ما وابسته و دلبستۀ احساساتی هستیم که با موبایل تجربه می‌کنیم.
اگر زمانی کافه و پارک و سینما، لوکشین گفتگوهای ما بودند، حالا صفحات چت به اندازۀ همان مکان‌ها می‌توانند مهیج و خاطره‌ساز باشند. اینکه به خیابان چشم بدوزی و انتظار آمدن کسی را داشته باشی، با انتظار آغاز یک گفتگوی آنلاین چندان تفاوتی ندارد…
جرج برناد شاو زمانی گفته بود: کلمات بر جهان حکومت می‌کنند.
واژه‌ها فقط مایۀ کار سخنران‌ها و نویسنده‌ها نیستند. ما مثل ماهی در تنگ واژه‌ها غوطه‌وریم. ما با کلمات حس می‌کنیم، فکر می‌کنیم و عمل می‌کنیم…
این روزها، به‌سادگی یک کلیک، می‌توانیم درآن‌واحد برای ده‌ها استاد و معلم و مربی و انسان ارزش‌آفرین پیام بفرستیم. هزینۀ دسترسی به صفر رسیده و هیچ مشقتی هم لازم نیست.
بسیاری از این افراد مهم هم در حد توان خود به پیام‌ها پاسخ می‌دهند…
برتراند راسل می‌گوید اگر مانند بیشتر افراد بشر نسبت به بسیاری از مسائل عقاید احساساتی داشته باشید، روش مشخصی وجود دارد که می‌تواند شما را از تمایلات و تعصباتتان آگاه کند.
اگر عقیده‌ای متضاد عقیدۀ شما موجب خشمتان شد، نشانۀ آن است که…
ارسطو فکر می‌کرد تعداد دندان زن‌ها کم‌تر از مردان است. شاید تعجب کنیم که چطور ممکن است ابر فیلسوفی مثل ارسطو دچار چنین اشتباه احمقانه‌ای شده باشد؟
برتراند راسل می‌گوید برای اجتناب از عقاید احمقانه‌ای که ما آدم‌ها مستعد آن‌ها هستیم…
وقتی‌که صدها یادداشت و مقاله و کتاب انگار همه یک حرف را می‌زنند. نیاز به تازه‌گویی بیش‌ازپیش حس می‌شود.
مثلاً من که دربارۀ روانشناسیِ نوشتن می‌نویسم چگونه می‌توانم از دام کلی‌گویی بگریزم و حرفی تازه و بکر بزنم؟
یک روش این است:
جدا از شوخی بی‌مزۀ: «آدم‌ها فقط دسته‌اند: دستۀ اول و دستۀ دوم!»؛ تام رابینز جملۀ تأمل‌برانگیزی دربارۀ این نوع دسته‌بندی‌ها گفته است:
دو نوع انسان در این جهان زندگی وجود دارند، آدم‌هایی که فکر می‌کنند دو نوع انسان در جهان وجود دارد و…
نیکیتا خروشچف روزگاری گفته بود: آینده بزرگ‌ترین دل‌مشغولی من است چون قرار است باقی عمرم را در آن طی کنم.
اینکه برای تأکید روی اهمیت زندگی در لحظۀ حال، مدام بگویی نگران آینده نباش، نه عقلانی است و نه امکان‌پذیر. نگرانی برای آینده، بخشی از ذات ماست…
جیم ران در یادداشت‌هایش نوشته که زمانی عادت داشته ایده‌هایش را روی کاغذ باطله و دستمال‌کاغذی و گوشه‌کنار سربرگ‌ها می‌نوشته اما بعد به این نتیجه رسیده که باید دفتری را به این کار اختصاص بدهد…
افکار آدم غالباً مثل علف هرز هستند، بی‌آنکه کنترل چندانی روی آن‌ها داشته باشی می‌رویند و گاه تا مرز خفه شدن درون و بیرونت را محاصره می‌کنند. روزانه‌نویسی، هرس باغچۀ ذهن است و رهیدن از بند افکار پریشان.
این‌جوری می‌شود که هزار کلمه نوشتن هزار درد آدم را درمان می‌کند…
