برخی را هم خیالبافی درباره‌ی فرجامِ چیزها به نوشتن می‌کشاند.
امیرحسین افراسیابی سرود:
«پائیز
زیباست
اما این برگِ فروافتاده را
باد
به کجا خواهد برد؟*»
دلمشغول عاقبت برگ شدن و به پرسشی رسیدن و شعری ساختن.
شاید همه‌ی ما را همین خیال سرکشِ فردای نیامده به نوشتن وامی‌دارد، عاقبت چیزها، عاقبت خودمان.
*دفتر شعر «با مرغان دریایی»، نشر باران، سوئد ۱۹۹۳، ص ۵۳
