چند نکتۀ واقعی دربارۀ داستان و رمان

سلام وعرض خسته نباشید
به نظرشما اول کلی تمرین کنم وبعدشروع کنم به نوشتن رمان یا اینکه میشه همین حالا هم درکنارتمرینات رمانم روبنویسم؟
اخه من دارم سومین رمانم رو می نویسم وتازه می خواهم این تمرینات رو شروع کنم ودلم می خواد این یکی واقعا خوب باشه و مبتدی نباشه،طرح داستانم رو برای چند نفر خواندم وخیلی خوششون اومده،دلم نمی خواد داستان به این خوبه با قلمی مبتدی نوشته بشه.
به نظر شما چکار باید بکنم؟

[…] برای نوشتن یک داستان، با استاندارد حداقلی، به حداقل ۵ سال زمان نیاز است. نقل قول از شاهین کلانتری […]

سلامی چو بوی خوش آشنایی
به راستی که نوشتن رسالت عظیمی است که هر فرد در آن سهمی دارد. امروز که این نوشته را خواندم احساس کردم این نوشته کوتاه از دل چندین نوشته، همایش، و کتاب آموزشی در حوزه نویسندگی و با کوله باری از تجربه اینجا در رو به روی من قرار گرفته است.
زمان، یکی از بزرگ ترین مهدودیت های بشر! شاید اگر این مهدودیت انسان نبود ما تا به حال بر بالای قله های ترقی ایستاده و نظاره گر خورشید تابان می بودیم. ولی افسوس که همیشه در گیر زمانیم.
(یک هفته گذشت و چیزی ننوشتم، من به درد نویسندگی نمی خورم. یا اکنون دو سال است به نویسندگی مشغولم ولی بدون حتی یک اثر!) این دسته جملات جزو ترس هایی هستند که بدون شک سراغ هر نویسنده ای می آیند فرقی نمی کند که خالق شاهکاری جهانی باشد یا خالق یک کتاب که حتی چاپ هم نمی شود. یک نهال طی سالیان زیاد و با مراقبت فراوان رشد می کند و بعد از آن میوه می دهد. اگر همان روز اول از یک نهال انتظار میوه دادن داشته باشیم به غیر از یاس و نامیدی چیزی دستگیرمان نمی شود.
موفق و پیروز باشید
یا حق

خداقوت شاهین خان کلانتری
خیلی از متنتون بهره بردم ممنون …

جالب بود ! با سپاس از سایت خوب تان !

نوشتن داستان از تجربیات ذهنی نیرو میگیره حتی اگه تخیلی باشه چون پاییه تخیل هم واقعییت است

مطلب بسیار مفیدی بود. تجربه ای که من در نوشتن رمان کسب کردم این بوده که با نوشتن هر رمان، از نو زاده می شوی، دیگرباره زندگی می کنی و تجربه های بسیاری می اندوزی. تجربه فوق العاده ایست زیستن در جهانی دیگر که تو خالق ان نیستی. این تو نیستی که داستان را پیش می بری. تو تنها کاشفی هستی که در کوچه پس کوچه های داستان می گردی و کشف می کنی. در خواب، بیداری، در رویا، هنگام قدم زدن، رانندگی… این تجربه فوق العاده است. خوب که کشف کنی، تا سالیان سال در رمانت نفس خواهی کشید. با تشکر از این مطلب خوب

شاهین عزیز؛
حدودا دو ماه میشه که یه ایده مثل خوره افتاده به جونم. شب ها با فکردن بهش تا صبح خوابم نمیبره و صبح ها هم با فکر کردن بهش روزم رو شب میکنم.
قصد دارم خیلی خیلی جدی روش کار کنم اما هنوز که هنوزه اون انرژی و آمادگی رو برای شروع پیدا نکردم.
هیچ اجباری در کار نیست. من ذهنم رو آزاد میذارم اما وقتی که تمام شور و شوقم منو سمت نوشتن میبره، یهو تمام انرژی هام کور میشه و من میمونم و یه صفحه سفید.
گاهی وقتا که یه شروع براش در نظر میگیرم، خسته میشم و با خودم فکر میکنم کافی نیست.
راستش دیگه خسته شدم. دلم میخواد فقط شروعش کنم چون دیوونه وار عاشق ایده ام هستم. اما نمیدونم چه اتفاقی میفته که هیچوقت شروعش،اتفاق نمیفته.
تجربه مشابهی داشتید؟ میدانید چرا اینطور میشه؟ ..
خیلی خوشحال میشم اگه کمک کنید جوابمو پیدا کنم..