کرونا به ما نشان داد

زمان‌هایی که می‌شد صرف توسعۀ زیرساخت‌های آنلاین کارمان شود، با بهانه‌های بیهوده گذراندیم. مدام کار امروز را به فردا انداخیتم. و گمان کردیم می‌توان خرحمّالیِ کار محتوا و حضور در اینترنت را به دیگران واگذار کرد یا با چند تا استوری و لایو سروته قضیه را هم آورد.

کرونا به ما نشان داد که پیش از این تا چه حد کم‌کاری کرده‌ایم.

مشغولیت را کار فرض می‌کردیم و با اتلاف وقت در جلسات بیهوده گمان می‌بردیم که در حال توسعۀ کسب‌وکارمان هستیم.

کرونا به ما نشان داد که دیگر نمی‌توانیم به تنبلی ذهنی و دوری جستن از هر کار جدی ادامه بدیم.

کرونا به ما نشان داد که ناچاریم چند گام دورتر از نوک بینی را هم ببینیم.

اما بد ماجرا اینجاست که برخی از ما هنوز در پی تحمیل همان رخوت سابق به فضای کنونی هستیم.

جز استوری‌های بی‌سروته به هیچ نوع دیگری از محتوا فکر نمی‌کنیم.

وبگردی و پراکنده‌خوانی را جایگزین یادگیری عمیق کرده‌ایم.

و جلسه‌بازی را با چت‌کردن‌های سرسام‌آور ادامه می‌دهیم.

به هر بهانه‌ای از فهم و عمیق و درست اینترنت و محتوا سر باز می‌زنیم.

و با چندکارگی و پرسه‌های اینترنتی، کماکان مشغول بودن را هم‌وزن کار و فعالیت ثمربخش می‌پندازیم.

حالا وقت کار جدی است.

شاید دیگر وقت آن رسیده که به جای محتوامحتوا کردن، واقعاً محتوا تولید کنیم.

باید جست‌وجوی مبتذل میانبر را کنار بگذاریم و کار جدی را آغاز کنیم.

چند پیشنهاد برای کار جدی‌تر:

تلاش منسجم برای تبدیل شدن به رهبر فکری حوزۀ فعالیت‌مان

گسترش و توسعۀ روابط عمیق و دوری‌جستن از شبکه‌سازی سطحی

پایبندی به اولویت‌ها و افزایش انضباط در پرداختن به کارهای مهم و غیرفوری

مطالعۀ کتاب‌های مهم و جدی، و تامل روی مباحث مهم

توسعۀ وب‌سایت و بازسازی همه‌جانبۀ آن (از طراحی سایت تا به‌روز‌رسانی تمام محتوای قبلی)

تحلیل داده‌ها و اصلاح مسیر بر اساس رفتار و روندهای موجود

برنامه‌ریزی جدی و منظم برای تولید محتوا در شبکه‌های اجتماعی

توجه جدی به کمیت در کنار حفظ و افزایش کیفیت

ارتقای کیفیت بصری و گرافیکی کلیه تولیدات

و تقویت این باور مهم که:

حالا

اینترنت

یعنی

همه چیز.