چند سال پیش که این حرف مجتبی مینوی را خواندم بدجور به مذاقم خوش آمد: «بنده با کمال خلوص و صمیمیت اقرار می‌کنم و به هر کسی بدون استثناء حق می‌دهم که هر جوری دلش می‌خواهد شعر بگوید و نثر بنویسد، اما فقط برای عمه‌اش! اگر برای زبان فارسی شعر یا نثر می‌نویسد گه می‌خورد…
هر وقت از شعر کلاسیک فارسی دور میفتم احساس خسران می‌کنم. اما ما شعر کهن فارسی را می‌خوانیم که درس زندگی بیاموزیم؟ یا می‌خوانیم که به شیوه‌ی قدما شعر بسراییم؟ هیچ‌یک از این دو هدف من نیست. برای آموختن درس زندگی منابع بهتر و به‌روزتری هست و برای شعر گفتن استفاده از قالب‌های قدیمی نوعی…
یادگیری چه زمانی هیجان‌انگیز می‌شود؟ اینکه چیزی در تآیید دانسته‌هایت بخوانی؟ مثلن بخوانی محققان فلان دانشگان کشف کرده‌اند که شادی واقعی بیش از هر چیز وابسته به روابط بین‌فردی است و بعد بگویی ❜به‌به، چیزی که همیشه حس می‌کردم، با تحقیق و آزمایش هم ثابت شد❛؛ یا نه، چیزی بخوانی کاملن برخلاف باور فعلی‌ات. انتخاب…
گاهی اوقات روزم را با یک جمله می‌سازم. به معنای واقعی کلمه چنین می‌کنم: جمله‌یی به دلم می‌نشیند و در ادامه‌ی روز مدام به آن میندیشم. امروز به نوشته‌ی سنگ گور سِر کریستوفر ورن، معمار کلیسای سنت‌پل، که در همان‌جا آرمیده، برخوردم: «اگر در جستجوی بنایی باشکوه هستید، به اطراف خود بنگرید.» اینگونه جمله‌ها را…
حالا که بحث تشبیه را آغازیده‌ایم و به مذاق شما هم خوش آمده، بیایید به استعاره‌ها و قیاس‌هایی که برای بخش‌های مختلف هنر نویسندگی ساخته‌اند بپردازیم. شاید شما هم گاهی هنگام نوشتن داستان با هجوم وقایع و شخصیت‌هایی مواجه بشوید که جذاب و وسوسه‌انگیزند اما نمی‌توان همه‌ی آن‌ها را در داستان گنجاند. برخی نویسندگان نوپا…
ایده در آدم‌هاست. این آدم‌های زندگی ما هستند که ما را به نوشتن برمی‌انگیزند. شاید می‌نویسیم چون طاقت دیدن درد آدم‌ها را نداریم. برایان فیلان، نمایشنامه‌نویس، گفت «وقتی به آدم‌های اطرافم نگاه میندازم، به زندگی حقیر و دربندشان، به موقعیتی که در آن به سر می‌برند، آن‌ها را دنبال می‌کنم، در جزئی‌ترین ماجراها و حوادث…
جمله‌های سوزنی آن دسته از قصارها هستند که بادکنک‌های ذهنی را می‌ترکانند. مثل این جمله‌ی فرانکلین پیرس آدامز: «روزهای خوب گذشته فقط حاصل حافظه‌ی ضعیف ما هستند.» گاهی چون «حال» آش دهان‌سوزی نیست و «آینده» چندان امیدوارکننده نمی‌نماید گول گذشته را می‌خوریم. اما تنها با مرور شفاف و همه‌جانبه‌ی گذشته است که می‌توان از بند…
خلاقیت برخی نویسندگان از تقدیم‌نامه‌هایی‌که در ابتدای آثارشان نوشته‌اند هم پیداست. تقدیم‌نامه‌ها دو نوع‌اند: یکی آن‌که در کتاب چاپ شده و همگانی است و دومی دست‌خط اختصاصی نویسنده برای افراد گوناگون. از گروه دوم یکی از بامزه‌ترین‌‌هایش دست‌خط صادق هدایت برای مجتبی مینوی در آغاز «بوف کور» است: «از گوشت سگ حرومترت» یا این یکی…
همین‌که شیفته‌ی شعرهای مسعود احمدی شدم و کنجکاوانه نامش را گوگلیدم دیدم همین یک‌سال پیش جهان را ترک گفته و چه تلخ، در اثر تصادف و ضربه‌ی مغزی، با رنج‌بردن در خانه و آسایشگاه تا مرگ. احمدی در «برای بنفشه باید صبر کنی» می‌نویسد: «امروز را به فردا نمی‌دهم و این بیداری تلخ را…
چقدر طاقت از صفر شروع‌کردن دارید؟ اگر قرار باشد هر روز از صفر شروع کنید چی؟ توماس کارلایل زمانی گفت: «نوشتن هر داستان جدید، در ابتدا ناممکن به نظر می‌رسد.» نویسندگی همیشه از صفر آغازیدن است. اما جز جنبه‌ی مشقت‌بار ماجرا، همین نمی‌تواند دلیل علاقه‌ی ما به نوشتن باشد؟ نوشتن همواره فراخوان تجربه‌یی تازه است.
