آیا اینستاگرام ما را خلاق‌تر می‌کند؟

هر چه از زیبایی نوشته هایتان بگویم کم است عجیب با جان و دل ما عجین میشوند و به واقع مسائلی را بیان میکنید که درد همه ی ماهاست. ممنون و الحق و الانصاف که اینستاگرام بلای خانمانسوزیست بارها و بارها علیل کردن ذهنم را آنهم فقط با دستان خودم دیده ام اما همچون شخص معتاد و با اعتماد بنفس به اینکه من توانایی کنترل خودم را دارم شروع میکنم و یکهو به خودم که می آیم و میبینم دو ساعت است در اینستاگرامم دوساعت وقت پرارزش جوانیم را ، اینترنتم و پولم را صرف هیچ و پوچ کرده ام و در این دو ساعت یک جمله ی مفید و آموزنده هم یاد نگرفته ام
بازهم ممنون از کلامتون

به نظرم هر اثری اثر خودش را داره، البته وابسته به خصلت خودش. اینستا همانطور که سریع اثر میگذاره سریع هم بدون ردپا محو میشه و مثلا یک کتاب وزین اثرش برای همیشه هست بهمراه رد پا اما دسترسی و اثرگیری ازش زمان می طلبه. گاهی برام سئوال میشه جهان اولیها از کدوم کوچه گذشتند از چه مسیری، با وجودیکه هنوز تو خیلی چیزها جلو نیستند و به قولی کامل نیستند اما تو خیلی چیزها عالی هستند انگار ردپای تغییر فرهنگ آنها پاک شده، چون مدام تغییر شکل پیدا کرده مثلا من کتابی نمی شناسم که به ما یاد داده باشه قضاوت نکنیم اما الان مدتهاست که به هم یادآوری میکنیم به فلان دلیل ها قضاوت نکنیم بعد یک ورژن جدیدتر میاد میگه ما محکوم به قضاوت کردن هستیم و این اشکالی نداره اما میتوانیم خودمون را به جهتی سوق بدهیم که با قضاوتمان دیگری را آزار ندهیم و همیشه برای به روز کردنها و حتی اثبات به اشتباه بودن قضاوتهامون جا داشته باشیم، این یک فرهنگ سازی مجازی سریع الانتقال بدون رد پاست حالا چطور میشه تو یک کتاب وزین این تاثیر را روی مخاطب گذاشت. نتیجه ام این هست که همانطور که گفتم هر اثری اثر خودش را داره و خوبه اینها کنار هم باشند، ما باید بلوغمان را بالا ببریم که تشخیص بدهیم این تفکر ما یک ایده ایه ست که میتوانه رشد کنه و درخت بشه یا نه یک بوته ای هست و به کار اینستا میخوره؟

سلام شاهین عزیز (:
من کارم برنامه نویسی اپلیکیشن های موبایل هست، موضوع شبکه های اجتمائی مدتی بود خیلی ذهنم رو درگیر کرده بود، من از سال 2016 حتی قبل تر از اون، اینستاگرام رو نصب شده دارم رو گوشیم (: خیلی در مورد مدیریت و روند بازگشت به اپلیکیشن توسط کاربران تحقیق و سرچ کردم، تونستم به نتایج خوبی (حداقل برای خودم!) برسم. اینجا هم مینویسیم، امیدوارم به درد کسی بخوره!
1- اولین کاری که کردم این بود از لیست فالووینگ 400 نفره، تک به تک از اول بررسی کردم کدوماشون آموزش میدن(صفحه آموزشی)، کدوماشون روایت گر زندگی روزمره خودشون هستن(صفحه شخصی، مثل دوستان دبیرستان، دانشگاه، خانواده و…)
2- اپلیکیشن feedly.com رو نصب کردم، با کمک queryfeed.net تونستم از صفحه های آموزشی فید درست کنم. بعد هم رو feedly دسته بندی ساختم، مثلا دسته توسعه فردی، دسته موسیقی، دسته کتاب… داخل هر کدوم از این دسته ها، صفحه های آموزشی مرتبط رو اضافه کردم!
3- از اونجایی که اندرویدم 9 هست، اپلیکیشن Digital Wellbeing که گوگل توسعه داده، به صورت پیش فرض نصب بود رو گوشیم. بنابراین، زمان مجاز استفاده از تمام شبکه های اجتمائی رو گوشیم رو 0 کردم! (یعنی انگار که اون برنامه ها پاک شدن! ولی نشدن! و نمیشه دسترسی داشت بهشون! حتی نوتیفیکیشن)
4- با گوگل کلندر تنظیم کردم هر 5 شنبه، ساعت 8 شب زمان چک کردن دایرکت ها هست (: گوگل هم سر همون زمان نوتیفیکیشن میده

خداروشکر با انجام این کارها نتیجه خوبی گرفتم! تقریبا 3 ماه هست که چنین سیستمی رو ادامه دادم، استرس بی اطلاع موندن از جمع هم ندارم! هر بار که میرم تو feedly دقیقا میدونم برای چه کاری اومدم!(آموزش)، هر بار هم که میرم تو اینستاگرام دقیقا میدونم چرا اومدم! (اطلاع پیدا کردن از دوستانم یا…)

“فاجعۀ ارضای فوری، بزرگ‌ترین تهدید برای ذهن ماست.
اگر یک ایدۀ خام را بلافاصله در اینستاگرام و توییتر و جاهایی از این قبیل منتشر کنی، عملاً شانس تبدیل آن به یک ایدۀ کامل را برای همیشه نابود کرده‌ای”

* این مورد رو من خیلی قبول دارم … به خاطر محدودیت های اینستاگرام، مجبوریم خیلی از مواقع متن مون رو کوتاه کنیم و نتونیم اون چیزی رو که تو ذهن مونه، بطور کامل و مفصل شرح بدیم …

شاهین عزیز درود
من به جرات می توانم بگویم بیشتر شبکه های اجتماعی را روی گوشیم نصب و استفاده کرده ام. اپلیکیشن هایی مثل: اینستاگرام، تلگرام، لاین، وی چت، وایبر، واتس اپ و … که از آن میان امروز فقط اینستاگرام و تلگرام را دارم.
میزان استفاده ی من از اینستاگرام نیم ساعت در روز هم نمی شود، اما تلگرام را روزی یک ساعت استفاده می کنم. البته برای استفاده از کانال هایی که مطالب مفید در جهت بهبود فردی ارائه می کنند.
به نظر من شبکه های اجتماعی قاتل خلاقیت و پیشرفت هستند و عمر ما را هدر می دهند. انسان اگر یک شبانه روز بیندیشد تا یک جمله ی ناب بنویسد، بهتر از آن است که صدها مطلب جالب و سرگرم کننده را ببیند و احتمالا چیزی هم از آن ها بیاموزد.
بیشتر این شبکه ها جرات اقدام کردن درست و معقول را از انسان می گیرند. زیرا انسان ناخودآگاه تصور می کند از دیگران بسیار عقب مانده و توان پیش رفتن را ندارد و انگیزه ی تلاش برای ایجاد یک اثر مطلوب را از دست می دهد.
مطالبتان به انسان جرات و جسارت اقدام کردن را می دهد. از این بابت از شما و تیم همراهتان سپاس گزارم.

در مورد اینستا موافقم ولی توییتر واقعا فرق داره. خود شمام کلی در مورد خلاقیتی که توییتر به ادم میده نوشته بودیدا!

سلام
اتفاقاً من چند روزی بود برام سوال شده بود که چرا ازتون خبری نیست و البته حدس زدم که ترجیح دادید وقت بیشتری رو اینجا بگذرونید.
من دیروز تصمیم گرفتم با یک گوشی معمولی برم بیرون، انقدر حس خوب بعدش رو دوست داشتم که تصمیم گرفتم چند شبانه روز دیگه هم تکرارش کنم و به مدت 10-12 روز استفاده از گوشی هوشمند رو کنار بگذارم. البته تصمیم ندارم برای همیشه این کار رو بکنم، بنظرم رسید برای تغییر عادت می تونه مفید باشه. با خودم گفتم بجای این که هر بار که حوصله م سر رفت گوشی رو بردارم و بی هدف صفحه روشنش رو نگاه کنم (!)، بجاش به یک کتاب زل بزنم، حتی اگر قرار نیست که بخونمش.
امیدوارم تجربه خوبی باشه.

سلام آقای کلانتری خسته نباشید.
مثل همیشه زدین به هدف دیگه بحثی نمیمونه.
منم حدود دو سه سالی میشه اینستاگرام ندارم. همون زمانی هم که داشتم دستگیرم شد که هم مخاطباش بی حوصله و دنبال نوشته های تیتری هستن هم مغز خودم راحت طلب شده. ولی الان مجبورم اعتراف کنم این کنکور باهمه ی بدیاش که مغزمو گوشه نشین کرده بود ولی باعث شد به قول شما وقت بدزدم و ایده هایی که تو اوج بی حوصلگی بین تست زدن میومد سراغم تو دفترچه یادداشت تبلتم بنویسم… خودم که نمیتونم صبرکنم تااون ایده هایی که تقریبا از هیچی به وجود واومدن و بسازم.
میگن مارسل پروست وقتی درجستجوی زمان از دست رفته رو خلق می کرد حتی پنجره های اتاقشم پوشونده بود. وقتی اون میتونست از آفتاب هرروزش چشم بپوشه دل کندن از اینستاگرام که خیلی راحت تره….
درضمن ممنون بابت راهنماییتون درمورد بازنویسی حسابی کمکم کرد.
این طوری که پیش میره فکر کنم بعد کنکور سوال بارونتون کنم…

من هم به عنوان کسی که یک سال تقریبا در مجموع یک الی دو ساعت از اینساتگرام استفاده کرده (سال 1397) و همینطور سال یک سال قبل دریافت نوتیفیکیشن های اینستاگرام را کلا بستم (سال 1396 تحت تاثیر مجموعه فایل های صوتی مدیریت توجه شعبانعلی) می توانم در این باره بگویم که کمترین اثر را در خلاقیت من داشته. بیشتر تاثیر مثبتی که از اینستاگرام و پروفایل شخصی خودم گرفتم این بود که رفته رفته عکس های بهتری می گرفتم و سوژه ها بهتر از قبل تشخیص میدادم، همین.
البته که با توجه به استفاده کمترم از اینستاگرام زمان بیشتری را در توئیتر گذراندم و هم لذت بیشتری بردم، هم ایده های بیشتری دریافت کردم. اما خب با توجه به اینکه دیدم اون هم زمان زیادی ازم میگیره روی باطری تنظیم کردم که بیشتر از یک ساعت نتونم از توئیتر هم استفاده کنم.
الان میانگین استفاده ام از اینستاگرام زیر ده دقیقه در روز است.

برا جذب مخاطب و اطلاع رسانی خوبه. بالآخره یه نفرم وسوسه بشه بیاد تو وبلاگ تون و بتونین از طریق اینستا یا تلگرام با مطالعه و کتاب آشناش کنین بازم خوبه. ولی به شرطی خود آدم وابسته ی لایک و کامنت و به به و چه چه های ملت نشه چون اکثر اونایی که پستا رو لایک میکنن شاید اصلا اونو نخونن.

دوپامین!
دوپامین یک ماده خوب که در مغز و بدن حیوانات و نوعاً در این حیوان فرگشت یافته (یا از آسمان افتاده) تولید می‌شود. این ماده خوشگل مشکل نقش حیاتی دارد و البته در مواد مخدر هم پیدا شده و سبب سرخوشی و مخصوصا اعتماد به نفس نیز می‌شود.
فلذا عزیزان این نوع از خوشی و موشی سبب اعتیاد شدید خواهد شد. همچین های میشی.
دقیقا تحقیقات درست به نتیجه رسیدن:)

وقتی لایک میگیریم قدیما در فیس بوق و فیو در توییتر باعث می‌شد خیلی حال کنیم. حالا اینستاگرام هم همینطور. هر لایک = یک دوز کوچک دوپامین. حالا لایک ویو و کامنت و … . صد البته که خوبه مثل حرف زدن مثل رابطه برقرار کردن دیگه. وقتی با کسی خوش مشرب باشی لذت میده و حالا سوای معنوی گرایان این بحث آزادسازی دوپامین هم انجام میشه.

وقتی هم زیاد شد خب اعتیاد میاره چون قدیما در نوع بشر موفقیت و دستآوردها باعث این حس خوب میشد مثل الان ورزشکارا یا کسب و کار و بستن قرارداد و … . اما این لایک لعنتی همون حس رو سیمولیت میکنه حال میده.

هرکیم میگه لذت نبرده از لایک و اینا خودش بره جلو آینه چهار استخوان پشت دستش را در دهان خویش محکم فرود آورد:)

حالا مشکل اینجاست که اینا چون دستاورد نیست همین یه لایک تموم شد و رفت، خود به خود مغز آدمی به دنبالش بیشتر میره تا به یه چیز ملموس برسه و نمیرسه. (= یکی از دلایل اعتیاد). لایک و … شبیه سازی میکنه مثل مواد. مواد اول دوپامین میده یا آزاد میکنه بعد میره آدم تو توهم (سوای چیزای دیگه غیر دوپامین هم داره) این شبیه سازی میکنه بعد دوپامین آزاد میشه. اخر سر هم به افسردگی ممکنه بکشه و درصد بالایی خطر ابتلا به افسردگی میاره. چون بعد مغز میفهمه (خر هم باشه میفهمه) که هیچ دستاوردی نداشته هیچی.

با ارضای فوری خیلی موافقم واقعا خطرناکه
من فکر میکنم ارضای فوری برای مغز زودارضایی میاره برای همین یواش یواش ایده‌ها پخته نمیشن و فقط برای بیرون ریختن میان.

البته این فقط وقتی هست که ما معتاد بشیم (و میشیم). اما به نظرم خود شبکه اجتماعی مجازی چیز بدی نیست.

آخر سر هم خاطر نشان کنم که دوپامین یک ماده بسیار مفید و بسیار حیاتی برای بدنه. (بعدا کسی نیاد آلترناتیو بازی دربیاره بگه وای دوپامین رو برده زیر سوال)

یجورایی اعتیاد مدرن محسوب میشه و واسه ترکش باید مثل روش های ترک سیگار و مواد مخدر عمل کرد.هر روز دز کمتر (ساعات و دقایق کمتر) و اینکه بنویسیم امروز تو اینستا چیز بدرد بخور دیدم یانه

شاهین خوشحالم که اینستاگرام نیستی:) یا کمتر هستی.
منم این هفته تصمیم گرفتم نباشم چه خیال راحتی داشتم و چقدر احساس ارزشمندی داشتم. به جای آن تمام طول شب رو به کتاب خوندن اختصاص دادم.

سلام بر شاهین کلانتری عزیز. بسیار عالی بود و کاملا موافقم. این ماجرای ارضای فوری، همان داستانِ آزمایش مارشمالو است. اما مارشمالوی شبکه‌های اجتماعی، عامدانه بسیار وسوسه‌کننده‌تر طراحی شده است. این روزها یکی از مزیت‌های رقابتی، به نظر من، حضور نداشتن در اینستاگرام است!

سلام عرض میکنم شاهین کلانتری عزیز و بزرگوار. با نظراتت به عنوان فعال در حوزه نویسندگی کاملا موافقم. این قسمت از مطلبت به دلم نشست اینکه مطلب و ایده هات به اصطلاح گذاشتی که خیس بخوره. واقعیت داره. چون ما معمولا تا ایده ای به ذهن می رسه می بریم در صفحات اینستا منتشر می کنیم اغلب هم خام و نپخته است. واقعا بعضی از ایده ها ارزش پخته شدن را داره
به شرط اینکه کاملا فراموش نشه و به وقتش زمانی که به قول دکتر شیری کاملا دم کشید و به عمل اومد نوش جان بشه. بازم ممنون له خاطر مطالب ارزشمندت. موید باشی.

سلااااام. امیدوارم که حالتون خوب باشه.
بله من هم موافقم اینستا گرام وسایر برنامه های دیگه موجب می شن که ایده ها مون رو توی چند جمله خلاصه کنیم و گاهی مانع نوشتن متون بلند هستن.
از اینکه شما به این نتیجه رسیدین و این موضوع مهم رو با ما هم در میون گذاشتین خوش حالم.
اگه متوجه این موضوع نمی شدین اینستا باعث می شد نوشته های کمتری رو ازشما بخونیم .

رابطه خلاقیت وموبایل هم
نکته مهم وقابل تأملی هست.
که الان باید برم وبیشتر بهش فکر کنم.
بی صبرانه منتظر پست بعدی شما هستم. . .