با جمله‌های اولتون خیلی موافقم.

[…] در ادامۀ مطلب «کشف‌ غول‌هایی که باید روی شانه‌های آن‌ها بایستیم» […]

سلام شاهین عزیز، دوست داشتنی و قابل احترام
توی این دوره زمونه کم پیدا می شه کسی اینطور جوابت رو بده، اون هم وقتی داری اشکالی رو که به نظرت در کار به وجود اومده می گی. اینه دلیل این که این همه آدم میان و به این سایت سر می زنند و چیز یاد می گیرند و یا حتی اون هایی که فکر می کنند نیاز به یادگیری ندارند، باز برای انرژی گرفتن به سایت سر می زنند.
لطفا اگر ناراحت شدی توی دلت هر چی خواستی بهم بگو. البته می دونم که تعارف نمی کنی و ناراحت نشدی. باز هم ممنونم. امیدوارم روز به روز بیشتر پیشرفت کنی و شاهد موفقیت های روزافزونت توی زندگی و کار باشیم. ان شاءالله! 🙂

سلام شاهین عزیز
خدا رو شکر که یک بار دیگه بخت با من یار شد که بتونم سری بزنم و سایت شما رو ببینم. راستش این روزها چند تا مشکل برام پیش اومده که حتی فرصت نمی کنم به مطالب سایتم برسم. ان شاءالله مشکلات همه حل بشه.
اما بعد؛ شاهین جان، نمی دونم فقط حس منه یا این که نه؛ واقعیت داره! موضوع اینه که حس می کنم، دیگه سایتتون اون وضعیت و شور و حال سابق رو نداره! نمی دونم سرتون شلوغ تر شده یا این که قصد انجام کارهای زیادی رو دارید و فرصت نمی کنید مثل سابق به سایت برسید یا شاید هم عمدی این کار رو می کنید و قصد و برنامه ای پشت این کار هست.
فکر کنم نوشته هاتون نسبت به سابق کمی خشک و بی روح تر شده و به نظر میاد که فقط به خاطر مخاطبان تون می نویسید که اینجا خالی از مطلب نباشه!
امیدوارم من اشتباه کرده باشم و اوضاع همون طور که بود باشه و بهتر هم شده باشه!
و اگر حق با من بود؛ امیدوارم شما همون آموزش های صمیمی و دوست داشتنی رو با قدرتی که در خودتون و نثرتون وجود داره ادامه بدید و کمک زیادی به نویسنده های آیندۀ این مرز و بوم بکنید.
دلم برای سایت و دیدن مطالب تون تنگ شده بود؛ اما خدا می دونه اینها همه حرف دلم بود و فقط برای نوشتن نظر این حرف ها رو ننوشتم. من اون قدر به شما اطمینان دارم که منتظر می مونم ببینم تشخیص حسی من درست بوده یا نادرست!
اگر نادرست بود، پیشاپیش عذرخواهی می کنم و در آخر بگم که من شما و سایتتون رو با هر شکلی باشه دوست دارم و برای من مفیده. مانا و نویسا باشید. حق نگهدارتون!
شاهین عزیز اگر ناراحت شدی منو ببخش و این مطلب رو پاک کن و منتشر نکن. فقط بهم توی ایمیل بگو که اشتباه کردم تا کمی ادب بشم. 🙂

سلام و خسته نباشید:
ممنونم از وقتی که می گذارید و با بخشندگی تجربیاتتان را در اختیار ما می گذارید.
من یک دانشجوی دکترا هستم که دو تا بچه دارم و خیلی نمی تونم مثل بقیه برنامه ریزی کنم،
نمی تونم پشت در اتاقم بنویسم بچه ها لطفا مزاحم مامان نشوید
بچه ها لطفا مریض نشوید
بچه ها روی لپ تاپم ننشینید
اما نوشته های شما، انگیزه زیادی برای نوشتن به من داد و توانستم اولین مقاله ام را نوشته و به مجله بفرستم فعلا under review است نمی دانم پذیرش میشه یا نه ، اما نوشتن مقاله دومم را شروع کرده ام و همچنان نوشته های شما را می خوانم و یادداشت برداری می کنم.
من نه مقاله فارسی می نویسم و نه داستان
متن مقاله من علمی و برگرفته از تجربیات و مطالعات 5 ساله دوره دکترایم است
اما نوشته های شما آن چنان پر انرژی است که برای من هم مفید بود
ممنونم که هستید امیدوارم همیشه پر انرژی و خالصانه بنویسید.
با تشکر

سلام خوبین؟ خداقوت
و غولی که این روزها باید بکوشم خودم را به شانه‌های او برسانم و بایستم،شاهین کلانتری است

کشف غول‌های مذکور شدنیه اما سوار شانه‌هاشون شدن سخته.
نه گفتن به امیال درونی هم شدنیه، کنار گذاشتن عاداتِ بد روزمره که به شدت بهشون وابسته‌ایم هم شدنیه.
هرچند سخت ولی شدنیه.
میتونیم انجامشون بدیم.
جسم قوی رو هم میشه ساخت اما
مشکل اصلی روحیه‌ است.
“روح قوی” معضل امروز ماست. دردناکه که حتی خودمون به این معضل عظیم دامن میزنیم.
روح عزیزترین‌هامون رو با حرفها و پیشنهاداتی که حتی خودمونم درست و حسابی بهشون باور نداریم ضعیف و ضعیف‌تر می‌کنیم!
شاید ناخواسته باشه. شاید چون بقیه هم انجامش میدن ماهم انجامش میدیم اما به نظرتون این درسته که به زور همه آدمهارو شبیه هم کنیم؟ به زور از همه بخواهیم که از یه الگوی مشخص پیروی کنن؟
شاید یه نفر نمیتونه مثل دیگران باشه. شاید از اینکه دیگران اون رو همونطور که هست نمیپذیرن ناراحت بشه.
شاید اینطوری روحش ضعیف شه.
حالا تکلیف چیه؟
به نظرم قبل از اینکه بخواهیم به خودمون اجازه بدیم که به کسی راهکار بدیم اول عواقبش رو بسنجیم. ببینیم اصلا خودمون تا چه حد باورش داریم؟ اینجوری حداقل میتونیم کمتر به روح اطرافیانمون لطمه بزنیم. اینجوری حداقل باعث نمیشیم اطرافیانمون فراموش کنن که “خود واقعی‌شون” کی بوده؟ به طوری که کاملا خودشون رو گُم کنن و حتی گاهی حس کنن شخص دیگه‌ای درونشونه و کاملا اونهارو کنترل میکنه.
اونوقت میشه زندگی بهتری داشت.
چون روحیه قوی و سالم لازمه یک زندگی خوب وبه دنبالش موفقیت‌های آینده‌ست.
به امید اینکه بتونیم “از خود واقعیمون محافظت کنیم”…