه‌ها ساخته شده‌ایم قلم‌اندازهایی دربارۀ زندگی و خواندن و نوشتن و… نوشتن در چهار جمله زمان […]

چقدر فکر ، چقدر خیال ، چقدر حوصله …. آدم ها چقدر زیادند گاهی در ازدحام مترو و هجوم وحشیانه آدم ها با خودم میگویم خداوند این همه آدم را برای چه آفریده است ؟ این همه ؟
بعد فکر میکنم خودم را برای چه آفریده ؟ آیا ارزش بودن را دارم ؟ بعد هزاران دلیل به ذهنم خطور میکند که هیچ کدام انقدر موجه نیست که ارزش رنج زیستن را داشته باشد…مگر اینکه وجودم آنجا به کار آید که گاهی دلیل خندیدن یکی از خیل آدم ها شوم و آن لحظه بار سنگین بودن را ارزشمند میکند وقتی کسی را میان هزار درد و رنج میخندانی زندگی ارزشش را دارد …
و خوش به حال شاهین کلانتری که مکرر باعث لبخندها و امیدهاست در دل خیلی از آدم ها….

شاهین کلانتری عزیز مدت هاست که در فکر نوشتن تاب هستم و خیال پردازی می کنم که وقتی کتابم را به فروش رساندم و پولدار شدم بیشتر و بهتر می نویسم تا میلیونر و یا حتی میلیاردر بشوم . اما اخیرا با خواندن مطلبی که در آن درباره ی درآمد نویسنده در ایران نوشته شده بود خیلی نا امید شدم . حالا نامید که نه . چون همون شب به خودم اومدم و فهمیدم فضایی که من برای نویسندنگی انتخاب کرده ام غلطه . و با خودم گفتم شاهین کلانتری الآن این جا خیلی سود برده . چون زرنگی کرده و سال ها روی وب سایتش کار کرده و حالا تقریبا هفتاد میلیون تومان فقط از طریق دروه ی اموزش نویسندگی همون دوره ی چند ماهه نویسندگی به جیب زده است . و حالا دوره ی های حضوری تولید محتوا و و نویسندگی و دوره ی آنلاین کپی رایتینگ و این ها که بماند .
از این رو شروع کردم به کار کردن و بعد از کلی سختی کشیدن تونستم یک وب سایت برای خودم سر هم کنم . و خب مجبور شدم چندین ساعت وقت بزارم و حتی از همان روز اول دوستم دستم را گرفته بود . و خب اگر نبود نمی توانستم وب سایتم را بزنم .
بگذریم
سوالی که برای من بوجود آمد این بود که آیا واقعا چاپ کتاب برای یک نویسنده پولساز نیست ؟
یعنی رک و رو راست بخواهم بگویم اینکه شما چقدر از چاپ کتاب درخشان و فوق العاده چرا باید زیادتر حرف بزنیم در آورده اید ؟

شاهین خان گفتی سجاد رو دیدی. سجاد کی بود؟

صبح ساعت ۶بیدارشدم صفحات صبحگاهی ام رانوشتم بازهم طبق معمول سربه فلک گذاشت وبیشتر از سه صفحه شد.به خودم قول دادم که هر روز یک شعر را داخل کانال وارد کنم نوشتم از فروغ .دست به گوشی نبردم.ساعت نمیدانم چند بود که دوباره خوابم برد بعدهمسرم با دوتابربری ویک کیلوحلیم آمدخانه .بچه ها را بیدار کردم سه تایی ته حلیم را درآوردیم ولی پسر کوچکم نخوردعشق پنیر داردراستی یادم رفت جایتان را خالی کنم.نهار راگذاشتمورفتم سر وقت هزار کلمه هایم نمیدانم چراوسط ظرف شستن دلم برای زن هایی سوخت که فقط روی قدرت جنسی خودشان حساب باز کرده اندهمیشه یک کاغذبالای ظرف شویی چسبانده ام خیس خیس است بعد هم شاید نوشتم هرچه قدر که توانستم از خودم ایده های جامعه شناسانه وفمینیستی وروانشناسانه خلق کردم بعد خواستم بزارمش داخل کانال ترسیدم نهار خوردیم وهمه رفتندسراغ چرت زدن کتاب سه شنبه ها با موری را خیلی دوست داشتم حیف که زود تمام شدرفتم سراغ چندتا داستان کوتاه وبعدهم آمدم سراغ موبایلم متن چرا وبلاگ نویسان فقیرندکلا گیج ومنگم کردباخودم گفتم کی از پول بدش میاد؟ازافتتاح سایت پشیمان شدم چون به نظرم چیزی در چنته برای فروش ندارم اصلا من واسه چی میخوام نویسنده بشم؟بعد هم دوباره رفتم سراغ نوشتن آخرش هم بعدپنج صفحه نوشتن یادم اومدباخودم قرار گذاشته بودم به پروژه ی نویسنده شدنم مثل دانشگاه نگاه کنم من ورودی آذر۹۷هستم پس تا ۱۴۰۱انتظار هیچ درآمدی رو هم ندارم آروم تر شدم چایی گذاشتم واهالی خونه رو صدا زدم دستی به سر وروی خونه کشیدم ونیم ساعتی با مادرم حرف زدم به قول کریستین بوبن توی کتاب دیوونه بازی حرفها مهم نیستندصداست که مهمه مثل صدای مادرحتی اگر داره گلایه میکنه صداشودوست دارم.رفتم سراغ تمرین تمرین های داستان نویسی مصطفی مردانی یک داستان آبکی نوشتم بازم توش خودنمایی کرده بودم ولش کردم بچه ها دعواشون شده بودازبی حوصلگی بودیه دیکته پنج خطی به پسر کوچکم گفتم که امسال قراره بره کلاس دوم افتضاح بودخیلی رو نوشته بود خ ایل احساس ناامیدی کردم فکر کردم که اونقدر غرق دنیای خودم شدم که بچه ها رو فراموش کردم رفتم سراغ یکی از کتابهای پسر بزرگم فقط یکسال ازداداشش بزرگتره داره میره سوم خطش افتضاحه ولی نسبت به طاها خیلی بهتر بودبازهم امیدوار شدم با خودم فکر کردم باید در مورد تفاوتهای فردی بچه ها واحترام به این تفاوتهابنویسم که نشدبساط شام وصدای مزاحم تلویزیون .بعدازدوبار خالی شدن شارژگوشی بالاخره گوشی به دستم رسیدوتونستم قلم اندازتونو بخونم قصد نداشتم بنویسم به نظرم کار جالبی نمی اومدولی الان حس خوبی دارم بچه ها خوابیدنداززیر مسواک هم در رفتندولی من هنوز بیدارم برنامه های فردا؟؟؟؟؟؟

سلام من هم یادداشتی از کارهای روزانه‌ام می نویسم.
امروز ساعت ۷ صبح از خواب بیدار شدم و بعد از شستن دست و رویم و گذاشتن کتری روی اجاق ،صفحات صبحگاهی ام را نوشتم و دو تا از شعرهای بوستان سعدی را خواندم.
امروز قرار بود دو تا مانتو بدوزم که بسیار پرکار بودند .هر وقت احساس خستگی می کردم به خودم استراحتی می دادم .مثلا چند صفحه از کتاب باشگاه ۵ صبحی ها را می خواندم .به غیر از تایم نهار تا ساعت ۸ شب پشت ِ چرخ بودم و هر دو سه ساعت برای استراحت (کتاب راه هنرمند و بوستان سعدی و باشگاه ۵ صبحی ها را می خواندم).
الان هم که از کار روزانه و شام و این برنامه ها فارغ شده ام یادداشت آقای کلانتری را خواندم و به سر شوق امدم تا من هم از روز پر کار و مفیدی که داشتم بنویسم .

نوشتن عمل کردن است.
چه جالب! فکر نمی کردم اهل عمل کردن باشم.

در مدح آن روز
شاهین رفت
صادق مانده بود
ویدیوهایی که ادیت می‌شدند
کتابی که خوانده شده
و چُرت‌های خوبی که زده شد.

کلی فکر که کاغذ شدند و پرپر روی کاناپه.
حالا هم که درحال رفتن به دنیای دیجیتال برای کنترل و انجامند.

توانستیم ذهن را آنالوگ کنیم و بیاریم روی کاغذ و بعد تبدیل به دیجیتال کنیم تا کنترل شود. در نهایت از دیجیتال به واقع می‌بریم تا انجام شود.
علم همه جا هست:)

دیروز روز خوبی بود.
روز قبلش به پادکست گوسفند نگری فکر کرده بودم.
تصمیم گرفتم سحر خیز شوم.
با خود گفتم صبح نوشتن با ذهن آرام بهتر از شب نوشتن با ذهن خسته و مشوش آن هم تا نیمه شب است.
و اینطور شد که دیروز صبح ساعت ۵:۱۰دقیقه از خواب بیدار شدم. زیر پتو فکر کردم که بلند شوم یا نشوم؟!
به هر حال خواب صبح خیلی لذت بخش است.
بعد یکدفعه این جمله ی “به زعم من لذت زندگی در انجام کار هایی ست که به رغم خستگی زیاد در انجام آنها مبادرت می کنی”
مرا تحریک کرد و از آز آنجایی که عاشق تمایز هستم از جایم بلند شدم و بی آنکه آبی به صورتم بزنم به اتاق رفتم.
صفحات صبحگاهی ام را نوشتم.
سپس متنی نوشتم و به زور واژه هایی را که به تازه گی یاد گرفته بودم درش چپاندم. بعد که خواندمش چیزی نفهمیدم.
همه ی مسائل را به هم ربط داده بودم.متن باحالی شده بود. تصمیم گرفتم نگهش دارم.
بعد گفتم حالا چه کنم ؟
چشمم به کتاب شعر رهی معیری افتاد.
چند شعری خواندم و صدایم را ضبط کردم.
بعد فهمیدم صدایم ،خوب که نه اما قابل تحمل است.
سپس موهایم را شانه زدم.
مادرم وارد اتاق شد وگفت
سحر خیز شدی!
ژست خاصی گرفتم وگفتم: بله دیگه.
مادرم خندید و رفت.
بعد به یاده پروژه ی صد روزه افتادم.
داستانی با موضوع سرطان نوشتم.
در داستان دچار بیماری سرطان شده بودم ،جایتان خالی کلی گریه کردم.
حالا از این مباحث تلخ بگذریم.
ناهار زرشک پلو با مرغ خوردم.
ساعت حدود ۴بعد از ظهر بود.
که رفتم نگاهی به نوشته هایم بیندازم.
حس کردم نوشته هایم خیلی مسخره و آبکی هستند.
بغض کردم.
بعد یک لیوان آب خنک خوردم.
نمی دانم چرا اینبار بغض ام نترکید.
داشتم به ایده فکر می کردم
حوصله هم نداشتم.
سراغ مو بایل نرفتم، بلکه ایده خلاقانه به ذهنم برسد.
خواهر کوچکترم پرسید:
آبجی آلا فقیر به کیا میگن ؟
گفتم به همه.
گفت یعنی چی ؟
گفتم هر کس یه جور فقیره یکی پول نداره. یکی بی ادبه و…
بعد پریدم توی اتاق و خودکار و کاغذ ام را برداشتم و
در مورد فقر نوشتم.
البته خلاقانه ننوشتم.
اما بدک هم نشد.
یکدفعه شب شد.
کار هایم راکردم .
ساعت ۱۲ بود که رفتم بخوابم. اما خوابم نبرد.
به چند روز آینده وآغازمدارس فکر می کردم. اینکه دیگر نمی توانم هر وقت که دلم خواست بنویسم. دیگر حوصله ام سر نمی رود…
دلم گرفت.
بعد فکر کردم؛ که اصلا دلم نمیخواهد ۲۹اسفند یعنی ۶ماه دیگر وارد ۱۸سالگی شوم.
من از ۱۴سالگی همیشه فکر می کردم ۱۷سال دارم. از این به بعد هم ۱۷ساله خواهم ماند…
خوابم برد. . .
خواب های عجیب وغریبی دیدم.
یکدفعه ۵صبح شد. . .

تا آخر شب هی سر میزنم تا بازم بخونم..
اما یکنواختی زیادم خوب نیستا. همین خوردن مرغ، فقط مرغ!! آخه که چی؟
مثلا من بخوام یکماه تمام فقط در مورد فواید گیاهخواری حرف بزنم یا تحقیق کنم و بنویسم. فکر کنم آخر ماه از هر چی گیاه باشه بدم بیاد… تازه تو اون یکماه هم هیچ چیز به درد بخوری در مورد گیاهان نخواهم فهمید. نوشتن اصلا اینجوری نیست که طبق برنامه قبلی باشه. فکر می کنم باید از ته دل دل و اعماق وجود نوشت و از هر چیزی که جرقه میزنه!