بهترین تمرین نوشتن و نویسندگی+یک چالش تازه

سلام خوبین؟
یه سوال بی ربط
شما بیشتر از چه کاغذی برای نوشتن استفاده می کنین؟

و البته چه چالش باحالی
جای من خالی 🙂

سلام
چه حکایت زیبایی بود. لذت بردم.
منم چند روز پیش دیدم برگه‌ٔ تبلیغات جانبو رو اندختند پشت درمون. خواستم بندازم تو سطل آشغال یهو به فکرم رسید از پشت برگه که سفیده برای آزاد نویسی استفاده کنم حداقل کاغذه خیلی حیف نشه (فکر می‌کنم اینجور تبلیغات، کاغذهای خیلی زیادی رو هدر میده و فایده چندانی نداره). از شانس من دو تا برگه انداخته بودن، منم نشستم و نوشتم. تو آزاد نویسی، ناخودآگاه به دو تا جمله قشنگ رسیدم «ذهن‌های فقیر ایده‌های غنی رو درک نمی‌کنه» و «نیاز مادر خلاقیته». به احترام این دو تا جمله، الان دیگه دلم نمیاد اون برگه‌ها رو دور بندازم.

با سلام خدمت شاهین خان عزیز و خلاق
در مورد نوشتن و بازی های ها و تمرین های مفید نوشتن فکر می کردم
یاد این عادت کاهلی در نوشتن افتادم . بعد به فکرم رسید در مورد کاهلی در نوشتن یک انشاء دست و پا شکسته ای بنویسم . متن انشاء را نوشتم . فقط ببخشید کمی کاهلانه زیاده نویسی شد .

کاهلی در نوشتن یا نوشتن در کاهلی
یک روز خنک پاییزی طرف های ظهر دل سودایی ما قصد کمی کاهلی داشت . می خواست در امتداد یک صبح دلچسب دست ما را بگیرد و ببرد گشت و گذاری در پارک بزنیم. موقع رفتن دفترچه یادداشت را هم برداشتم گفتم شاید موقع کاهلی و لم دادن روی نیمکت پارک و گوش جان سپردن به آواز شیرین و گوش نواز کلاغ های پارک که تنها پرندگان این روزهای پارک ها هستند خط سیری از ذهنم گذشت چیزی نوشتم . حالا با سرعت بالا هم نشد ایرادی ندارد با سرعت پایین و کاهلانه می نویسمش .
مهم این است که فکر، محلی برای فرود داشته باشد و ثبت شود. شاید با خیال راحت و فکر بی دغدغه بتوان چیزهای بهتری نوشت مثل یک قطعه شعری، غزلی، قصیده ای خدا را چه دیدی یک موقع هم آنقدر زمان کش آمد و نوشته طولانی شد و تبدیل شد به یک مثنوی در ثنای پاییز دلبرانه یا شکوه چندین قرن آواز کلاغ ها .
بقول معروف بیگاری به از بیکاریست. به قول دوست خوش ذوق مان شاهین خان کلانتری الان می نویسیم مزدش را بعدا ها می گیریم. حالا مزدی هم ندادند ایرادی ندارد حداقلش این است که یک کیف ادبی مبسوط کرده ایم .
گاهی وقت ها موقع نوشتن آدم نمی داند در خط بعدی چه چیزی بر نوک قلم جاری خواهد شد . خوب راستش را بخواهیددچندان هم بد نیست که ندانی . اصلا گاهی کیفش به این است که ندانی اینطور هیجان انگیز تر است مثل ماجراجویی توی طبیعت است. بک وقت هایی موقع نوشتن ماجرا جویانه وارد مسیرهای جدیدی می شوی و از نوشتن چیزهایی که در مسیر های پیش بینی نشده و جدید به قلمت می آید همان زمان هم غافل گیر و تعجبت غلیظ می شود.
من که دوست دارم بیشتر وقت ها ندانم چه می خواهم بنویسم. اگر از اول بدانی چه می خواهی بنویسی که دیگر نوشتن خلاقانه اسمش نمی شود می شود دیکته یا رونویسی. دیگر مزه انشا نوشتن ها را نمی دهد. بلی گاهی وقت ها بهتر است حتی ندانی که چرا داری می نویسی .
شما هم با نظر ایشان موافق هستید ؟
پروفسور خنده ای کرد و گفت اصل داستان همین است . راستش را بخواهید من هم از این نوع نوشتن لذت می برم. یعنی از این روش ماجراجویانه در نوشتن استفاده می کنم برای جستجوی ماجراهایی که در ذهنم تلنبارشده و من حتی از آنها خبر ندارم. این نوع نوشتن …
پروفسور مکثی کرد و دیگر ادامه نداد . خنده ای کرد و با اشاره ای به من فهماند که نوبت من است که نظرم را بگویم.
من در آن جلسه تازه وارد بودم راستش اولین باری بود که از نزدیک چند نفر نویسنده را دور هم می دیدم و خوب شاید هم حق داشتم داشتم خجالت بکشم و بقول دوستم شهاب سرخ و سفید بشوم. شهاب دبیر جلسات ادبی بود و آن روز مدیریت جلسه هم با او بود. شهاب فوق لیسانس ادبیات فارسی می خواند. البته قبلا ها زبان و ادبیات اسپانیایی خوانده و مدرک لیسانس و فوق لیسانی زبان و ادبیات زبان اسپانیایی گرفته و کار مترجمی هم می کرده. حالا دوباره بعد از چندین سال از اول لیسانس و فوق لیسانس زبان و ادبیات فارسی را شروع کرده به خواندن. خودش می گوید بخاطر تقویت زبان فارسی و شناخت ظرفیت های زبان فارسی خودمان در مقایسه با زبان اسپانیایی و بقیه زبان های اروپایی خواندن زبان و ادبیات فارسی را شروع کرده است.
شهاب پشتکار خوبی در زمینه ادبیات و نوشتم دارد . می گوید هر کس از نوشتن هدفی دارد. به من می گوید مطمئن ام تو هم از نوشتن هدفی داری، یا کمبودی که دوست داری با نوشتن آنرا بدست بیاوری .
البته من هم به شوخی بهش گفتم خودت کمبود داری ولی راستش به نظرم درست می گوید. شما که غریبه نیستید راستش خیلی وقت ها با خودم فکر می کنم اگر نمی توانستم بنویسم چقدر سخت می شد. من علاقه ای به دیدن تلویزیون ندارم و اگر خانواده تلویزیون را باز نکنند من شاید هفته ها و ماه ها هم خانه تنها باشم سراغ تلویزیون نمی روم . ولی یک موقع هایی رادیو را روشن می کنم و اخبار و کانال های رادیو آوا و رادیو ورزش و کانال های دیگر را گوش می کنم.
خواستم این را بگویم که یک موقعی با خودتان فکر نکنید من عجب آدم عهد بوقی هستم. نه خیر اتفاقا آنلاین خبر نیوز هم هستم ولی دلم نمی آید که گوش و چشم و دل و جان و عقل هوشم همه را به باد دادی به قول آن بزرگوار من هم همه را یکجا بدهم به یک موجود بی جان که گاهی با برنامه هایش جان آدم را به لب می رساند. و این عادتی است که از زمان دیپلم (قدیم) با من مانده است. شاید هم از همان عهد …
آخر این ها را که به شهاب که دوستم است هم رویم نمی شد بگویم چطور در جمع نویسنده ها و ادیبان اسم و رسم دار بگویم . بگویم از تلویزیون فراری هستم و لابد با خودشان فکر می کنند بخاطر اینکه پول برق تلوبزیون را ندهم نگاه نمی کنم، نه والا به خدا خسیس هم نیستم توی همین هفته کلی کاغذ و دفتر و سررسید خریدم که بقول آقا شاهین معلم نویسندگی مان آنها را سیاه کنم و خودم رو سفید بشوم . این را گفتم که فکر نکنید خسیس هستم . البته کلی هم کتاب و خودکار و روان نویس و اتود از چند دهم تا چند دهم خریدم.
خوب البته با شما موافقم که این ها برای راندو گذاشتن با خودم در پارک و روی نیمکت یا در اواخر شب پشت میز تحریر لازم است. به نظر شما همین ها را بگویم، خوب بالاخره این هم یک دلیل است برای خودش. چه اشکالی دارد شاید هم بخندند. اسباب تفریح چند تن از مفاخر ادبی قرن حاضر شدن هم افتخاری است که نصیب ما می شود. شاید هم نخندیدند. بالاخره اهل منطقه ادبیات هستند و حرمت آدم های تازه وارد را نگه می دارند. به خدا خودم هم نمی دانم چه کار کنم کاش الان نوبت من نبود و پروفسور به این زودی به من اشاره نمی کرد.
خدا خیرش بدهد آقای مبتکر که فکر کنم متوجه حال و احوال طوفانی من شد نوبت را گرفت و شروع کرد به صحبت کردن بعد ها فهمیدم که معلم ادبیات ومربی داستان نویسی است.
خوب حالا که دوست تازه نفس ما فعلا نمی خواهد صحبت کند بگذارید من بگویم که چرا می نویسم . من …
خوب البته متوجه نشدم منظورآقای معلم از تازه نفس چیست . تا جایی که من می دانستم این صفت را به دوستان …نجیبی است … می دهند . ولی بگذریم وقت شما را با این فکرها نگیرم. خدا خیرش بدهد.
آقای وطن دوست با خنده ملیحی می گوید به به جناب استاد… خوب اگر شما ننویسید پس دیگر چه کسی باید بنویسد. با سالها تجربه و این همه داستان و شعرهای خواندنی. باز هم متوجه نشدم که این تعریف بود یا یک جور ” بگذارید بنده خدا حرفش را بزند ” به زبان فنی ادبیاتی ها .
شما لطف دارید جناب وطن دوست. من هرچه دارم از تشویق ها و مرحمت های شماست. یادم می آید آن اوایل هر روز چقدر مرا تشویق می فرمودید. اگر تشویق ها و راهنمایی های شما و استاد مدبر نبود من شاید حالا حالا ها در ایستگاه های آغازی خط نویسندگی بودم .
عجب ها، ایشان چرا اینطوری است حرف زدنشان . داشت خنده ام می گرفت یاد واگن های مترو افتادم . ایستگاه پایانی می باشد لطفا در این ایستگاه از مترو پیاده شوید و …
لطف دارید جناب مبتکر شما خودتان همیشه اسطوره زیبا نویسی و سخت کوشی – یاد پست آقای ن کلانتری افتادم در مورد سماجت در نوشتن – بوده و هستید . یادم نمی رود همیشه می فرمودین موقعی که در جمع های خانواده و فامیل همه جلوی تلویزیون بودند شما خودتان را به جزیره ای ناشناخته و دور در سرزمین های پشت میز تحریرتان می رساندید و در میان امواج خروشان و پر سر و صدای برنامه های جنجالی فوتبال بین دو تیم بالا برره و پایین برره مشغول قلم انداز کردن نوشته هایتان می شدید.
من همیشه تعریف این همه سخت کوشی و سماجت شما را می کنم – نمی دانم چرا امروز اینقدر توی این جلسه همه از سماجت حرف می زنند. نکند من خوابم و دارم خواب پست سماجت در نوشتن را که خوانده ام می بینم – ولی نه، چای گرم و شکر پنیر بادامی را که خوردم چه می شود . هنوز طعمش نوک زبانم است .
با شنیدن این حرف ها کمی ترس بچه درونم ریخت – خودم که از اول هم اصلا نمی ترسیدم باور کنید همان بچه درونم بود که از خجالت عرق کرده بود – و لبخند بر لبانم نقش بست . با خودم فکر کردم خوب پس من تنها نیستم قبل از من هم کسانی بوده اند که بخاطر علاقه و نیاز بیشتر به نوشتن از تلویزیون دیدن فاصله گرفته اند. فقط یادم رفت از ایشان بپرسم آیا رادیو گوش می کرده اند یا از این صدا پخش کن بی تصویر هم کناره می جسته اند.
این هم یک نمونه از کاهلی نویسی ها بود که باد در گوش آدم می گوید و آدم می نویسد . حالا اگرسرتان را درد آوردم به بزرگی خودتان ببخشید.

این پست رو دیدم یاد یه خاطره افتادم
کلاس پنجم معلممون رو کتابا خیلی حساس بود. بعد در حال بررسی کتاب علومم بود که دیده از صفه‌ی پنجاه به بعد یه جای خالی سفید توش پیدا نمی شه. چرا، چون بنده تمام کتاب رو با شعر‌ها پر کرده بودم. خلاصه یه روز کامل از کلاس اخراج شدم. ولی خب ارزش داشت

طاقت دیدنه کاغذ سفید، حتی توی کتاب های درسی رو هم ندارم.
هر شعر یا جمله ای که یادم میاد رو می نویسم.
امروز توی یکی از صفحات کتاب عربی نوشتم:
هست تومار دل من به درازای ابد/برنوشته ز سرش تا سوی پایان “تومرو”
“مولوی”

ممکن از ناممکن می پرسد:
خانه ات کجاست؟
پاسخ می آید :
در رویای یک ناتوان.
“رابیندرانات تاگور”

خواستم نوح شوم موج غمت غرقم کرد
کشتی ام را شب طوفانی گرداب گرفت.
“فاضل نظری”

طاقت دیدنه کاغذ سفید، حتی توی کتاب های درسی رو هم ندارم.
هر بیت شعر یا جمله ای که یادم میاد رو می نویسم.
امروز توی یکی از صفحات کتاب عربی نوشتم:
هست تومار دل من به درازای ابد/برنوشته ز سرش تا سوی پایان “تومرو”
“مولوی”

ممکن از ناممکن می پرسد:
خانه ات کجاست؟
پاسخ می آید :
در رویای یک ناتوان.
“رابیندرانات تاگور”

خواستم نوح شوم موج غمت غرقم کرد
کشتی ام را شب طوفانی گرداب گرفت.
“فاضل نظری”

سلام بر شاهین عزیز

لابلای مطالبی که در ذهنم محکم به آن چسبیده ام و دوستش دارم
مطلبی است که در موردسمج بودن نوشته بودی
به نظرم آمد یکی از قشنگترین کاربردهای سماجت، اثبات وفاداری است
و یکی از ادله اثبات وفاداری در محکمه دوستی؛ زیاد یاد کردن از آنکس یا آنچیزی است که دوست اش داریم.

به نظرم اگر یک نامه ششصد صفحه ای به عزیزی بنویسی
و آن عزیز جوابت ندهد
خودش یک جورهایی خجالت می کشد.
به نظرم می رسد در طول نوشتن گاهی سبک های کاری نویسنده های دیگر را بخوانیم در روان تر شدن کار نوشتن مان کمک کند.

مدتی است دارم کتاب ” نوشتن مانند بزرگان ”
اثر ویلیام کین را می خوانم
با ترجمه روان و خواندنی خانم مریم کهنسال نودهی و آقای کاوه فولادی نسب.
در این کتاب ویلیام کین ریزه کاری های سبک نوشتن نویسنده های زیر را معرفی کرده و نحوه الگو برداری از آنرا نوشته است.
۱ – اونوره دو بالزاک
۲ – چارلز دیکنز
۳ – هرمان ملوی
۴ – فئودور داستایفسکی
۵ – کنوت هامسون
۶ – ادیت وارتون
۷ – سامرست موام
۸ – ادگار رایس باروز
۹ – فرانتس کافکا
۱۰ – دی اچ لارنس
۱۱ – ویلیام فاکنر
شاید خواندن این کتاب برای دوستان هم الهام بخش باشه.